Wekker om 07.00 uur. Blijf nog heel even liggen, maar stap er dan uit. Om 08.00 uur ontbijt. Ik heb om mandazi (lijkt wel wat op de oliebol) gevraagd, ik kan niet in Rwanda zijn en dan geen mandazi hebben gegeten.

Na het ontbijt is het nog even wachten op de vrouwen. Ze zijn wat later dan anders en het is nu om 10.18 uur nog steeds een klein groepje.

Ik zit nu voor het wedkantoor, nee, geen typefout. Er wordt hier veel gewed.

Maar ik ben achter de router aan gegaan om aan de website te kunnen werken.

Alexi heeft hem mee om de meiden in de shop ernaast (het kleine winkeltje) het nieuwe systeem van belastingen uit leggen. Daar is hij nu al 3 dagen mee bezig.

Als ik me net heb geïnstalleerd buiten op de stoep in mijn stoel, valt de elektriciteit uit.

Dus kan niemand meer verder.

Nou ja, dan maar alvast een stukje van de blog schrijven. Ik heb wel internet op mijn telefoon, maar op mijn laptop heb ik de wifi nodig om bij mijn Grammarly en Google Translate te kunnen komen.

Op straat is het heel erg rustig.

Het plein voor de winkeltjes is leeg en er rijden wat busjes langs. Af en toe stopt er een omdat iemand iets wil kopen.

Bosco loopt langs, hij heeft een lokale leader uitgenodigd. Die weet nog niet of hij morgen wel op tijd klaar is, er is een meeting op het district in de ochtend. Met een beetje pech duurt dat de hele dag.

Omdat de elektriciteit nog steeds weg is, koop ik een grote fles water in de shop en ga terug naar mijn kamer. Dan maar wat lezen. Maar als ik stilzit val ik in slaap, dus doe ik een kort dutje op het bed.

Later hoor ik Bosco’s stem buiten die me roept. Hij wil me iets laten zien.

De 1e djembéhoes is klaar! Hij ziet er goed uit. Ik heb er een rits aan toegevoegd om lucht binnen te laten. Die kan dan openblijven als ze op de djembé’s zitten. Aan de onderkant een koord om de hoes dicht te trekken.

We gaan hem passen! De kleermaakster staat bij de djembé’s te wachten.

De diameter is wel wat te groot. En de rits heeft ze nu om de hele cirkel gedaan. Dat moet een kleinere zijn. We hebben dat niet nodig. Het is alleen om te luchten.

De djembé’s hebben niet allemaal dezelfde diameter. Dus meet ze ze allemaal op en ik geef haar geld om stof te gaan kopen.

Dit 1e exemplaar kan om Zalingo’s djembé.

Daarna loop ik naar de vrouwen. Ze zijn nu bezig met grote kralen armbandjes en kettingen te maken.

Divine vertelde gisteren in de feedback meeting dat de hele groep goed gefocused is op dit werk. De telefoon wordt niet aangeraakt en als er iemand belt, wordt het een kort gesprek. “Ik heb nu geen tijd”.

Nog vergeten van gisteren: de groep was groot, onze 17 vrouwen en nog een paar extra. Zalingo had het druk en was beetje kortaf tegen een vrouw die iets niet goed had gedaan. Een aantal vrouwen begonnen daarop zijn eigen Twiga Dukina song te zingen: “mistakes are part of learning”. Haha! Ik hou hier zó van!

Als we gaan lunchen, lukt het me tijdens de wandeling, plat voorover te vallen. Ik blijf op mijn slippers haken achter mijn wijde broekspijp. Ah jakkes. Er is geen houden aan, ook al wil ik mijn evenwicht weer pakken. Ik ga gewoon. En de grond hier is natuurlijk niet plat en heeft veel stenen. Gevolg: zere handen en een bloedende knie. Bosco en Divine takelen me weer omhoog. De kinderen die het hebben gezien, geven ons goede raad. Rustig lopen!

We vervolgen onze weg. Na het eten maakt Divine mijn knie schoon met alcohol (au!) en plakt er vakkundig pleisters op. Ik hoop maar die knie een beetje soepel blijft.

Als ik weer terug loop naar Akagera Neighbors, appt Alexi dat de router beschikbaar is. Terwijl de kids hun traditionele dansen gaan oefenen, ga ik buiten verder met mijn werk voor de website. Een kerk in de buurt zorgt voor de muzikale omlijsting.

Van een leien dakje gaat het niet, mijn VPN knalt er steeds uit. Na een uur strugglen geef ik het maar op. Het heeft geen zin om hierdoor geïrriteerd te raken. Wel jammer, want ik vind dat schrijven echt ontzettend leuk om te doen.

Zalingo is ondertussen op zoek naar iemand die zijn horloge kan maken. Ondertussen zijn de kids aan het dansen, zingen én drummen. Dat klinkt op een gegeven moment zó goed dat ik eerst maar eens ga kijken of dit nu met of zonder Zalingo is.

Nou, die is er wel, maar als publiek!

Christine, Candi en Divine zijn de grote aanjagers en ook Aline (de oudste van de kids) is een echte motivator.

Als de presentatie doorgaat morgen, wordt het een hele goede. Het geeft me ook alle vertrouwen dat deze djembé’s veel gebruikt gaan worden!

Ik ga weer terug naar mijn kamer en verplaats mijn kantoor én de router naar binnen. Argh, dat had ik dus eerder moeten doen. Super goede verbinding en ik kom weer helemaal in de flow van het schrijven. Met hulp van Grammarly, echt niet alle credits voor mij. Maar ik hoop hiermee aan de eerder zakelijk geschreven teksten een meer entertainend tintje te kunnen geven waar de westerse en Amerikaanse tourist door geprikkeld wordt.

Het is al laat, rond 19.30 als Bosco appt over het avondeten. Zalingo is nog niet terug. Die is naar het centrum gelopen om foto’s te maken van een soort haarband die de bruid en en de bruidsmeisjes dragen bij een bruiloft. De moeders willen dat ook nog leren.

Ik app hem en hij zegt dat hij op de terugweg is. Ik wacht even, maar aangezien de Nederlandse paar minuten nogal verschilt van de Afrikaanse minuten, app ik Bosco na 30 minuten dat hij maar even iemand mee moet sturen. En zoals het altijd gaat, staat hij buiten te kletsen met iemand.

We eten lekker, tilapia, met de kop er nog aan. Ziet er beetje vreemd uit voor mij, ik ga dat stuk ook niet eten. Maar de vis is lekker, wel heel goed opletten op de graten.

Anotschka (dochtertje van bijna 4) vraagt of de pleisters nog op mijn knie zitten . Die zitten nog goed, maar ze geeft haar moeder de opdracht dat ze nieuwe pleisters moet halen. Klein pittig dametje.

We gaan slapen, morgen om 07.00 uur gaan we met Divine mee naar de kerk. De moeders gaan daar zingen, als ik het goed begrepen heb.