Vandaag terug naar Kigali.

Eerst nog even de dag van gisteren, dinsdag.

Zalingo gaat met de moeders nog weer armbandjes maken, voor wie dat wil. We hebben gevraagd of alle moeders om 14.00 willen komen. Om af te sluiten met elkaar.

Ik zit om 09.00 uur al met Bosco te werken. We nemen de website door, is de informatie helder, zit er een logische opbouw in, etc.

De tekst over Akagera Park en de gidsen hebben we besproken en nog wat aanpassingen gedaan.

Daarna een brainstormsessie. Bosco wil in de zomervakantie Summercamp voor de kids, zodat ze elke dag kunnen komen. We bedenken hoe dat eruit kan zien. Zien we later wel of de financiën er ook zijn.

‘s Middags om 15.30 zijn alle moeders er. In de grote ruimte hebben we een tafel mooi versierd en er is chapati en een sapje voor iedereen. Het begint natuurlijk met speeches, van mij, van een aantal vrouwen en Zalingo. Ik hou een verhaal over de kracht van samenwerken, wat je samen meer kan bereiken dan alleen. Dat we snelle leerders hebben gezien en langzame. Dat de kracht zit in iedereen op hetzelfde niveau te krijgen, zodat je in korte tijd veel kunt maken. De vrouwen hebben allemaal een eigen persoonlijk verhaal. Wat ons echt raakt. Bij Josef, de naaister, ga ik bijna huilen. Omdat ik haar de klus van de hoezen heb gegeven, is ze 2 dagen niet geweest. Ze heeft hier natuurlijk geld mee verdiend. 2000 (1/5) daarvan geeft ze aan de vrouwencoöperatie. Ik vind het een mooi gebaar. Al het gemaakte spul is weer ingeleverd en geregistreerd.

Er komt een plankje in de shop voor de verkoop. Van wat verkocht wordt gaat 50% naar de maakster, 50% naar de gezamenlijke bankrekening van de vrouwen. Hier kan weer materiaal van worden gekocht. Als er straks een klein giftshopje komt voor ze, gaat er 25% naar de bankrekening en 25% naar Akagera Neigbors voor het faciliteren. De matten die gemaakt zijn, heeft Akagera Neighbours nu ook van ze gekocht met winst (gaan we gebruiken voor het plafond in het nieuwe kantoortje).

De winst gebruiken we gelijk om de chapati en de sapjes te betalen. Ik betaal de ontbrekende kosten nog daarvoor.

Het materiaal dat over is gebleven, overhandig ik aan de presidente. Dat mag gebruikt worden om de langzamere vrouwen verder te laten oefenen. Met hulp van de anderen. Eén of twee vrouwen hebben weg de neiging om voor zichzelf te gaan, die gaan wij niet voorzien van materiaal. Bosco gaat met één van hen nog een gesprek voeren, want ze is niet eerlijk geweest de afgelopen dagen. Benieuwd of ze onderdeel blijft van de groep.

Ik krijg zelfs ook nog een presentje. Een mandje van gras en decoratie voor aan de muur. Ze hebben goed opgelet, het mandje dat ik heb opgepakt tijdens de presentatie, krijg ik nu. En een kaart met bedankje.

En natuurlijk een groepsfoto maken buiten!

Bosco stelde gisteravond voor om met zijn vieren vandaag te lunchen bij Jambo beach en dan vandaar uit naar Kigali te reizen.

Leuk idee!

Ik heb gisteravond Igor niet meer gezien, die lag al te slapen. Anotschka was nog wel op, die wil steeds pas slapen als Monique en Zalingo zijn geweest. Maar goed dat we weer vertrekken, kunnen zij gewoon weer op tijd naar bed. Maar afscheid nemen is een lastig begrip voor haar. Hebben we gisteravond gedaan. Vanmorgen zei ze dat we moesten wachten met weggaan totdat ze uit school kwam.

Helaas voor haar, we vertrekken om 12.15 uur met het publieke transport, een busje dat Bosco aanhoudt. Met zijn vieren en onze bagage op de achterbank naar Kayonza.

Vandaar uit met 4 motoren naar Jambo beach.

Voor mij een herkenningspunt! Als ik vanaf mijn woonplaats Kabarore naar Kayonza moest (waar ons VSO districtkantoortje zat) wist ik bij Jambo Beach dat ik er over 15 min was. Het ligt aan Lake Muhazi, één van de langgestrekte meren van Rwanda.

Het wordt een gezellige middag. Met djembé en gitaar, samen zingen, verhalen vertellen. een grote tilapia op tafel en patat. Heerlijk aan het water.

Ik zie Bosco en Divine ook in de relaxmodus zakken. Fijn!

Rond 16.00 stappen we op.

Aan de kant van de weg wachten we op een bus die we aan kunnen houden om naar Kigali te gaan. Er stopt een auto met 2 jongens erin. De bestuurder gaat naar Kigali en we mogen meerijden. Als gast!

Ik vind dat zó bijzonder, dat je gewoon 2 vreemde mensen 2 uur rijden meeneemt.

Hij spreekt geen Engels, jammer.

Maar hij vertelt aan Zalingo dat hij zelf ook altijd mee mocht rijden met mensen en dat hij nu hij zelf autorijdt dat ook doet. Gewoon een vorm van vriendelijk en helpend zijn.

De andere passagier stapt in Kayonza uit.

In Kigali stappen we nog 2 keer een passagier in. Super! In Nederland kan dit al jaren niet meer.

Hij zet ons af op het busstation van Remera en met 2 motors gaan we naar Tea House.

We checken in, Zalinga gaat spullen naar huis brengen. Morgen heb ik afgesproken met Elie, mijn Rwandese maatje. Zin in!