Vier dagen verder

Zaterdag

Grootste deel van de dag besteed aan regelen van mijn bankaccount. Die bestond nog, maar er moest een nieuwe pasfoto op én ik moest een nieuw pasje. De pasfoto had ik in mijn kamer laten liggen. Dus die ben ik gaan halen (was om de hoek) en toen mochten we eigenlijk de bank niet meer in. Ze gingen sluiten. Maar na mijn uitleg mocht het toch nog! Gelukkig maar, want ik had alleen vandaag om dat te regelen.

Om 14.00 uur was ik daar klaar, best snel in 2 uurtjes geregeld.

Jemima van Correctbook Rwanda kwam daarna de inktpotjes ophalen. Leuke ontmoeting, mooi initiatief, goed verhaal. Meer weten? Check maar even op mijn Facebook of LinkedIn of op hun website Correctbook.com.

Daarna hele late lunch, nog uurtje gewerkt aan mijn Kinyarwanda huiswerk en op tijd slapen.

Zondag

Wekker op 05.15, uit bed, koffers nog een keer checken en Landry was er al om 05.30.

Buiten op tafel stond ons take away ontbijt, goed geregeld!

Helaas had hij een andere auto bij zich dan afgesproken. Ik had al besloten 2 koffers achter te laten in Tea House, maar nu heb ik ook het kastje van Gerjanne daar laten staan. Die moet Landry meenemen als hij me komt halen.

Hele leuke relaxte reis gehad! Onderweg de 2 volleybaltrainers opgehaald. Jean Paul is van beroep advocaat maar ook coach van het nationale volleybalteam én geeft dus ook de volley4life training die we deze week bij Twiga dukina gaan doen. Onderweg is hij nog bezig met iets van/voor het Olympic beachvolleybalteam te regelen, in het Frans, kan het daarom niet helemaal volgen. Zijn Engels is goed, leuke gesprekken. Christine is basisschoolleerkracht en dus ook trainer. Haar Engels is niet zo goed, maar dat is meer het niet echt durven, denk ik.

Het is zó gezellig in de auto dat we de afslag naar Shangi missen. Waar we pas na 20 minuten achterkomen. Doordat het netwerk slecht is, heeft Gerjanne al lang Stop!!!! Jullie zijn te ver! geappt. Maar ja, dat zagen we dus niet……

Bij Gerjanne uitladen en een kop thee voor ons en Landry die daarna de reis weer terug moet maken.

Dinsdag

Het is 18:09 uur en we zijn net binnen na de 2e dag van de volleybal4life training met coaches en kids. Hoe lekker om nu een kopje poederkoffie te kunnen drinken!

Allereerst mijn complimenten aan dit initiatief van Nevobo, maar vooral ook aan Gerjanne! Wat een organisatie is er nodig om dit voor elkaar te krijgen. Je moet overal aan denken! Van flesjes Fanta bij de lunch (die al weken niet te vinden zijn in Shangi), elke dag genoeg ingrediënten om te koken voor 24 man/vrouw, een kookteam (het eten is rijst, aardappelen, bonen en een soort prei/spianzie wat heerlijk smaakt! M), water in het centrum, water op de playground, melk en mandazi voor de 20 kids zodat ze een gevulde maag hebben bij de start, en nog tig andere dingen die ik niet allemaal ga noemen. Veel logistiek nodig voordat je überhaupt kunt beginnen.

De coaches hebben elke dag ook nog taken hierin, naast het volgen van de training.

Volleybal4life is een hele leuke, sportieve manier om vaardigheden en kennis te ontwikkelen over gender equality en gender equity, emoties, buitensluiten, eigen waardigheid. Methodieken als de vier powers: kracht van binnenuit, kracht van kennis, kracht van samenwerking, kracht van de supporters. Heel belangrijk is ook Reflect, Connect, Apply. Na elk spel worden er vragen gesteld. Reflect: wat gebeurde er in het spel, wat voelde je je, wat gebeurde er met de ander of met de groep. Connect: welke dagelijkse gebeurtenissen geven je ook wel eens dat gevoel? Welke situaties kun je linken aan dit spel? Hoe ga je daarmee om. Apply: wat kan je veranderen of toepassen als je er weer tegenaan loopt. Hoe kan het anders?

Het is echt niet makkelijk om dit te leren. Je leert dit niet van 1 spelletje. Dus oefenen we dit na elk spel. ‘s Ochtends met de coaches en ‘s middags met de coaches en de kids.

Er zit een mooie opbouw in het programma tot nu toe: elkaar leren kennen, elkaar context ontdekken (waar woon je, hoe oud ben je, hoeveel mensen ken je hier etc), het verschil tussen sex and gender, met elkaar contact maken op een positieve manier, dealen met emoties, je talent ontdekken, waar ben je trots op, waar is je familie trots op? Er gaat veel tijd zitten in het goed begrijpen en oefenen van de activiteiten en de laag eronder. We komen eigenlijk niet toe aan het eigenlijke volleybalspel, maar dat is ook niet het doel van dit programma.

Morgen wordt een hele speciale dag: dan staat Over de streep op het programma. En je persoonlijke verhaal durven vertellen en je dromen delen.

Het zijn intensieve dagen! Maar heel waardevol.

Dag 4 gaat over doelen stellen, dag 5 over je dromen en doelen durven te realiseren.

En dag 6 zaterdag wordt een afsluitende ochtend met 250 kinderen!

Verslag volgt…..

Vertrokken en gearriveerd

Vrijdag

Het is 15.30 uur.

Ik ben op de helft van de vlucht, we vliegen over de Sahara, alleen maar zand. 

Het ging allemaal lekker vlot. Bart, bedankt voor het wegbrengen en het tillen van mijn 3 koffers. Eén voor Gerjanne met vooral veel spullen van Nevobo voor de volleybal4life training en 1 banner, 22,3 kg. Heb nog geprobeerd er iets bij te doen, toch nog een judopak of een spelletje, maar dan schoot hij steeds over de 23 kg. Dus na 4 pogingen gestopt. Eén met tenten, slaapzakken en de andere banner, 22,9! Heb 1 tent en 2 slaapzakken thuisgelaten, kreeg ze niet in de tas. Ruzie met die “Turkentassen” (ik heb dit woord niet bedacht!) eerst trek ik een ritssluiting eraf, daarna trek ik een tas kapot in de poging toch 8 slaapzakken mee te nemen en daarna nog een keer overnieuw beginnen omdat ik mijn bagageweger ineens kwijt ben. Alles afgezocht…… hij zal toch niet ….. ja, hoor in de tas belandt. Grrr. En één met 50 inktpotjes voor Correctbook Rwanda en mijn eigen spullen, o.a. haken en wervels voor de schommel.

Ik hoop maar dat de inktpotjes niet gaan lekken! Ook 22,9. Yes! Heel knap van mezelf. 

Kon mijn handbagage alleen niet onder de 12 kg houden. Drie keer bedacht wat er dan uit moest, maar ik vond toch echt dat alles mee moest. Dus op hoop van zegen. Erop vertrouwend dat die niet gewogen hoefden, en gelukkig bleek dat zo te zijn. 

De vliegreis besteed ik als een digital nomad. Ben gewoon aan het werk op de laptop: nog wat dingen op papier gezet voor mijn opvolger, had ik beloofd en nu mooi de tijd ervoor. En gewoon eens een keer opschonen, alle downloads er eens afgooien! Foto’s op de telefoon opschonen, alle Carrouselkids in de prullenbak ivm de privacywetgeving. Beleef het hele schooljaar weer opnieuw! 

Boekje lezen, eten/drinken zonder naar een film te kijken., muziek luisteren. Volgens mij kom ik minder gaar aan deze keer. En de tijd vliegt! 

We landen keurig op tijd, prima vlucht. 

Nu is het 21:40 en zit ik buiten mijn kamer. Immigratie heeft mij keurig een East Africa visum gegeven, zodat ik langer kan blijven dan 30 dagen. Ik moest  even wachten totdat er een bagagekarretje vrij is, maar de koffers stonden er al. Dus ff gewicht heffen en naar buiten om mijn short cut driver te vinden. Ik noem hem zo omdat hij altijd moppert op het verkeer en dan short cuts gaat doen. Als we naar buiten lopen, staan er veel mensen om veel mensen op te halen. Dat gaat altijd gepaard met foto’s nemen. En wij moeten daar doorheen laveren met een volgeladen zware bagagekar. 

En dan hoor ik iemand mijn naam roepen.

En nog een keer? Het is Landry, die toevallig op het vliegveld staat om mensen te ontmoeten. Superleuk om hem al even te

zien. Landry is de gids die vorig jaar mei Menno door Rwanda reed en bij Twiga dukina terecht kwam. Via hem ken ik Zalingo, omdat zij vrienden zijn én hij mijn djembé’s heeft gemaakt en de workshops heeft gedaan en inmiddels ik mijn vriend is. Die onderweg is naar Tea House waar ik verblijf.

Landry gaat mij zondag naar Gerjanne rijden. Het is maar goed dat ik hem even spreek want hij heeft het over maandag……

Ik ga hem er morgen nog wel een paar keer aan herinneren. 

Nu eerst mijn fruitsalade opeten en straks lekker slapen. 

Oh en nog even de inktpotjes controleren……

Wikken en (koffers) wegen en

Een post om 01:35, heb altijd 1 slapeloze nacht voor vertrek, dat is waarschijnlijk nu en dus schrijf ik maar een blog?

In mijn woonkamer staan al een week 3 grote koffers die mee moeten

De koffer voor Gerjanne ingepakt door haar vader is nagenoeg vol en bijna op gewicht. Er moeten eigenlijk nog 2 banners (spandoeken) in. Eén spandoek komt hoog aan een grote kale muur te hangen bij het centrum van Twiga

Dukina waardoor er meer herkenbaarheid is vanaf de weg. De andere kan gebruikt worden om bij evenementen op het voetbalveld op te hangen.

Afgelopen dinsdag werden die bezorgd. Ze zijn zo lang dat ik ze niet eens uitgevouwen kreeg in mijn woonkamer. En samen weegt het bijna 4 kilo! Oeps, dat gaat niet passen!

Voorlopig zitten ze nu even in mijn eigen koffer. Ik beslis donderdag of ik ze daarin ga meenemen of toch wat judopakken achterlaat omdat ze in Gerjannes koffer mee moeten.

Bosco heeft er uiteindelijk voor gekozen om de voetbaltenues hier te laten én in plaats daarvan de tenten en de slaapzakken te laten meenemen. Eén derde koffer kostte namelijk al 185 euro en een vierde zou dan 200 euro moeten kosten. Dat vind ik echt te gek! Sorry Sicco, de shirts gaan gratis mee in de volgende ronde.

Dus ga ik achter de tenten en slaapzakken aan. Hij wil 4 tenten en 8 slaapzakken.

Dát is net wat te zwaar voor 23 kg! De luchtbedden gaan we niet doen, daar moet dan toch een extra koffer voor betaald worden én die dingen gaan waarschijnlijk snel stuk. Gewoon een matras in de tent lijkt me een betere optie.

Ik chat met het betreffende bedrijf om te vragen of ze er 1 pakket van willen maken wat ik zo mee kan nemen naar Schiphol. Ja, komt goed, we maken er altijd 1 pakket van is het antwoord.

Haha!!!! Nadat ik heb besteld, krijg ik onmiddellijk op mijn mail 12x een bevestiging, 12x een factuur én 12x een bericht dat PostNL het gaat bezorgen. Dat het 1 pakket gaat worden, geloof ik meteen al niet meer.

Buurvrouw Wietske is zo lief om 8 dozen voor mij aan te nemen, die komen namelijk op de niet afgesproken tijd. Een dag later ook de 4 dozen met tenten.

Hoe ga ik dat meenemen??

Ik krijg de tip vacuumzakken halen bij de Blokker. Dus zit ik woensdagavond slaapzakken in vacuumzakken te proppen en de lucht weg te pompen. Onderbroken door spontaan bezoek van collega Yvonne die nog wat volleybalshirts brengt. Ook voor een volgende keer.

Helaas past het niet allemaal in de grote turkentas, kak! Er moet dus een tent mee in mijn koffer.

Inmiddels heb ik al 2x een vacuumzak opnieuw moeten leeghalen…….

Ondertussen heb ik nu bijna elke dag Kinyarwanda les! Wil nu echt eens doorpakken om straks meer met de kids en de moeders te kunnen praten. Heb me ingeschreven bij de taalschool in Rwanda en krijg nu les van Munga. Een Afrikaanse digital nomad die nu in Zuid Afrika zit. Vanaf het moment dat je inlogt, staat hij aan. Wat een energie! Maar ik leer megaveel in korte tijd! Zalingo, Landry, Elie, Damascene en Divine worden waarschijnlijk gek van alle geluidsopnames die ik ze van Munga moet sturen. Gelukkig reageren ze tot nu toe nog steeds enthousiast en praten terug. In een langzaam tempo op mijn verzoek. Anders kan ik er niets van bakken in de vertaling.

Morgen en woensdag nog een les en dan heel even rust. Totdat ik in Kabarondo ben voor langere tijd, dan pak ik het weer dagelijks op.

Enige probleem is dat hij boeken heeft besteld die ik mee moet nemen, maar vraag me af of die wel op tijd binnen gaan komen……

En dat moet dan ook weer in een koffer…….

net als 50 inktpotjes die ik mee ga nemen voor Correctbook Rwanda……

een telefoon voor Emanuel ……. een telefoonhoesje….. een telefoonkoord……. ijzerwaren voor de schommel……motorhandschoenen ……. noten….. stroopwafels ……. drop…… kruiden…..

Backpack al uit mijn hoofd gezet, gelukkig gaat Landry me naar Gerjanne brengen, scheelt een taxi en wat motors en maakt koffers meenemen wat minder lastig.

Er gaan toch iets minder kleren mee voor mezelf, vrees ik…

Tussen het een en het ander

19 juli 2024, de laatste schooldag.
Om 14.45 uur trok ik mijn naam van het aan -en afwezig bord van de Carrousel af.
Afscheid van de school, collega's, ouders en kinderen na een enerverend en lang schooljaar.
Bij het afscheid met het team heb ik van Sicco een prachtig bronzen beeldje gekregen van 3 kinderen in een kring.
Die krijgt absoluut een mooi plekje.

Nu zit ik tussen de cadeautjes en kaartjes van kinderen en ouders op de vloer van de woonkamer dit te typen om weer wat zaken op een rijtje te zetten.
Ik moet nog een paar laatste dingetjes doen voor mijn opvolgster, dat plan ik op maandag.

En daarna gaat de focus helemaal op vakantie én voorbereiden voor Rwanda.
Gelukkig heb ik eerst 2 weken vrij en daarin zijn de nodige afspraken al gemaakt om nog wat mensen te spreken, de kapper, de schoonheidsspecialiste en de kleinkindjes. Vóór en na die afspraken moet mijn huis en tuin klaargemaakt worden om het 2 maanden zonder mij te doen, moet ik nog gaan bestellen en besluiten wat er deze keer wel/niet mee gaat naar Rwanda én wil ik alvast mijn lessen Kinyarwanda gaan oppakken.

Ik heb me ingeschreven bij de taalschool in Kigali en ga online lessen volgen met een privé leraar. De komende 2 weken staan er 7 lessen op de planning. Daarna vlieg ik én heb ik het even te druk om lessen te volgen.
Eenmaal in Rwanda heb ik 2 dagen in Kigali en dan doorreizen naar Twiga dukina, naar Gerjanne. Daar wordt in samenwerking met de Nevobo (Nederlandse Volleybal Bond) een Volleyball4life training gegeven aan de 20 coaches en 20 kinderen, gericht op Life Skills en Girls Empowerment via sport. Ik moet daarvoor poloshirts, certificaten en wat andere spullen meenemen. Deze training duurt 5 dagen, van 5 tot en met 10 augustus. Ik ben zó benieuwd!
Aansluitend is Gerjanne uitgenodigd om een 3-daagse conferentie over Early Childhood Development bij te wonen in Kigali en ik mag helpen! Gisteren kwam het bericht dat die is verplaatst naar 19 augustus. Dus ga ik de 11e eerst terugreizen naar Kigali en dan de 12e door naar Kabarondo.
Daar ga ik de Kinyarwanda lessen op bijna dagelijkse basis oppakken én daar is het Summercamp van Akagera Good Neighbours nog steeds bezig en Mike (vriend van Zalingo) gaat dan 6 dagen tekenlessen geven aan de kinderen. Hij heeft me het plan al toegestuurd en dat ziet er echt heel goed uit! Bedenk me nu dat ik daar in Kigali nog materialen voor moet kopen, dat wordt qua planning beetje lastig..... Ik zie wel hoe we dat gaan doen als ik in Rwanda ben.
En dan weer een paar dagen in Kigali voor de ECD conferentie.

Daarna weer terug naar Akagera Good Neighbours om daar tot half/eind september mijn ervaring, kennis, deskundigheid te delen met Alexi, Bosco en Divine. Zalingo meenemen om weer een paar dagen djembé workshops te geven. Het Summercamp eindigt officieel op 4 september met een afsluitende presentatie voor de lokale leiders en de gemeenschap. Maar totdat de scholen weer beginnen (nu nog niet bekend wanneer dat is) blijven de kinderen gewoon komen.
Grootste doel voor mij in die periode is de schommel realiseren!
Eind september vertrek ik weer naar Nederland om hier in ieder geval oktober-november-december weer te zijn.
In afwachting van de komst van kleinkind nummer 3 én om van herfst- tot kerstvakantie te werken voor het Flexteam van Aves.
Dat is al ingevuld met een fulltime vervanging voor een groep 1. En een dagje in mijn oude groep! Nu al zin in!

Het Summercamp is al 2 weken bezig en wordt nu o.a. ingevuld met karate en aerobiclessen, door jongeren uit de community. Ik heb ook moderne dans voorbij zien komen op de video's die ik van ze krijg. Helaas hebben de 2 Hongaarse vrouwen die los van elkaar zouden komen, afgezegd. Ze zijn niet vroeg genoeg op het idee gekomen en nu is de tijd tekort om de benodigde vaccinaties te krijgen. Jammer!

Ik ben benieuwd met welke bagage ik uiteindelijk af ga reizen. Er staan hier twee hele grote teamsporttassen met voetbaltenues die ik mee zou nemen. Maar Bosco wil ook heel graag tenten, luchtbedden en slaapzakken hebben omdat ze een stuk grond bezitten met fantastisch uitzicht op de heuvels en 4 landen: Burundi, Congo, Tanzania en de vulkanen van Rwanda zelf. Ze willen daar graag tentjes voor de toeristen hebben, voor een mini campsite. De kwaliteit van beschikbare tenten in Rwanda is niet goed, vindt Bosco.
Ik heb de kosten al doorgegeven, ze moeten dit weekend wel een besluit nemen, want ik moet dan gaan bestellen om het nog op tijd hier te krijgen. Of rechtstreeks op Schiphol? Zou dat lukken? Iemand hier ervaring mee?
Ik breek nog wel wat mijn hoofd hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. Ik mag 2 koffers meenemen zonder extra kosten. Maar mijn backpack moet ook mee! Ik red het nu niet meer met handbagage. Hoeveel koffers ga ik daarnaast nog meenemen? Die kosten namelijk wel veel geld!

Komt tijd, komt raad.
Ik ga nu eerst mijn wijntje drinken om de start van de vakantie te vieren!

Als er in de komende 2 weken nog nieuws is, laat ik dat nog weten.
Maar voor nu zeg ik: tot blogs in Rwanda!

Wauw! Qui volant! (aangepast)

(Noot: voor wie het al gelezen had, ik heb een rekenfout gemaakt, vergeten om te rekenen. Voor een dag eten is 50 euro nodig. De volunteer draagt 20 Euro bij, blijft er nog een gat van 30 euro over per dag. Is aangepast in de tekst)

Wauw, wauw en nog eens wauw!

Gistermorgen bracht ik een onverwacht bezoek aan Qui Volant, de plusklassen van de groepen en 6 en 7 van AVES. Zij hadden een high tea en ik was uitgenodigd om het geld in ontvangst te nemen van de acties die de kinderen hadden opgezet om geld in te zamelen voor de grote schommel die ik graag neer wil zetten bij Akagera Kids.

Die uitnodiging kwam pas de avond ervoor, een spontaan ideetje van Jeanet, de leerkracht.

Ik had zelf gisteren een studiedag, dus moest ik even snel wat regelen. Bedankt Sicco, dat ik even de vergadering mocht verlaten om daar op bezoek te gaan.

Geen spijt!!

Voor de schommel schat ik 300 euro nodig te hebben en ik had al 200 euro van een aantal gulle gevers gekregen. Lieve gulle gevers, ik hoop dat ik jullie gift mag gebruiken voor een andere toekomstige concrete actie? Wellicht de bekostiging van de materialen van de teken/ schilderweek voor de kids of de moeders die ik hoop te kunnen gaan regelen straks? Ik hoor het graag. Want ……….

Met het idee alle kleine beetjes helpen is Jeanet gestart met de kids.

Er zijn o.a. flessen ingezameld, appeltaarten, cupcakes en brok gebakken, armbandjes gemaakt, plantjes verkocht, rommelmarktjes opgezet bij de dorpsfeestweek en families werden overspoeld met de filmpjes die de kinderen maakten voor deze actie.

Nou, die kleine beetjes kan je wel aan de kant schuiven!!

De 42 kinderen hebben 565 euro opgehaald met hun inzet. Ongelofelijk!!

Met kippenvel heb ik de trommel met geld in ontvangst genomen.

Jongens en meiden, ontzettend bedankt!

Die schommel gaat er komen en met het geld dat overblijft, hoop ik ook nog duikelrekken en misschien wel iets van een basketbalnet of volleybalnet te kunnen realiseren. Hopelijk kan dat nog tijdens het Summercamp gerealiseerd worden.

Bosco wilde ook graag de kinderen bedanken en dus hebben we even met hem gevideobeld. Dat moest natuurlijk in het Engels en een aantal kinderen konden prima even met hem in het Engels praten.

Goed gedaan!

Zodra de schommel staat, maak ik weer ter plekke een filmpje en stuur die linea recta naar Qui Volant. Leuk om ze op de hoogte houden.

Ik heb het Summercamp al even genoemd.

Achter de schermen wordt daar nog steeds aan gewerkt.

Andrea, van Close to Africa, heeft een oproepje gedaan op Facebook in Hongarije. Dat heeft al 2 mogelijke vrijwilligers opgeleverd. Eén voor een week in juli en één voor 2 weken in augustus.

Het idee is dat ze helpen bij Summercamp met waar ze zelf een talent voor hebben: sport, spel, muziek, dans etc.

Ze krijgen accommodatie, betalen 10 euro voor hun ontbijt, lunch, diner én dragen 20 euro bij voor de starter en de avondmaaltijd van de kinderen.

Het is nog niet helemaal zeker dat ze ook echt komen, maar het contact is gelegd en met Dorka uit Hongarije die in augustus wil komen, ben ik in gesprek omdat ik er dan ook zal zijn.

Van het benodigde budget vind ik het eten voor de kinderen de grootste prioriteit.

Een starter (melk en een mandazi) en een maaltijd aan het eind van de dag garandeert het best de aanwezigheid van de kinderen. Op die manier hoeven ze het eten voor die dag niet van de markt of de straat te halen op de verkeerde manieren. En is er voor hen een goede reden om te komen. Naast dat ze het ook heel leuk vinden natuurlijk.

Om 20 kids een dag eten te kunnen geven, is 50 euro nodig per dag. Eén volunteer draagt 20 euro per dag bij, blijft er 30 euro voor die dag over.

Ik ga de oproep van Andrea herhalen in diverse volunteer Facebookgroepen. Wie weet levert het nog meer serieuze volunteers op. Dat zou mooi zijn, maar zonder aanvullend budget voor de dagelijkse maaltijd in een vrijwilligersweek is het nog maar de vraag of de vrijwilligers ook echt kinderen hebben voor de activiteiten die ze willen gaan doen.

De tijd tikt ook door, het is bijna juli……

Het zou mooi zijn als we dat met Nederlandse en Hongaarse giften voor elkaar kunnen krijgen.

Wishfull thinking ….

Ontslag 2.0, Summer Camp Rwanda, de droom van Justus en hard hoofd

Laatste blik op Kigali

Het is 18.00 en ik zit op het vliegveld.

Het goede nieuws is dat ze nu alle controles voor de koffie doen. Dat is lekker, zit een stuk rustiger. Het minder goede nieuws is dat ik mijn reiskoffer en rugzak niet allebei mee mocht nemen het vliegtuig in. Samen waren ze te zwaar. In Amsterdam hebben ze het niet gewogen, hier moest het wel.

Het mag 12 kg zijn, het was 16 kg.

Blijkbaar heb ik geluk gehad op de heenweg, want ik neem echt niet meer mee terug dan heen. Alhoewel, ik heb natuurlijk wel wat cadeautjes gekregen. Maar heb zelfs net mijn slippers achtergelaten en 3 paar wollen sokken. Zalingo wilde de slippers voor me bewaren, maar ik vind je t ook prima als hij ze aan iemand geeft. Ik wil al 2 jaar nieuwe kopen, zal toch een keer moeten. De roze wollen sokken, oh en nog een paar dikke rode van mijzelf, heeft Divine gekregen. En Zalingo de andere 2 paar.

Zij hebben als het koud is, last van koude voeten en dragen ze dus in bed. Iets waar ik niet aan moet denken. Maar zij zijn er heel blij mee.

Nu maar duimen dat ik niet weer 3 uur op mijn koffer moet wachten zoals vorige zomer.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt naar Gikondo gegaan. Ik wilde graag naar Talking through hands. Een project waar lichamelijk gehandicapten prachtige manden en muurdecoratie weven.

Zalingo vraagt een bevriende motordriver die in onze buurt zijn werkgebied heeft om ons te brengen, samen met een 2e motordriver. Die geeft mij een helm zonder sluiting. Haha, dat gaat natuurlijk niet lukken, gezien mijn vorige ervaring met een te grote helm. En die had een sluiting!

Dus krijg ik weer die van de driver, want anders ga ik niet met hem mee.

Ik loop een tijdje rond bij Talking through arts, mooi project. Het is opgezet door Per, een jonge Tsjech in 2015. Ze zijn eerst begonnen met schilderen, maar nu zijn het voor geweven spullen. Van natuurlijk materiaal, gedroogd gras wordt omgewikkeld met touw van de Sisalplant. Dat touw wordt gekleurd met bijv thee of met verf in allerlei kleuren. Het is prachtig!

Je kunt er ook zelf een mandje weven of een tour doen in de buurt. Doe ik niet, wil de tijd hebben aan mezelf.

We wandelen wel zelf door de buurt. Zalingo heeft er gewoond van 2015 totdat COVID kwam. Toen verloor hij zijn baan en werd het daar te duur voor hem.

We lopen ook langs het Gikondo community center, waar ze veel doen voor vluchtelingen. Wie het verhaal van Zalingo in de politiecel kent, de advocaat die hem daar heeft uitgehaald, komt daar vandaan.

Ik kan merken dat hij daar heeft gewoond, er worden veel handen geschud.

Daarna drinken we ergens iets maar omdat er regen dreigt, gaan we daarna terug naar Tea House. Eric, de motordrivervriend, komt ons weer halen.

Als ik de sleutel van mijn kamer ga halen, krijg ik 2 kleine briefjes in mijn handen gedrukt. Ik heb Jado vanmorgen verteld van de kinderen die 2 uur aan het ruzie maken waren ( ik overdrijf echt niet). En nu geeft hij mij twee briefjes, op de ene een excuus van de ouders en op de andere een sorry van de kinderen (2 meisjes van 2 en 7 jaar).

We gaan lunchen in Gimisenti en tijdens het eten komen we tot de conclusie dat het ons stug lijkt dat de ouders dit hebben geschreven. Ik vroeg nog aan Jado: heb je ze gebeld? Waar ik niet echt een antwoord op heb gekregen.

We denken dat Jado het zelf heeft bedacht om iets op te schrijven. De namen van de kids staan er ook niet bij: girl 2 jaar en girl 7 jaar. Die zal gedacht hebben, straks komt ze de volgende keer niet hier overnachten.

Ik heb al eerder gezegd dat ik het oude personeel mis. De nieuwe lichting is jong, wel vriendelijk en bescheiden. De service is ook nog steeds prima. Een rustige plek achter het drukkere gedeelte in Remera. Maar mis de uitbundigheid en knuffels van de rest .

Bij terugkomst ga ik inpakken en daarna slaap ik een uur. De taxidriver is er al om 16.15 uur, ook al heb ik 17.00 uur aangegeven. Hij vindt het geen probleem om te wachten gelukkig. Ik wil niet langer dan nodig op het vliegveld zitten.

Zalingo gaat als eerste weg, die vindt afscheid nemen lastiger dan ik.

Vijf minuten later ga ik ook weg met de taxi. Het is elke keer dezelfde taxidriver, is op zich wel grappig. We weten samen precies hoe alles moet. Bij de ingang auto stoppen, mijn koffers op een soort pallet. Dan allebei langs de personencontrole. In de tussentijd wordt mijn bagage besnuffelt door een hond en de taxi rondom met apparatuur gecheckt . Dan mogen we zelf weer inladen en verder rijden naar de aankomst/vertrekhal. Ik hoef nu maar 15000 te betalen in plaats van 20000. Dat scheelt weer.

Hij blijft wachten op een nieuwe logee.

Het is nu 19.23 en ik zit in de vertrekhal. Heb net nog een boekje gekocht in de boekenshop. Dat kan ik dan niet laten. Small country van Gaël Faye. Een verhaal van een 10 jarig jongetje in Burundi, 1992. Zijn vader is Frans, zijn moeder Rwandees en ze wonen in de expatbuurt van Bujumbara. Hier komt Zalingo vandaan. En dan breekt er oorlog uit tussen Burundi en Rwanda. Niet het meest ontspannen verhaal, maar werpt misschien wat licht op de geschiedenis van beide landen.

Ik verheug me nu al op allerlaatste moment van in Rwanda zijn. Uit de bus stappen en naar de trap van het vliegveld lopen in het donker. En dan bovenop nog een keer kijken naar de lichtjes op de heuvels van Kigali. Heb al eens geprobeerd een foto te maken, maar dat beeld is niet vangen.

Ik ga dit posten en dan mijn telefoon nog even aan de lader leggen. Morgenochtend om 07.30 uur land ik op Schiphol.

Tot ziens in Nederland….

Reünie

Slechte nacht gehad!

De regen viel met bakken uit de lucht. Op het moment dat je denkt dat het niet harder kan, gaat het nog harder.

Dit duurde van 3 uur tot 5 uur vanmorgen.

Daarna was het een half uurtje rustig en toen begonnen kinderen in een andere kamer ruzie te maken en te huilen.

Dat heeft twee uur geduurd! Drama!

Ik ben dol op kids, maar was blij dat ik ze vanmorgen bij mijn ontbijt de koffers zag inladen en vertrekken.

Daarna vertrok Zalingo naar een repetitie met zijn band. En ik ben gaan werken vanaf mijn buitenkantoor.

Bij mijn gasthuis wordt ondertussen alles gereed gemaakt voor een examenfeestje, graduation. Halverwege de middag komt Zalingo terug en gaan we verderop ergens lunchen.

Ondertussen heb ik ook contact met Elie en die komt eind van de middag mijn kant op.

Mijn allerbeste maatje hier in Rwanda.

Hij woont in Kabarondo met zijn gezin, maar werkt in Kigali op een internationale school.

Plan was om afgelopen weekend bij hem op bezoek te gaan. Maar hij moest in Kigali blijven. Ik had graag zijn vrouw en kids bezocht, maar Pacifique praat heel weinig Engels en is, denk ik, zonder Elie erbij heel nerveus. Dus heb ik daar vanaf gezien.

Ze heeft wel aan me gedacht, Elie laat bij zijn bezoek de profielfoto zien die Pacifique sinds deze week op haar Whatsapp heeft. Een foto van mij en Dorcas, hun dochtertje. Vorig jaar genomen toen Mieke en ik op bezoek waren.

Tijdens het wandelen in Kaborondo heb ik wel naar haar uitgekeken, maar er lopen daar zoveel mensen…….

Zalingo gaat naar zijn eigen huis op zijn eigen initiatief. Attent! Het is heel gezellig met Elie, er is van alles bij te praten!

We hebben dezelfde humor en begrijpen elkaar goed. Het gaat goed met ze!

Helaas heeft Elie nog steeds geen vast contract, daar hadden we wel op gehoopt in april.

Nu is het nog onzeker of hij het volgend jaar wel kan blijven. Ik heb gezegd dat als ze hem niet houden, ik op bezoek ga daar om ze vertellen dat ze zo’n geweldige leerkracht niet kunnen laten gaan. Hij geeft les op zowel primary als secondary en ik weet hoe goed hij is.

Als hij mag blijven, probeert Pacifique te solliciteren als leerkracht Kinyarwanda op een school in Kigali. Zodat ze weer als gezin samen kunnen zijn. Wel een hele verandering, de kinderen moeten dan ook van school veranderen. Behalve Anderson, die blijft op boarding school in Kayonza.

Afgelopen jaar ging Elie voor het eerst vliegen naar Zuid Afrika voor een bijscholing. We hebben toen een heel gesprek gehad over het vliegen. Had hem voor de terugvlucht wat adviezen gegeven, die vlucht ging daardoor een stuk beter dan de heenreis, volgens hem.

En ook leuk om te vertellen, zijn zus gaat naar de Olympische spelen in Parijs. Ze is coach van het zitvolleybalteam van Rwanda. Hierdoor is ze al in meerdere landen geweest, o.a. in Egypte. Ik kan zien dat hij trots op haar is!

Helaas moeten we ook weer afscheid nemen. Hopelijk voor niet al te lang.

We duiken hier ons bed in, hopelijk wordt dit een rustige nacht.