Afgelopen zondag. Zalingo is onderweg om de kale djembé’s op te halen. Eerst met de bus naar Musanze, dan met de motor naar het dorp in de bush waar de djembé’s zijn gemaakt. Hij vertrekt om 08.00 uur vanaf het grote busstation. En het regent, wat het allemaal wat lastiger gaat maken.
Om half twaalf krijg ik een berichtje dat hij aan het wachten is op de fietsen die de djembé’s vanuit het dorp naar de hoofdweg gaan brengen. Hij heeft zakken gekocht waar 2 djembé’s in passen, zodat ze achter op de fiets gestapeld kunnen worden.
Ik krijg filmpjes van een hoge houten brug waar het water wild onderdoor stroomt én een filmpje bij het Genocide-monument dat daar ook staat. Elk dorp in Rwanda heeft zo’n Kwibuka monument.
Met 3 fietsen gaat alles richting de hoofdweg.
Daarna op motoren naar Musanze. En vandaar uit met de bus naar Kigali.
Het laatste stuk van het grote busstation in Kigali naar het huis van Musanze gaat met de taxi. Het plan was een driewielfiets met een bak achterop, maar het lukt hem niet die te vinden. Jammer, want een taxi is wel veel duurder. Maar omdat het zondag is, is het weer een hele toer om al het transport geregeld te krijgen. Dus ik snap die taxi wel!

Om 22.15 uur is hij thuis. Moe en hongerig.
Ik ben zó trots op hem dat hij dit toch maar weer allemaal doet. Zonder zijn inzet gaat het niet lukken!
Ik heb nu geld binnen voor 5 djembé’s én een toezegging waardoor de 10 djembé’s volledig van sponsorgeld bekostigd kunnen worden! Ik ben daar heel dankbaar voor.
Voor een dag als deze betaal ik Zalingo ook een bijdrage voor zijn inzet, dus daar gaat het sponsorgeld wat meer binnenkomt, naar toe.
Bosco heeft alle transportkosten geregeld voor vandaag, ook daar ben ik héél blij mee.
Dat geeft aan dat hij het project heel serieus neemt én daar ook deel van uit wil maken.

De djembé’s hebben afgelopen week, wanneer de zon scheen,steeds buiten gestaan om te drogen.
Het idee is om ze te beschilderen met de kleuren van Akagara Good Neighbours (AGN), wat eigenlijk de kleuren van Rwanda zijn.
Maar ze hebben ook een logo én Zalingo wil Mike vragen om dat op de djembé’s te schilderen. (Mike is de vriend die mij vorige keer een cadeau wilde geven en met een schilderij kwam van een olifant. Hij is een serieuze artiest).
Persoonlijk hou ik meer van natuurlijke kleuren op zo’n instrument, maar de rest is wel heel enthousiast over het idee. Ik heb wel aangegeven dat het project mij dan meer geld gaat kosten én dat ik nu niet weet of daar geld voor is. Mike gaat een proef doen op 1 djembé en bedenken hoeveel ik hem daarvoor moet betalen. Wordt vervolgd.

Gisteren is Zalingo heel Kigali doorgekruist ("I go from corner to corner" noemt hij dat) op zoek naar de benodigde materialen én waar hij die het goedkoopst kan krijgen. Dat doet hij op zijn busabonnement. Dat kost wél heel veel tijd, want sommige bussen gaan pas rijden als er genoeg passagiers in zitten (lees vol). Hij was dan ook pas weer om 22.00 uur thuis.

Vandaag is hij op pad om alles te halen: dierenvellen, houtlijm, nog een andere speciale soort lijm, scheermesjes, stalen ringen en een lasapparaat huren. Dat gaat hij op een motor doen, dat kost wat meer, maar scheelt hem ook veel tijd.

En… ik heb vorige week zondag ook mijn video-call gehad met Bosco, van Akagera Good Neighbours. Die graag wil dat ik partner word bij de NGO (zie vorige blog).
Fijn om hem weer te zien én te spreken. Hij was een half uur later dan we hadden afgesproken, omdat de Akagera Kids nog bij hem thuis waren. Maar…. hij communiceerde dat keurig van tevoren. Goede eigenschap! Devine sloot ook nog even aan bij het gesprek, voornamelijk om te zwaaien en blij te zijn. Later blijkt in het gesprek dat hij én Alexi én Devine nog geen deelgenoot heeft gemaakt van zijn plannen. Hij is nog aan het aftasten wat ik van zijn idee vind en of het haalbaar is.

Wat is er aan de hand?
Hij loopt wat vast in de begeleiding van de kinderen en hun moeders. En vraagt me te ondersteunen hierbij. Ze zijn goed bezig (geweest), maar wat kan nu een volgende stap zijn?
Eerste vraag: Hoe behoed je de kinderen ervoor om straks niet weer de straat op te gaan. Ze doen het nu goed op school (op de ranglijst tussen de 1 en de 10), zijn elke dag aanwezig, in schooluniform én krijgen de schoollunches betaald door AGN. Ze leren na school traditionele én moderne dans bij AGN én zijn op zondag bij Bosco en Devine in huis om ook in een familie te zijn (inclusief de bijbehorende taken). Maar een aantal zijn straks klaar op school én wat dan? Wat kan je ze nog meer meegeven, zodat ze het in het leven gaan redden?

Tweede vraag: Hoe kun je de moeders verder begeleiden? Wat hebben die nodig om uit de armoede te komen én zelf voor hun kinderen te zorgen. Wat voor vaardigheden hebben zij nodig?

En als derde vraag: een afzetmarkt vinden voor de “handcraft” die de moeders nu maken. Hij denkt aan een afzetmarkt in Europa, waar ik me afvraag hoe haalbaar dat is. Maar ik wil natuurlijk wel meedenken hoe dat in de omgeving van Kaborondo op te starten. In principe zijn daar ook best mogelijkheden.

Ik heb natuurlijk niet gelijk antwoorden en ideeën in dit gesprek. Maar ik spreek af dat ik ermee aan de slag ga, met mensen erover ga praten, dat ik waarschijnlijk vaak vragen ga stellen én dat we wekelijks contact houden. Via Whatsapp en een paar keer via videobellen.
Net de opdracht gegeven om mij foto’s te sturen van de handcraft van de moeders én me te vertellen hoe ze dat nu coördineren.

Hersenspinsels die ik nu heb: iets met life-skills, executieve functies, seven habits of Covey, Kanjertraining, The Leader in me, 100 weeks (moeders 100 weken wekelijks een bedragje geven wat ze naar eigen inzicht mogen besteden terwijl ze die weken ook coaching krijgen in boekhouden, sparen en plannen). Het één kan met mijn inzet én kennis en/of mijn netwerk, het ander moet weer met (sponsor)geld.

Ik heb nu toegezegd dat ik in mijn meivakantie er ben én ook in mijn zomervakantie. En natuurlijk ga ik dan ook naar Twiga dukina, maar dat even terzijde. Misschien kunnen Bosco óf Alexi óf een coach dan mee? Hopelijk lukt het Gerjanne om Volleybal for life dan te organiseren, dan kunnen coaches misschien meedoen, op kosten van AGN. Ik denk even vooruit.

Maar ik moet mee gaan draaien bij AGN om een goed beeld te krijgen, vind ik. Onderdeel zijn van in plaats van de toerist.
Voor de meivakantie wordt dat in ieder geval het djembé project op de middagen na school en een weekend. Zalingo zou dan de moeders kunnen leren armbandjes te maken, die ze dan kunnen toevoegen aan hun “handcraft” bezigheden.
Bosco gaat met Alexi bespreken of ik voor die periode een kamer in het gastenhuis kan krijgen én ontbijt en diner op hun kosten. Ik zag hem schrikken toen ik vertelde hoeveel geld de vlucht kost.
Ik mag ook bij het gezin in huis op kamers, maar dat is me de vorige keer niet zo goed bevallen.
Het huis staat wat achteraf, ze zijn er zelf meestal niet en dan ben ik bezig met de kinderen die ook aandacht willen. En…… ik kom waarschijnlijk niet alleen, maar met Zalingo. Die moet ook een plekje.
Ondertussen gaat hij met de instanties daar uitzoeken óf en hoe ik als volunteer eventueel aan de slag kan. Werkvergunning in plaats van toeristenvisum.
Dat zou dan voor mij een combinatie Nederland – Rwanda kunnen gaan worden.
Hij weet dat ik ook in Nederland moet zijn om geld te verdienen.

Ondertussen heb ik ook deze week de vacature van de Nederlandse school toegestuurd gekregen. Sluitingsdatum 25 februari.

En aankomende week ga ik informeren bij Aves naar mogelijkheden voor nul-uren contract volgend schooljaar (wat zijn de voorwaarden?).

Alle opties liggen dus nog steeds open …….