En weer zit ik in de bus, nu van Kabarore terug naar Kigali voor 1 nacht. Morgen gaan we de lange reis maken naar Gerjanne (6 uur).

We zitten prima in ‘mijn’ Excel-bus met een chauffeur die rustig rijdt én ondertussen naar rustige christelijke muziek luistert in het Engels en Kinyarwanda. Het ademt rust.

De ochtend begon toch weer met tranen. Ik had afgesproken met Bigabo, één van mijn SLFs. De naam Bigabo vertelt al dat het een grote man is. Die zou op de motor naar Kabarore komen. De kosten zouden we delen en samen een koffietje gaan drinken. Ik app hem dat ik in het Cactushotel zet.

Hij vraagt hoe laat we willen vertrekken.

11.00 uur, zeg ik. Ik ga het niet redden, zegt hij dan. Ik vraag of dat door tijd komt of door geld. Hij heeft nog geen baan. Tijd heb ik geen oplossing voor, geld wel.

Tijd, zegt hij, hij kreeg vanmorgen het aanbod om ergens te werken vanmorgen.

Dan houdt het op. Dat is belangrijker dan elkaar ontmoeten. Hij heeft een familie om voor te zorgen.

Rationeel sta ik hier helemaal achter, maar het raakt me ook. Hij was er één om op te bouwen, ik kon altijd op hem rekenen en omgekeerd. We waren altijd de eersten op een vergadering of training om spullen klaar te zetten en coachten samen Auguste. Had hem zó graag even willen knuffelen. Hij baalt er ook van.

Sorry buschauffeur (ik zit achter hem in beeld) ik moet dit nu even op typen om de emotie een plek te geven. Anders blijft dat de hele tijd in mijn hoofd zitten. Ik kan de tranen niet bedwingen, dus zet ik een zonnebril op en Mieke verzorgt een zakdoekje.

Eenmaal in Kigali hebben we bedacht dat we met de motor gaan naar Tea House. Dat is maar 1,1 km. Motorrijders in Kigali mogen geen passagier én bagage tegelijk vervoeren, dus hebben we er 3 nodig.

We spreken een prijs af. Vervolgens doen we een toeristische route, haha! Ze weten de weg weer eens niet. Mieke navigeert op de telefoon, ik ben druk met het vasthouden van mijn helm die veél te groot is. Maar haar motorrijder is eigenwijs en luistert niet. Wij zien onszelf rondjes rijden.

En natuurlijk wordt er meer gevraagd dan is afgesproken. Guido van Teahouse komt er ook niet doorheen. Dus gaan we maar overstag voor deze keer (2 euro per bike ipv 1 euro).

De rest van de middag houden we audiëntie in de tuin. Haha, ze zullen hier wel gedacht hebben dat we aan het recruiten zijn.

Als eerste komt Leopold langs. Die bleek toevallig in Remera te zijn, waar wij ook zijn. Mieke heeft veel met hem gewerkt en ik regelmatig als we voor trainingen samen waren. Ontzettend leuke kerel!

Lag goed in de smaak bij de Rwandese dames (hij is nogal gespierd) maar nu is hij vorig jaar toch getrouwd en heeft 2 kindjes.

Ook nog geen nieuwe baan, verdorie. Deze man heeft zoveel ervaring! Zelfs nu bellen scholen hem nog of hij alsjeblieft een dagje wil komen om ze verder te helpen of iets te demonstreren. En dat doet hij dan ook.

Ondertussen sluit ook Doutzen aan. Zij komt een pakketje afgeven dat we meenemen voor Gerjanne. We kletsen een tijd met zijn vieren. Doutzen oppert een idee om Leo te introduceren bij Astrid. Astrid ken ik ook, zij is getrouwd met een Rwandees en ook oud VSO collega (lang voor mijn tijd). Ik heb paar keer in haar guesthouse gelogeerd. Door COVID konden ze dat niet volhouden, helaas. Nu heeft ze een bedrijfje samen met iemand waarin ze scholen begeleiden in het speciaal onderwijs.

Goed idee! Ik stuur Astrid ter plekke een berichtje. Afwachten maar.

En tot slot komt mijn achterbuurjongen Alexi langs. Die woont alweer 3 jaar in Kigali. Zag dat ik in Rwanda was en vroeg om een ontmoeting. Heel erg leuk!

Tijdje lekker zitten kletsen en dan loopt hij mee naar de Simba waar we nog wat spullen willen halen voor de busreis morgen. Erg leuk om in het donker door de stad te lopen. Doordat Kigali op verschillende heuvels ligt, en overal verlicht is, hebben we mooi beeld.

Alexi neemt afscheid bij de Simba, wij doen ons ding en besluiten ook weer terug te lopen. Om te voorkomen dat we weer rondjes moeten rijden met verdwaalde motordrivers. Het is een heerlijke avond qua temperatuur.

Gerjanne stuurt nog een hele lijst met instructies om ervoor te zorgen dat we haar huis gaan vinden. Ze woont echt in het binnenland in een klein dorpje.

Moet goed komen morgen!