Zondag

De ochtend rustig gestart met de hondjes, het uitzicht én Zalingo in de keuken voor mijn ontbijt. Hij maakt Rolex. Blijkbaar noemen ze zo patatjes met ei en uien. Eigenlijk moet er ook kaas bij, maar die hebben we niet. Gaat hij meenemen vanuit Kigali. Maar ook zonder kaas smaakt het heerlijk!

Daarna stort ik me op mijn Kinyarwanda; een stukje tekst vertalen, kleurtjes geven (ja, ex-collega’s, ik gooi Zien is Snappen er tegenaan), werkwoorden zoeken en vervoegen. Dat kost me al heel veel tijd! Maar leer er echt veel van.

De volgende opdrachten zijn luisteren naar de tekst, nazeggen, zelf vertellen, audio opnemen en sturen naar Munga, luisteren en opschrijven en daarna ook nog zelf antwoord geven op 2 vragen. Ik hou hier wel van!!

Ondertussen haalt Zalingo slaap in, die heeft de hele avond geboomd met Bosco en nog wat mensen. Blijkbaar komt er donderdag een pianist mee en gaan ze samen optreden bij de afsluiting…..?

Om 15.00 uur wandel ik hem naar de weg. Hij moet met de bus mee naar Kigali. Ik moet hem echt wegsturen op de fiets, hij vindt afscheid nemen vreselijk.

Daarna wandel ik terug en kom Bosco tegen die al vol nieuwe plannen zit voor de afsluiting……. Ga wel weer even bedenken of ik op de rem moet gaan trappen…..

Maar, het district heeft al toegezegd iemand te sturen. Dat is al 1 van de 13 genodigden.

Er wordt hier bij het huis hard gewerkt. Ze zijn nu bezig het hele stuk aan de voorkant te bestraten met stukken natuursteen. Het is echt heel leuk om elke dag weer een verbetering/verandering te zien. Ik denk ook dat Bosco wat pusht omdat de jongelui over een week weer naar school moeten. Ik vind ze echt heel handig en hard werken.

Bosco zag me vanmiddag op de grond zitten met mijn laptop. En zegt dat hij wel een bureautje uit het andere gasthuis gaat halen. In plaats van wachten op de timmerman. Zal hem nog wel een keer moeten herinneren, denk ik.

Maandag

Slecht geslapen! Bobby, de grote hond, heeft van 02.00 tot 04.00 uur lopen spoken op het terrein. Huilen als een wolf, overal rondlopen waarbij er een ketting over de grond sleept (hij loopt los, maar heeft een ketting als halsband met een lange sleep) én komt zelfs een paar keer tegen mijn deur opspringen en krabben. Dat heeft hij nog nooit gedaan. Honger? Kan bijna niet, met de Expo is er genoeg eten voor ze. De kleintjes huilen af en toe driftig mee.

Ik stap er toch op tijd uit, yoga, ontbijt en met mijn tas naar het andere gasthuis. Waar ik in een kleine gastenkamer als kantoor aan het werk kan.

Eerst een uur Kinyarwanda leren. Gerjanne heeft me de tip van StudyGo gegeven, vroeger heette dat WRTS. Heel fijn, dat oefent beter dan de losse briefjes die ik overal laat slingeren.

En nu ben ik aan het werk met het maken van een PowerPoint voor de afsluiting van donderdag. Stukje geschiedenis én wat highlights van kids vóór en na Akagera Good Neighbours.

Heb nu even een korte koffiebreak met een cappucino uit het winkeltje voor aan de weg……..

Net een uur met Bosco zitten praten om de verhalen van een aantal kinderen te horen. Stuk voor stuk zijn ze hartverscheurend! Ik luister ernaar met tranen in de ogen én ook Bosco raakt het elke keer weer als hij ze moet vertellen.

Maar wat een veerkracht hebben deze kids. Ik zie hier alleen maar blije koppies die overal van genieten. Maar de andere kant voor hen is, opgroeien zonder een aanwezige vader en moeder door drank, mentale problemen, hertrouwen en ver weg gaan wonen, drugs, overlijden of gevangenis! Ik heb veel foto’s gezien van de kids die als groep overleefden op straat, mager en ondervoed.

Dit is het verhaal van 2 van onze Akagera Kids. Moeder is weggegaan met het jongste kind, oudste zus is weggegaan om elders te werken, vader komt 2x in de maand thuis, dronken, grote broer gaat vader achterna en dus blijf je met zijn tweeën over. En daarom kook je voor je zusje van 7 als je zelf 8 bent, op een houtvuur en houtskool in het huis van 1 kamer van 1,5 bij 4 meter. Zus woont inmiddels bij één van onze “moeders”, maar jij wil dat niet en dus woon je nog steeds bij je vader die niet voor je zorgt en nauwelijks thuis is. Maar…… je gaat naar school, net als je zus, want AGN betaalt je schoolgeld, je schoollunch én je schooluniform. En je doet het goed, ook al is er geen elektriciteit thuis zodat je je huiswerk niet kunt maken.

Ander verhaal:

Je moeder is ziek door drugsgebruik en bier, ze krijgt ruzie met vader, bezorgt hem een complex gebroken arm. Vader moet 8 maanden in het ziekenhuis blijven en gaat daarna weg bij het gezin. Moeder zit 6 maanden in de gevangenis en krijgt daarna 2 kinderen, allebei van een andere man. Ze houd je van school en stuurt je de straat op om drugs weg te brengen. Maar jij kunt goed leren én je wil ook! Je hebt geen geld voor schoollunch en dus maak je in het weekend schoon op school en krijg je in ruil daarvoor gratis de schoollunch. School vraagt Akagera Good Neighbours of je mee mag doen in het programma. Het is nu het 2e jaar en ben je 20, woon je veilig bij de jongere zus van moeder (nu ook één van onze “moeders” ) en ben je eigenlijk een coach bij ons, haal je je National Exam met goede cijfers en sturen ze je naar de timmeropleiding en zie je je harde werk vervliegen, want je wil graag computer, wiskunde en economie gaan studeren. (Hier heb ik het laatste woord nog niet over gezegd……)

Ik zal de komende tijd ook andere verhalen delen.

Gelukkig hebben 14 van onze kids een Hongaarse sponsor, maar ik vind dat we die wel aan moeten schrijven op het bedrag dat ze sponsoren. Het dekt namelijk niet helemaal meer de kosten.

Eén Hongaarse man sponsort een deel van de zondagse lunch én heeft gezorgd dat er een dermatoloog kon worden ingeschakeld voor de huidziekte van Steven. Die wordt nu niet langer gemeden door klasgenootjes en ja, ook de leraren wilden hem eigenlijk niet in de buurt hebben. Dit manneke heeft zo’n geweldige lach en geniet met volle teugen van het zomerkamp.

Inmiddels hebben we 27 kids en zijn er 13 zonder directe sponsor waar kort gezegd het bedrijf en Bosco/Divine privé geld in steken. Dat kan niet goed gaan, en zeker niet op de lange termijn.

Wat ik hier doe, is met wat éénmalig sponsorgeld iets constructiefs en blijvends geven; djembé’s, workshops, songs, t-shirts, schommel, duikelrek, armbandjes leren maken, boeken, tekenlessen.

Allemaal superleuk en bijdragend aan hun ontwikkeling.

Maar de basis én de continuïteit zit voor deze kinderen in schoolgeld, schoollunches, schooluniform én materialen. En het zondagprogramma met lunch en coaching.

Ik moet dus echt op zoek naar sponsors die maandelijks willen ondersteunen en ik moet aan fondsenwerving doen.

Het programma van de “moeders” moet beter neergezet én begeleid gaan worden. Ze kunnen nu matten en manden maken, leren nog steeds armbandjes en kettingen maken. Maar hebben ook hun eigen taken thuis. Eén van de “moeders” heeft 4 eigen kinderen en zorgt voor 3 van onze kinderen. Ze willen ook nog heel graag leren naaien om nog meer toe te voegen aan hun handcraft voor de verkoop. Er is een naaister in de groep, om het de anderen te leren, zijn naaimachines nodig. En orders zodat ze een bestelling van wat dan ook samen kunnen verzorgen en wat geld kunnen gaan verdienen. En ze moeten het belang daarvan inzien én op de langere termijn denken. Ik kan niet echt communiceren met ze, Zalingo is eigenlijk de beste ingang voor ze. Hij spreekt hun taal, ze kijken tegen hem op en nemen van hem aan.

Het idee van 100weeks zit ook nog in mijn hoofd.

Bosco is de drijvende kracht en heeft een tomeloze energie, lijkt het wel. Gesteund door Alexi en Divine. Maar hoe lang gaat het nog duren voordat hij is opgebrand qua energie? Of geen geld meer heeft…….? En dan zijn alle inspanningen voor niets geweest…..

Ik moet er niet aan denken!!!

Dinsdag

Ik ben met mijn ontbijt bezig (07.30 uur) als er een bericht op de groepsapp komt. We moeten om 10.00 uur mét de kinderen op de Expo zijn. Blijkbaar wilden ze dat gisteravond al communiceren, maar ze konden Bosco niet vinden bij zijn stand. Die was hier bezig met de schooluniformen. Daarna hebben ze geprobeerd hem te bellen, maar zijn batterij was net leeg. En hij heeft na het opladen niet meer teruggebeld. Dat heeft hij pas vanmorgen gedaan.

De kids zijn natuurlijk al bij ons, die beginnen om 07.00 uur. Zeggen dat je niet komt, is geen optie. Het is ook een grote erkenning, het betekent dat Akagera Good Neighbours wordt opgemerkt. Drie hoge pieten hebben in de sluitingsvergadering aangegeven dat ze ons willen zien. Dus dat is goed!

Mijn 1e gedachte gaat natuurlijk naar de kosten! De opening heb ik betaald, ik heb al aangegeven dat ik geen bijdrage kan doen voor de sluitingsceremonie van het zomerkamp omdat ik zelf nu al tekortkom op het budget (Akagera Park meegerekend). Dus dit gaat mij niet lukken.

Bosco komt naar het grote huis om het nog even te bespreken.

Het kostenplaatje komt later wel, nu is het eerst belangrijk om de reis ernaar toe te gaan organiseren. Kinderen stoppen met hun activiteit, gaan zich gauw wassen en omkleden én daarna ontbijt. Bosco belt de busmaatschappij, die in eerste instantie weigert.

Als Bosco hem eraan herinnert dat hij regelmatig een grote klus krijgt, zegt hij: oké.

Ik ben nog thuis en pak twee tassen in; één om mee te gaan met de kids en één om hier te blijven om op mijn laptop te werken. Dan zie ik wel waar ik vandaag terecht kom.

Ik wandel naar Akagara Neighbours en kijk bij de kids. De meeste kinderen zijn zich nog aan het wassen én anderen zitten met een beker pap en een broodje op de grond te ontbijten. Bosco staat te bellen. Als hij klaar is, zegt hij: Poor planning of Africa!

Het is gecanceld! De agenda van de dag is gedeeld met een minister die aanwezig zou zijn en die zegt: Geen kinderen vandaag, die zijn allemaal bezig met voorbereiden voor school volgende week.

Dus ……. bus weer afbellen. Die was nog niet onderweg (zou hier dus te laat zijn) én daarom rekenen ze geen kosten, gelukkig.

Iedereen is wel even van de leg. Kinderen teleurgesteld, coaches moeten weer switchen én wij besluiten om onze meeting van vanmorgen dan om 10.30 uur alsnog te gaan doen.

Mijn kantoortje op de playground gaat Christopher klaarmaken voor de meeting. Ik zit daar eigenlijk nooit, omdat het er erg warm is. Als er een gastenkamer vrij is, zit ik liever daar, met een goede werktafel én een wc bij de hand.

Op de playground zijn ze nu bezig met het graven van gaten voor de schommel! Ik ben niet meegenomen in het overleg waar hij komt te staan. Dus ga ik vragen stellen. Hij komt nu op het veld waar de kinderen vaak met de bal spelen, voetbal of rugby. Dat is wel jammer! Maar voor de andere plekken die aanwijs, hebben zij weer een goede reden om het niet te doen. Te dicht bij de moeders die daar zitten onder een overkapping van zeil óf op de parkeerplek voor gasten met een camper of grote auto. Dat snap ik dan ook weer.

En als laatste nieuwtje nu: Het park is toegezegd! Gratis entree, wel de gidsen betalen én de entree voor de bussen als zijnde een bus. Bosco gaat mee als gids én we hebben 3 opties voor de andere gids. Alexi pleit voor Moussa, een oud werknemer hier die nu voor het park werkt. Hij is wat goedkoper dan de anderen waarschijnlijk. En een muzungu? Zijn grootvader is een Europeaan blijkbaar. Moussa wordt gebeld en zegt ja.

Als hij nee had gezegd, had ik zelf met de andere 2 opties gebeld. Amoul en Justus, die ken ik én ik vind dat ze voor mij en onze kinderen best hun prijs wat kunnen aanpassen. Was vast wel gelukt. Maar nu dus niet nodig.

Het is 10:27 en ik loop zo naar de meeting.

Toch nog even het nieuws na de meeting.

We worden om 11.00 uur gebeld door het district met de vraag waar we blijven op de Expo. Ehm……. We zijn afgezegd? Daar weten ze niets van. Het blijft even de vraag wie er nu gelijk heeft. Er is ook een prijs voor het district dat zich het beste heeft gepresenteerd, heeft iemand ervoor gezorgd dat onze presentatie nu niet te zien is? Nou ja, niets meer aan te doen.

Kort daarna krijgt Bosco een bericht op zijn telefoon en begint te juichen. Een boeking!, zegt Alexi. Maar nee, het is een berichtje van iemand van de Expo. Akagera Neighbours heeft een prijs gewonnen voor de beste stand! Wat zijn ze blij! Er wordt een dansje gedaan. Ik maak half een grapje. Hoe weten we nu zeker dat we niet straks gebeld worden met dat het niet waar is. Ja, zegt Bosco, straks zegt de minister dat het niet klopt. Maar nee, hoor. Even later komt ook een foto van de prijs (een bokaal) binnen. Fijn, zo’n opsteker voor ze! Helaas geen geldprijs, maar wel een erkenning. Dat is ook veel waard.

Nu stop ik echt met deze blog. Ik ga iedereen online registeren voor het parkbezoek en dan verder met de PowerPoint voor de presentatie.

Ik stuur dit naar dochter Ilse die nu vanuit Nederland mijn blog post om te voorkomen dat het in de spam belandt.

Nog een laatste vraag: zou je als je mijn blog leest, dat voor 1 keertje willen laten zien door te reageren onder de blog? Gewoon met een “ik” is al voldoende. Dan heb ik mijn lezers weer een keertje in beeld…… Alvast bedankt!