Het is 18.00 en ik zit op het vliegveld.

Het goede nieuws is dat ze nu alle controles voor de koffie doen. Dat is lekker, zit een stuk rustiger. Het minder goede nieuws is dat ik mijn reiskoffer en rugzak niet allebei mee mocht nemen het vliegtuig in. Samen waren ze te zwaar. In Amsterdam hebben ze het niet gewogen, hier moest het wel.

Het mag 12 kg zijn, het was 16 kg.

Blijkbaar heb ik geluk gehad op de heenweg, want ik neem echt niet meer mee terug dan heen. Alhoewel, ik heb natuurlijk wel wat cadeautjes gekregen. Maar heb zelfs net mijn slippers achtergelaten en 3 paar wollen sokken. Zalingo wilde de slippers voor me bewaren, maar ik vind je t ook prima als hij ze aan iemand geeft. Ik wil al 2 jaar nieuwe kopen, zal toch een keer moeten. De roze wollen sokken, oh en nog een paar dikke rode van mijzelf, heeft Divine gekregen. En Zalingo de andere 2 paar.

Zij hebben als het koud is, last van koude voeten en dragen ze dus in bed. Iets waar ik niet aan moet denken. Maar zij zijn er heel blij mee.

Nu maar duimen dat ik niet weer 3 uur op mijn koffer moet wachten zoals vorige zomer.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt naar Gikondo gegaan. Ik wilde graag naar Talking through hands. Een project waar lichamelijk gehandicapten prachtige manden en muurdecoratie weven.

Zalingo vraagt een bevriende motordriver die in onze buurt zijn werkgebied heeft om ons te brengen, samen met een 2e motordriver. Die geeft mij een helm zonder sluiting. Haha, dat gaat natuurlijk niet lukken, gezien mijn vorige ervaring met een te grote helm. En die had een sluiting!

Dus krijg ik weer die van de driver, want anders ga ik niet met hem mee.

Ik loop een tijdje rond bij Talking through arts, mooi project. Het is opgezet door Per, een jonge Tsjech in 2015. Ze zijn eerst begonnen met schilderen, maar nu zijn het voor geweven spullen. Van natuurlijk materiaal, gedroogd gras wordt omgewikkeld met touw van de Sisalplant. Dat touw wordt gekleurd met bijv thee of met verf in allerlei kleuren. Het is prachtig!

Je kunt er ook zelf een mandje weven of een tour doen in de buurt. Doe ik niet, wil de tijd hebben aan mezelf.

We wandelen wel zelf door de buurt. Zalingo heeft er gewoond van 2015 totdat COVID kwam. Toen verloor hij zijn baan en werd het daar te duur voor hem.

We lopen ook langs het Gikondo community center, waar ze veel doen voor vluchtelingen. Wie het verhaal van Zalingo in de politiecel kent, de advocaat die hem daar heeft uitgehaald, komt daar vandaan.

Ik kan merken dat hij daar heeft gewoond, er worden veel handen geschud.

Daarna drinken we ergens iets maar omdat er regen dreigt, gaan we daarna terug naar Tea House. Eric, de motordrivervriend, komt ons weer halen.

Als ik de sleutel van mijn kamer ga halen, krijg ik 2 kleine briefjes in mijn handen gedrukt. Ik heb Jado vanmorgen verteld van de kinderen die 2 uur aan het ruzie maken waren ( ik overdrijf echt niet). En nu geeft hij mij twee briefjes, op de ene een excuus van de ouders en op de andere een sorry van de kinderen (2 meisjes van 2 en 7 jaar).

We gaan lunchen in Gimisenti en tijdens het eten komen we tot de conclusie dat het ons stug lijkt dat de ouders dit hebben geschreven. Ik vroeg nog aan Jado: heb je ze gebeld? Waar ik niet echt een antwoord op heb gekregen.

We denken dat Jado het zelf heeft bedacht om iets op te schrijven. De namen van de kids staan er ook niet bij: girl 2 jaar en girl 7 jaar. Die zal gedacht hebben, straks komt ze de volgende keer niet hier overnachten.

Ik heb al eerder gezegd dat ik het oude personeel mis. De nieuwe lichting is jong, wel vriendelijk en bescheiden. De service is ook nog steeds prima. Een rustige plek achter het drukkere gedeelte in Remera. Maar mis de uitbundigheid en knuffels van de rest .

Bij terugkomst ga ik inpakken en daarna slaap ik een uur. De taxidriver is er al om 16.15 uur, ook al heb ik 17.00 uur aangegeven. Hij vindt het geen probleem om te wachten gelukkig. Ik wil niet langer dan nodig op het vliegveld zitten.

Zalingo gaat als eerste weg, die vindt afscheid nemen lastiger dan ik.

Vijf minuten later ga ik ook weg met de taxi. Het is elke keer dezelfde taxidriver, is op zich wel grappig. We weten samen precies hoe alles moet. Bij de ingang auto stoppen, mijn koffers op een soort pallet. Dan allebei langs de personencontrole. In de tussentijd wordt mijn bagage besnuffelt door een hond en de taxi rondom met apparatuur gecheckt . Dan mogen we zelf weer inladen en verder rijden naar de aankomst/vertrekhal. Ik hoef nu maar 15000 te betalen in plaats van 20000. Dat scheelt weer.

Hij blijft wachten op een nieuwe logee.

Het is nu 19.23 en ik zit in de vertrekhal. Heb net nog een boekje gekocht in de boekenshop. Dat kan ik dan niet laten. Small country van Gaël Faye. Een verhaal van een 10 jarig jongetje in Burundi, 1992. Zijn vader is Frans, zijn moeder Rwandees en ze wonen in de expatbuurt van Bujumbara. Hier komt Zalingo vandaan. En dan breekt er oorlog uit tussen Burundi en Rwanda. Niet het meest ontspannen verhaal, maar werpt misschien wat licht op de geschiedenis van beide landen.

Ik verheug me nu al op allerlaatste moment van in Rwanda zijn. Uit de bus stappen en naar de trap van het vliegveld lopen in het donker. En dan bovenop nog een keer kijken naar de lichtjes op de heuvels van Kigali. Heb al eens geprobeerd een foto te maken, maar dat beeld is niet vangen.

Ik ga dit posten en dan mijn telefoon nog even aan de lader leggen. Morgenochtend om 07.30 uur land ik op Schiphol.

Tot ziens in Nederland….