Het is half negen, woensdagavond. Ik zit in het vliegtuig op Kigali Airport te wachten op vertrek.

Naast me zit niemand, maar om heen weer een hele grote familie. Schat zo’n 25 personen. Van oude man met hoed tot baby van 4 maanden. Alleen een paar van de jongeren spreken Engels, en ik gok dat het merendeel nog nooit heeft gevlogen. Het personeel heeft er de handen vol aan.

Ze moeten gaan zitten omdat ze op tijd willen vertrekken. Duurt echt even voordat ze dat begrijpen.

De laatste dagen heb ik niet geblogd.

Dus praat ik even bij.

Zaterdag was een rustig dagje! Zalingo vertrok vroeg in de middag om op een bruiloft te gaan spelen met zijn band.

Ik heb dutjes gedaan, wat dingen gedaan voor school én serie gekeken op NPO start.

Ondertussen reist Gerjanne van Shangi naar KigalI. Eerst moet ze wachten omdat het Umuganda is en dan rijden de bussen niet. Daarna mist ze haar bus. Het is dan ook al 20.00 uur als ze eindelijk bij Tea House arriveert. Maar ik heb de “pot dampend op tafel” , dus ze kan gelijk aanvallen.

We kletsen weer bij en dan naar bed.

Zaterdag om 07.00 uur ontbijt! Zalingo heeft een klus, dreadlocks zetten bij een vriend. En ik ga mee. Gerjanne ontbijt dan ook maar vroeg mee om bij te kletsen met Zalingo. Daarna vertrekken we naar Batsinda op de motor. Naar Deo, de vriend van Zalingo. Eerst moeten er nog naalden en zwart draad worden gekocht in de kleine shopjes.

Batsinda voelt niet als Kigali, maar meer als Kabarore, waar ik zelf woonde, maar wel nog een slagje armoediger en alles staat nog wat dichter op elkaar.

Ik ben dan ook verrast als we aankloppen bij het huis van Deo. Dat is groot, met glanzende zwarte tegels op de vtloer en kleurig ingericht. Buiten én binnen prachtige muurschilderingen.

In het kort zijn verhaal: hij is opgegroeid in het noorden. Toen hij 16 was, ontmoette hij daar Sukasa, een Japanner. Die daar kwam werken voor een NGO. In de drie jaar dat die daar werkte, heeft hij Deo het vak van kleermaker geleerd. Daarna verkaste hij naar Kigali en Deo ging mee. Sukasa is ook kunstenaar en werkt in Batsinda met de kinderen, als hij daar is in plaats van in Japan.

Het huis waar Deo met zijn vrouw en 2 kindjes in woont, is van Sukasa. Deo heeft nu een modeshopje waar ook de schilderijen van Sukasa worden verkocht.

Zalingo schat in dat hij 4 uur nodig heeft om dreadlocks te zetten. Dat blijkt een mega onderschatting!!! We zijn er om 10.00 uur en om 19.00 uur is het klaar. Hij heeft zo’n 30 keer sorry gezegd.

Gelukkig mag ik koffie zetten in de keuken, kookt zijn vrouw rijst met saus en halen ze een grote fles water voor me.

Zalingo heeft zijn vriend Mike gevraagd om ook te komen voor de gezelligheid. Maar het is ondertussen hard gaan regenen en dat betekent niet reizen op de moto.

Ik speel wat met het meisje van 2 jaar en 3 maanden. Leuk én slim kind! Deo laat me wat filmpjes zien, o.a. dat ze met 1 jaar al aan het verven is met verf en kwasten. Heerlijk!

Ik zit ondertussen vreselijk te vechten tegen mijn slaap. Ik kan toch niet bij deze mensen op de bank in slaap vallen!!

Later zegt Zalingo dat dat geen probleem zou zijn geweest?

Gelukkig komt Mike uiteindelijk nog om 17.00 uur. Een hele lange dunne jongen, ook uit Burundi. En ook muzikant en kunstenaar. Dat brengt weer leven in de brouwerij.

Als we klaar zijn, gaan we naar het huis van Zalingo. Huis is een heel groot woord voor de 2 kamertjes. Ik had dit al verwacht maar ook ergens gehoopt dat hij een beter plekje zou hebben. Maar niet dus. Een kamertje aan de voorkant, met wat stellingen en krukjes en alle spullen die hij nodig heeft. En een grotere daar achter, met een groot matras op de vloer en ruimte voor zijn djembé en gitaar. En zijn kleren aan de muur.

Mike is ook mee én een tweede vriend, Jah Wise, komt ook nog. We eten een brochette van geitenvlees en er wordt drinken gehaald.

Daarna weer op de motor naar Remera. En lekker slapen!

Maandag wasdag! En dat gebeurt op zijn Rwandees, in een teil in de douche. Ik hoef niets te doen, Zalingo doet alle was.

Ik lunch met Gerjanne én Leentje, die ook toevallig een weekje in Kigali is. Wachtend op haar vriend die tourguide is en pas dinsdag weer in Kigali is. Leentje heb ik 4 jaar geleden ontmoet bij Astrid. De vaste bloglezers herinneren zich dat misschien nog wel. Ze is al weer lange tijd terug in België, maar wél verloofd met Cyprian ondertussen. Ik zag op haar Facebook toevallig een foto van Kigali airport, via Messenger snel contact en lunchafspraak gemaakt! Leuk om bij te kletsen!!!

Zalingo gaat ‘s middags naar Mike om mijn cadeau op te halen. Mike wilde persé iets maken voor me. Een prachtig schilderij van een olifant dat hij speciaal voor me heeft gemaakt. In 1 dag!

We moeten hem alleen wel van het frame halen, anders kan ik hem niet meenemen. Hij maakt er ook nog één voor Jasper! Dat kost hem weer een hele dag, maar deze wordt betaald.

En dan is het dinsdag én heb ik afgesproken op de Nederlandse school Het Nest. Bij Marleen. Die hier de enige leerkracht van de basisschool is én ook de schoolleider. Pieter doet het voorgezet onderwijs. De school verzorgt de taal- en spellinglessen en cultuurlessen.

Het wordt een leuke ochtend! Met 4 kleutertjes. Zalingo is mee met zijn gitaar en we zingen dan ook wat Nederlandse én Engelse liedjes én een Zalingo liedje.

Marleen is hier sinds vorig jaar februari en gaat eind vh schooljaar weer weg. Waarheen weet ze nog niet.

Gerjanne komt nog een keer lunchen, die was toevallig in de buurt bij de handbalfederatie. Er staat een grote tas in mijn kamer waar ze nog weer van alles in komt stoppen, zodat het mee naar Nederland kan.

‘s Middags gaan we armbandjes maken, iets anders waar Zalingo geld mee verdient. Maar nu worden het er één voor mij, en voor Nine en Joa. Zalingo maakt die van mij, ik maak gelijktijdig eenzelfde, maar die is niet af bij vertrek op woensdag. Wat een monnikenwerk!!

Het kost meer dan een halve dag om één armbandje te maken, hij doet dat buiten vanwege het licht. Ik heb na 20 minuten al last van mijn rug! En dan verkoopt hij ze voor 2000 á 3000 Rwanda Francs.

‘s Avonds kijken we nog een film op mijn laptop, iets wat hij al jaren niet meer heeft gedaan. Bioscopen zijn er niet meer in Kigali na COVID, laat staan dat het te betalen is.

Woensdag: Dagje van inpakken, armbandjes afmaken, Mike is het schilderij voor Jasper wezen brengen én we jammen nog wat met het personeel. Ben om 17.00 uur in de taxi gestapt.

En nu is het woensdagavond 24:00 uur en taxiet het vliegtuig op het vliegveld van Entebbe om zo op te stijgen naar Amsterdam. Heb nu een buurvrouw gekregen.

Het vliegtuig blijkt vol te zitten met vluchtelingen (Congo) die met de hulp van IOM UN Migration een andere plek op de wereld krijgen. Mijn hart breekt als ik naar de oude man met de hoed kijk én zijn vrouw. Ze spreken geen Engels, houden elkaar steeds vast en ik moet ze een paar keer helpen met dingen openmaken. De steward zit er steeds op zijn knieën naast en degene voor hen moet steeds vertalen.

Zometeen na het opstijgen, een maaltijd en dan hoop ik te kunnen slapen!

Om op 06.35 te kunnen landen op Schiphol.

Over naar het normale leven…