Het plan om naar Het Nest te gaan (de Nederlandse school) heb ik doorgeschoven naar dinsdag.

Twee coaches van Twiga dukina, Mangwende & Amani, hebben al de hele week handbaltraining van de Rwandese handbalbond, in samenwerking met Duitse trainers en coaches. Van maandag tot vrijdag zijn zij in Kigali om bij het jongerencentrum van de katholieke kerk in Kimisagara (één van de vele wijken hier) in 5 dagen te worden getraind om daarna een D-licentie als handbaltrainer te krijgen. (Wat 4 jaar geldig is).

We gaan kijken bij het afsluitende onderlinge toernooi.
Gerjanne zou hier naar toegaan maar vanwege Flappie lukt dat niet. Maar voor mij is het ook leuk, zo'n middagje handbal kijken.
En de jongens vinden het helemaal geweldig!

's Ochtends regent het steeds en ik begin me af te vragen of het toernooi binnen of buiten gaat plaatsvinden. Er is een binnenplek, heb ik gezien. Mangwende heeft eerst 14.30 uur gezegd, maar belt later dat we er toch om 14.00 uur moeten zijn.
Dus app ik Marleen van Het Nest dat het vandaag niet gaat lukken, maar dat ik dan dinsdag kom kijken.
Omdat het steeds regent, besluit ik om niet met de motor te gaan, maar met de taxi. Heb namelijk geen zin om daar nat aan te komen!
Taxi's zijn wel veel duurder dan moto's, maar in dit geval moet dat maar. Zalingo dingt nog wat af bij de taxichauffeur.

We komen wel wat te laat, er is heel veel verkeer en bij het grote buspark zijn echt heel veel mensen, moto's en auto's op straat. Dat heeft een vervelende reden, mag je me in Nederland naar vragen. Mangwende staat ons al op te wachten. Er wordt een zitplek geregeld, Mangwende doet heel erg zijn best én krijgt dan op zijn kop van zijn teamgenoten omdat hij me in de zon zet. Dus regelt hij een plekje in de schaduw. Vervolgens gaat hij iemand halen. Anacleth. Dat blijkt de technisch directeur van de Rwandese handbalfederatie te zijn én coach van het nationale team. Die weet al precies wie ik ben en waarom ik daar ben. Leuk! De jongens hebben goed reclame gemaakt voor Twiga dukina. Leuke man! Die enthousiast vertelt over de jongens én dat hij heel graag de jeugd motiveert om te gaan handballen.
We maken natuurlijk foto's én hij zet zijn naam en nummer in mijn telefoon, zodat ik dat door kan sturen naar Gerjanne.
Hij ziet al een Twiga dukina team voor zich, merk ik.

Grote taak voor Mangwende & Amani! Amani is in eerste instantie wat stil, maar komt later echt los. Hij baalt dat kinderen op de Sport&Spel zaterdag niet consequent kiezen voor handbal. De ene keer willen ze handballen, dan gaan ze weer volleyballen óf voetballen óf lezen, zegt hij. Hoe krijgen we dan een handbalteam voor elkaar??!

Ik probeer hem wat uit die denkwijze te krijgen. Ze hebben nu zoveel geleerd deze week! Zorg dat je handbaltraining héél erg leuk wordt! Probeer inderdaad dat handbalteam voor elkaar te krijgen, want dan kunnen er ook wedstrijden gespeeld worden, wat het nóg leuker maakt. Begrijp dat er in Ruzisi 2 teams zijn. De handbalbond wil echt teams door het hele land, dus wellicht kunnen die ook nog ondersteunen met materialen etc
Hij vertelt ook nog dat de yell van de handbalbond "Never play alone" is. Dat kan ik dan ook mooi koppelen aan de leus van het Twiga dukina team: Together we are changemakers!

Het toernooi is erg leuk! Alle teams spelen eerst 1x, daarna is er wedstrijd tussen de Gorilla's (jonge profspelers) én de Duitse coaches incl. Anacleth, de technisch directeur. Iedereen is natuurlijk voor de het team van de coaches! Er wordt flink gesupporterd. Daarna spelen alle teams nog 2 keer. Het team van Amani wint glansrijk het toernooi!
Mangwende heeft niet de beste dag, zijn team verliest alles én hij valt zelf uit met een schouderblessure. Echt sneu voor hem!
Hij heeft zoveel gegeven afgelopen dagen, voor zichzelf én voor Twiga dukina.

De winnaar moet eigenlijk dan nog spelen tegen het team van de coaches, maar het is al laat geworden en het duurt niet lang voordat het donker gaat worden. Alle spelers gaan naar binnen. Wij wachten een tijdje buiten, het is voor ons niet duidelijk wat er nu gaat gebeuren. Maar als Zalingo Mangwende even belt, komt hij ons halen. De uitreiking van de certificaten gaat bijna beginnen.
Ik val bij binnenkomst midden in de speech van de voorzitter (de president) van de handbalbond. Ze hebben grootse plannen: aanleggen van handbalvelden in alle districten, leveren van doelen en ballen, handbal moet op de kaart van Rwanda worden gezet.
Daarna volgt in rap tempo de uitreiking van de certificaten. De jongens zijn er mega trots op en ik ook!!
Leuk ook om te zien dat als er meiden naar voren worden geroepen, het applaus én gejuich groter is! "Empower girls" wordt er geroepen.
Daarna moeten er buiten nog officiële groepsfoto's worden gemaakt.
De jongens gaan zich daarna snel omkleden, we willen nog iets met ze gaan drinken.

Terwijl we daarop wachten, komt Anacleth mijn kant op mét de voorzitter én de secretaris van de handbalbond. Ze stellen zich officieel voor, willen weten hoe het met Gerjanne is, dat ze blij zijn dat er 2 coaches door ons zijn gestuurd én dat de jongens het goed hebben gedaan. Ze zijn allebei van plan om Twiga dukina ook te gaan bezoeken! De secretaris komt zelf ook uit Nyamasheke.
En weer benadrukken ze dat ze alle ondersteuning en hulp willen bieden om een handbalteam op poten te krijgen.
Dus Gerjanne!! Doorpakken, zou ik zeggen!

Wij drinken ergens nog iets met de jongens. Mangwende gaat daarna door naar het grote busstation, die wil met de nachtbus naar huis. Zodat hij op tijd is voor de voetbaltraining én de Sport&Spel zaterdag. Amani wil niet 's nachts reizen, dus die gaat zaterdagochtend. Zo schattig, hij belt ondertussen ook nog even met zijn moeder en vertelt dat aan mij. Ik opper dat ze wel trots op hem zal zijn!
Zalingo stuurt alle 65! foto's en filmjes door aan beide jongens en vervolgens wordt hij steeds op de hoogte gehouden van hun reis.

Het is nu zaterdagmiddag. Ik typ dit verhaal liggend in mijn bed omdat het de hele ochtend al regent. Zalingo moet met zijn band spelen op een bruiloft (6 nummers) en is weer in de stromende regen op de moto vertrokken, eind van de ochtend. Hij is de hele ochtend bezig geweest met bellen om transportkosten voor de band voor elkaar te krijgen, Niemand van de band heeft werk naast de muziek, dus is het lastig voor ze om dat voor te schieten. De ceremoniemeester wil die kosten niet vooraf aan ze betalen, hij is te druk, zegt zijn zus.
Hij gaat ze er wel mee confronteren. Hij zorgt dat hij en de soundman er op tijd zijn, ze gaan alles klaarzetten en dan ontbreken alleen nog de muzikanten. Die klaar zijn om te komen, maar nog even wachten op het geld...... Benieuwd of die strategie gaat lukken.
Gerjanne is onderweg uit Shangi naar Kigali, dat kon pas na afloop van Umuganda (geen bussen 's ochtends) én een bus missen.
Ik hoop ze allebei vanavond weer te treffen.

Ik ga zó op een wat droger moment iets van lunch regelen én stort me daarna op de rapporten voor school!

Tot later!