(Dit verhaal moet je dus eigenlijk lezen vooraf aan het verhaal Volleybal4life en terug naar Kigali. Dan loopt het weer in chronologische volgorde. Fingers crossed dat deze nu wel geplaatst wordt nu ik vanuit Kigali over de VPN werk).

Woendag
Pittige emotionele dag én dan kijk ik er nog maar vanaf de zijlijn naar.

De ochtend start met over de streep. Zoals je dat kent van het televisieprogramma. Gerjanne doet mee, ik maak de foto’s en filmpjes. De vragen gaan van makkelijk en grappig naar je persoonlijke situatie en dan naar je gevoelens. Het hele gebeuren gaat in stilte. Wat al veel indruk maakt.

Bij de evaluatie wordt vooral genoemd “ik dacht dat ik de enige was”. Gerjanne benoemt het belang van je emoties uiten. Hier leer je al van jongs af aan dat je niet mag huilen. En wat het voor gevolgen kan hebben als je dat niet doet/kan. Ze benoemen zelf de gevolgen: alcohol, drugs, prostitutie, vechten, liegen etc). Was een mooie sessie.

Daarna volgt storytelling, je persoonlijke verhaal delen met de groep. Trainster Christine begint met het verhaal van het overlijden van haar man. Ze heeft het moeilijk, en ook bij mij lopen al snel de tranen over mijn wangen. Ik kan haar natuurlijk niet verstaan, maar zie en voel haar verdriet en dan ben ik al weg. Trainer Jean Paul ondersteunt haar regelmatig met zijn arm om haar heen.

Vervolgens vertelt Jean Paul zijn genocide verhaal. Hij heeft het echt heel erg moeilijk en kan soms gewoon niet verder. Ik zit naast hem én wacht eigenlijk op de steun van Christine voor hem (zo was het afgesproken, ze zouden elkaar ondersteunen) Maar het lukt haar niet En dus pak ik op het 2e hele lastige moment voor hem toch maar zijn hand. Met mijn nog steeds natte ogen en wangen.

Daarna zijn er wat coaches die het ook aandurven om hun persoonlijke verhaal te vertellen. Het zijn indrukwekkende verhalen die zij, anders dan de trainers, zonder zichtbare emoties vertellen. Het is wat het is, zeggen ze hier vaak. This is how life goes. Ik ga hun verhalen hier niet delen, vraag het me maar, als je het wilt weten.

Na de lunch loop ik eerst nog mee met de sessie van de kinderen om foto’s en filmpjes voor Nevobo te maken. Het is mooi om te zien hoe de coaches de kinderen hier begeleiden. En dan laat ik het even voor wat het is en ga thuis (Gerjanne’s huis dus) mijn eigen dingen regelen voor volgende week. “Mijn mensen” aansturen.

Landry moet een auto gaan regelen voor 2 dagen, Zalingo moet een Djembé repareren en materialen gaan halen, Bosco moet aangeven wat de moeders volgende week willen leren, Mike moet een materiaallijst met prijzen maken voor de tekenworkshops. Was wel even goed om dat in alle rust met mijn kop poederkoffie te kunnen doen. Werk zelfs nog even aan mijn Kinyarwanda huiswerk.

Hierdoor mis ik wel de tappingsessie die Gerjanne na afloop nog doet met coaches en kids ( was een spontaan goed idee) én een danssessie om even te ontspannen.

Veel coaches hebben de nacht erna niet goed geslapen, er was nog veel om over na te denken.

Donderdag

Dag 4 van de Volleybal4Life training! Stellen van een persoonlijk SMART doel.

Daarna spelen we het spel Obstacle Run waarbij je wordt vastgehouden door één persoon terwijl jij vooruit moet naar de finishlijn.
Dit gaat over je problemen onder ogen zien, er tegen vechten, niet opgeven, ze aangaan en je er los van maken.
Met de 4 powers: je kracht van binnenuit, de kracht van je groep, de kracht van weten wie je supporters zijn. Support van veraf, maar ook support tijdens dit pad én bij het eindpunt is belangrijk! Wees dus ook de supporter voor anderen.
In de Reflect, Connect, Apply doen Gerjanne en ik nog een rollenspel om het je los maken van je probleem (drank, drugs, vechten etc) nog eens goed uit te leggen.
Met het spel Smash the Papers (de bal tegen een papier in het volleybalnet smashen) laat je zien wat je doel is en spreek je het ook uit naar anderen. Hoe verder weg je doel, hoe langer het duurt en hoe harder je moet werken. Als je doel te ver weg is (de lijn voor het raken van de bal is ver van het net) dan moet je het in kleine stapjes proberen te halen. Met de kracht van het smashen laat je zien hoe graag je het doel wil halen.

Wederom mooie oefeningen die je goed aan de uitdagingen in het leven kunt koppelen.
Vanmiddag doen de coaches dit met de kinderen.
Tijdens de middag is er ook een cameraman en worden er interviews gefilmd.

En ondertussen wordt het Vollleybal4life festival voor zaterdag voor een deel voorbereid, waarmee de training wordt afgesloten, samen met 250 kinderen en wat belangrijke gasten.

Plaatsen van deze blog doe ik pas morgenochtend. Ik ben bijna door mijn data van vandaag heen. En dan maar hopen dat hij het niet weer als spam gaat bestempelen én ik jullie niet 4-5x een mailtje moet sturen.

Sorry!

Het is 22:47 uur, we hebben lang doorgewerkt (Gerjanne maakt draaiboek, ik schrijf certificaten) én ik wilde dit verhaal nog schrijven. Maar nu wel echt mijn bed in!