Ik zit in de auto van Shangi naar Kigali. Na onze eerste stop zij ik lekker languit op de achterbank, terwijl Jean Paul en Landry voorin van alles zitten te bespreken. Doordat ze een mengelmoes van Frans, Engels en Kinyarwanda praten, kan ik het af en toe beetje volgen. Ze zijn het over veel zaken roerend eens!

Jean Paul rijdt mee naar Kigali en heeft uit zichzelf een bijdrage gedaan voor de rit. Denk dat het ongeveer een hele tank benzine is, dus dat is mooi meegenomen. Fijn dat hij dat doet.

Mijn blog ligt er dus uit, ik hoop dat ik straks over de wifi met VPN het verhaal wel geplaatst krijgt. Van het Reismee team heb ik nog geen reactie gehad.

Het is nu 16.00 uur, Landry is vanmorgen om 04.00 vertrokken vanuit Kigali en was om 10.24 bij Gerjanne. Heeft ook het kastje meegenomen wat ik in Tea House had achtergelaten en de djembé die Zalingo heeft gerepareerd. We zijn om 11.15 uur weer vertrokken.

Ik zou eigenlijk Kings Palace nog bezoeken, maar als we er bijna zijn, ben ik gewoonweg te moe om daar rond te lopen. Spreek zo’n beetje af dat we dat een keer op een vrije dag gaan doen. Misschien in mijn laatste week nog even de toerist uithangen.

Zal jullie nog even bijpraten.

Vrijdag
Na de intensieve dagen zouden we nu meer tijd hebben voor volleybal. Maar Soreye en Gerjanne delen eerst nog hun verhaal. Het verhaal van Gerjanne is anders dan die van de anderen, het is vooral een verhaal van hoe ze is gevormd door haar leven tot nu toe en hoe het komt dat ze nu in Shangi haar centrum opbouwt en invloed heeft op de community. Verhaal van hoop en van een diep weten dat ze hier moet zijn. Mooi!

Daarna doe we een oefening om te leren je grenzen te stellen en je persoonlijke ruimte te hebben. Wie laat je daar wel en niet toe. Hoever mag iemand gaan?

De rest van de tijd wordt er gevolleybald en wordt het festival van morgen voor ruim 200 kinderen voorbereid.

Zaterdag
De jongens hebben besloten om niet eerst nog te gaan voetballen voordat ze alles klaar hebben voor het festival. Bijzonder, want dat laten ze niet gauw schieten. Veld moet uitgezet, de 2 banners die ik heb meegenomen moeten worden opgehangen aan de bomen. Ze zijn 8 meter lang en 1 meter hoog. Flinke klus, maar we zijn heel blij dat ze hangen, echt een blikvanger. Er moeten 2 volleybalvelden worden gemaakt dus gaten in de grond, overigens is er een voetbaldoel ineens spoorloos verdwenen. Blijkbaar had iemand hout nodig?
Het soundsystem moet neergezet en aangesloten.

De dag loopt gesmeerd! We hebben de taken goed verdeeld, materialen waren vrijdag al verzameld. Alle spellen zijn 2x uitgezet. Didier kwam gisteren met het goede idee om de kinderen per klas te verdelen, zodat alle spelen op eigen niveau gespeeld kunnen worden, topper! Mangwende is de speaker, Isaac houdt overzicht over het geheel, Mutayoba en Didier zijn de timekeepers en troubleshooters voor elk de helft van de playground. Gerjanne is er om haar gasten te ontvangen en ze rond te leiden. En ik spring bij waar nodig is, loop heen en weer met sleutels, shirts, water etc. En natuurlijk ook om foto’s en filmpjes te maken.

Ouders zijn er de hele ochtend bij en genieten van alles. Didier neemt ze mee langs de spelletjes en legt uit wat we de kids daarmee leren aan lifeskills. Ze vinden het geweldig. We sluiten af met speeches: door 3 kids, coach Diane, lokale leiders, trainers Jean Paul en Christine en door Gerjanne. We reiken certificaten uit aan de coaches en de kinderen. En daarna is er voor de lokale leiders, trainers, coaches en kids een maaltijd (met vlees dit keer). De kids krijgen als eerste een bord vol! En daarna mogen de lokale leiders en coaches. Gerjanne en ik sluiten de rij.

We zitten met een heel tevreden en trots gevoel aan het eind van de middag op de bank. Wat een week!