Gisteren.

Het zit er bijna op.

Vier weken Rwanda, nog 1 dagje te gaan.

Ik ben echt aan het afkicken en laat alles nog eens de revue passeren. In mijn hoofd en met de foto’s.

De vier weken leken wel vier maanden en dat is ook prima! Straks eerst nog een paar daagjes vrij en dan begint het nieuwe schooljaar. En ook daar heb ik zin in.

Ik ben wel benieuwd hoe snel ik de draad op kan pakken. Maar nu het al voor de derde keer is, gok ik dat het best snel zal gaan.

De dag verloopt rustig, het is erg warm in Kigali en ik lig dan ook regelmatig lekker op bed met de ventilator aan.

Aan het eind van de middag staat een ontmoeting met Zalingo’s familie gepland. Eigenlijk zouden we dat alleen met zijn dochter doen, maar om zijn zus met haar dochters dan niet mee te nemen, is voor hen niet leuk en ondankbaar. Dus komen ze met 5 moto’s naar Remera,. Het duurt nogal lang voordat ze arriveren. De dames willen overal foto’s nemen onderweg. Net als ik op het punt sta een berichtje te doen of het plan verandert is, appt Zalingo dat ze in Kisimenti zijn. Ik heb géén idee wat of waar dat is. Eigenlijk ben ik hier in Kigali altijd op doorreis. En ga ik de stad niet in.

Ik loop dus op aanwijzingen van het personeel hier eerst compleet de verkeerde kant op. En kom bij café Camilla terecht. Ik zie geen Zalingo familie, dus bel ik hem op. Ik ben veel te ver gelopen! Dus loop ik terug en hij loopt me tegemoet. Ik ben zo druk met de route op mijn telefoon dat ik hem bijna voorbij loop. Maar gelukkig had hij me al gespot.

Kisimenti blijkt inderdaad heel dichtbij te zijn, aan de overkant van de straat achter Tea House en is een gebied met veel restaurantjes. Ik zie gelijk al veel westerlingen lopen. Grappig, dat zie ik verder nooit. Ik word ook door al die mensen begroet, dat dan weer wel.

Nu is Zalingo zijn familie kwijt, dus dat wordt weer bellen. Ze blijken verderop in de straat op een terrasje te zitten.

Iedereen is blij om ons te zien, maar een gesprek voeren is lastig. Alleen de oudste dochter van zijn zus spreekt Engels en dat is een vlotte meid die gelijk praat. De anderen praten alleen Frans. Dat betekent dat Zalingo moet vertalen.

Gaandeweg ontdooien ze wat en dan gaat uiteindelijk ook Savannah, zijn dochter, proberen Engels te praten.

Zijn zus zorgt al 13,5 jaar voor zijn dochter en daar is hij haar zeer dankbaar voor.

Landry videobelt ook nog even, zij spreken elkaar elke dag. Ze zijn allebei rasta en zo te horen zeggen ze alleen “yeah man” tegen elkaar! Maar hij belt dagelijks, begrijp ik. Meestal alleen om even hallo te zeggen, in de zin van: ik leef nog. Voor Zalingo wel leuk om te laten zien dat hij nu iedereen bij zich heeft.

Als een goed Rwandees stuurt hij de familie alvast vooruit naar de moto’s en loopt met me mee naar het hotel.

We hebben de laatste week veel contact gehad. Ga hem missen!

Vandaag.

Nu is het echt de laatste dag. Ik kan mijn kamer vandaag gelukkig nog gewoon houden.

Vanmorgen nog een leuk gesprek met Hélène, een Nederlandse die in Duitsland woont en hier met man en zoon in Rwanda studieweken voor Duitse studenten organiseert op de beroepsscholen waar je een vak leert. Leuk! Zij zegt: dat is voor 48% belangrijk voor de Rwandese studenten die zo meer vaardigheden opdoen, maar 51% voor de Duitse studenten die hier zóveel leren door de onderdompeling in de Rwandese cultuur en mentaliteit. We wisselen onze contactgegevens uit. Je weet nooit.

Nu druk met inpakken; niet de leukste klus……… Zalingo probeert nog langs te komen na voor zijn familie te hebben gezorgd.

Om 5 uur komt de taxi me halen voor het vliegveld. Om 20.30 uur vertrekt mijn vlucht om na 11 uur en 50 minuten weer op Schiphol te staan.

Tot ziens straks in Nederland!