Het uiteindelijke verhaal van Bosco’s team.

Bij het samen nog wat drinken vraag ik wie wat doet in het team. Bosco is de baas, Alexi zijn rechterhand (en op school was het zijn leraar Engels), River de chauffeur, Anacleth is van de PR animatie”. Die zorgt voor de foto’s op de website en voor live muziek. Delphine was de enige vrouw in het gezelschap en die had ik al grappend ‘ the boss of the guys’ genoemd.

Nu vertelt Bosco dat ze zijn vrouw is.

Bij Akagera vertelde ze dat ze 2 kinderen had. Bosco zei toen, nee, 10! En ging een filmpje zoeken waarop je haar een spel zag doen met meer kinderen. Een andere Rwandees, zei: hij kan het weten, hij was deel van het maken van ze.

Iedereen dubbel van het lachen.

Geen idee of dat toen een grapje was, maar nu klopt het wel.

Zij en het hele team zorgen ook voor 10 kinderen die op straat leven.

In kleine stapjes zijn ze ze gaan helpen.

Eerst door ze snacks te geven zodat ze die niet in hun winkeltje zouden gaan jatten. Bosco vertelde dat hij op een gegeven moment met ze naar de markt is gegaan en daar hebben ze voorgedaan hoe ze als groep het eten gingen jatten. Daarna mocht dat natuurlijk niet meer.

De kinderen zaten al op school, maar gingen heel vaak niet. Omdat ze geen schooluniform hadden en geen geld voor de lunch. Dus zijn ze de lunch gaan betalen. De 1e week waren ze er 2 dagen. De tweede week 3 dagen. En de derde week volledig! En alle kinderen bleken goede leerlingen te zijn! Hier werken ze met een ranglijst en iedereen zit gewoon tussen de 2e en 8e plek.

In de weekenden en vakanties houdt Devine ze bezig. Kids vroegen wat ze moesten doen als het vakantie was. Want dan hebben we geen eten en niets te doen. Bosco vroeg: wat hebben julllie nodig? Ze wilden leren én eten. Dus hebben ze een leraar gevraagd ze les te geven overdag én ‘s avonds zitten ze bij elkaar om verhalen te vertellen, te dansen en te zingen. Op zondag eten de kids bij het gezin van Bosco en Devine en helpen ze met de afwas en klusjes.

Omdat we zondag naar Akagera Park gingen, hadden ze dat verplaatst naar zaterdag.

Ze wilden namelijk kijken wat de lokale bevolking maakt en verkoopt net voor de officiële ingang van het park. En welke prijs ze dan vragen. Want ze hebben ook een plan voor de moeders.

(Alexi had iets geroepen over dat ze gids wilden worden en wilden leren én observeren door wat de gids aan ons ging vertellen. Denk dat dat verhaal niet helemaal klopt, maar wat geeft het).

De moeders hebben ze opgespoord en willen ze coachen. Het idee is om ze traditionele dingen te laten maken (ieder zijn eigen talent) en die dan te verkopen. Om hun eigen boterham te gaan verdienen, zodat ze beter voor hun kinderen kunnen zorgen.

Waar wij hebben ze geslapen, hebben ze 4 kamers. Ze huren dit gebouw. Simpel maar mooi schoon én heet water. Leuke zitplekjes buiten op een binnenerf en tuin. Vooraan de weg hebben ze een winkeltje, een bar en een kraam waar ze aardappels poffen én brochette maken. Geiten noemen ze hier ook brochette (een stok met geitenvlees).

Ze hebben mooie plannen. Er is al een Home stay bij hun thuis. Een groot huis met 6 kamers waarvan de familie er 2 gebruikt en 4 verhuurd. Er is in de loop van de jaren land gekocht. Voor het huis heeft hij nu 2 hectare land. Daar is nu nog landbouw, maar daar willen ze meer kamers nog bouwen, zwembad, pouletafel, een plek voor tenten. We zijn er geweest. Het heeft een geweldig uitzicht!! Je kan tot 5 districten kijken, bij goed weer zelfs de vulkanen in het noorden bij Muzanse.

Ik durf alleen niet op de grote rotssteen te staan om dit te filmen, hij is me te puntig. Geef de tip om dan straks een plat uitzichtpunt te maken. Later begrijp ik nog dat ze wel 10 winkeltjes hebben.

Het is een goed team. Ze denken overal goed over na, gebruiken elkaars talenten en doen het stap voor stap na gedegen onderzoek. En samen!

Zo leuk om te zien.

Vanmorgen hebben we nog een wandeling gedaan van 2 uur met Alexi. Die van alles vertelt en laat zien. Af en toe maken wij een foto van iets of iemand. Als daar op gereageerd wordt, geeft hij ze wat geld. Zo deelt de community mee in dit stukje toerisme.

Onze tijd hier zit er op. Mieke gaat waarschijnlijk nog terug in de 5 weken die ze nog hier is. In mijn hoofd zit al een vaag plan om van de zomer nog eens terug te gaan. Ze willen ons wel als adviseurs, haha.

Bosco heeft ons naar de ATM gereden zodat we hem kunnen betalen. Het kan namelijk nog niet met pin, ook een aandachtspuntje. En ons afgezet bij het busstation waar we in no-time in een bus zitten. Dat wordt alltijd snel geregeld!

Ik zit nu in de bus van Kayonza naar Kabarore. Mijn thuisbasis. Dus …. Ik gooi de blog erop en ga beginnen aan mijn memory lane.