Weer op tijd wakker! Ik app met Zalingo, die een plan had om in Kayonza te zijn vanmorgen en dan ‘s middags samen naar Kigali te reizen. Maar dat gaat niet door, dus kan ik mijn eigen plan trekken.

Ik neem afscheid van Anotschka en Igor. Igor, zo klein als hij is met zijn 6 jaar, is een perfecte gastheer. Zijn ouders zijn al weer aan het werk. Hij regelt mijn koffertje naar de voordeur, zorgt dat de deur van slot komt. Hij vertaalt wat zijn zusje zegt. En in keurig Engels neemt hij afscheid. Ik geef ze allebei een grote stuiterbal. Ik ben helaas niet voorbereid op de aanwezigheid van Passie, één van de straatkinderen. Ergens onderin mijn koffer is nog wel een 3e stuiterbal.

Ik loop met mijn rugzak én koffertje naar Neighbours. Het is rustig op straat, in de kerk waar ik langsloop wordt al uit volle borst gezongen.

De eerste die ik tref is Bosco, die eindelijk een klein beetje tijd heeft om te kletsen.

Ik vraag hem ernaar dat ik zie dat ze weinig thuis zijn. Dat klopt, ze werken allebei heel hard, met name om voor de beide kids een goede opleiding te kunnen betalen. Ze zitten op een private school, van een Amerikaanse dame. De “schoolfees” liegen er inderdaad niet om.

Bosco’s ouders waren farmers, een arme familie. Zijn secondary school heeft hij kunnen doen door steun van een NGO.

Daarna is hij gaan werken voor die NGO, en in de weekenden deed hij dan de University. Doorzetter!

Nu werken hij en Devine keihard in hun eigen bedrijf, helpen ze de straatkinderen én hebben ze een eigen NGO om de buurt te helpen. Ze willen ook anderen dezelfde kansen geven die ze zelf hebben gekregen.

Bijzonder stel mensen dit!

En ze doen dit samen met Alexi.

En die sluit weer aan bij mijn ontbijt.

We brainstormen een eind weg. Er ontstaat een idee om in de meivakantie het team te trainen in pedagogiek, rekenmaterialen én spel zodat ze zelf in de zomervakantie een Summer Bootcamp kunnen organiseren. Hij denkt dat ouders hier wel voor willen betalen……..?

Ik tip hem het feit dat scholen nu BLF materialen hebben die ongebruikt in een kast liggen. Misschien kan hij zo’n kast bemachtigen? Er zitten headteachers in de NGO, dus wie weet. Het steekt mij én hem enorm dat dat materiaal nu ligt te verstoffen. Alexi is zelf ook leraar geweest (o.a. van Elie) en heeft in mijn ogen een mooie kijk op het leven. En op leren.

Hij wil ook heel graag 2 djembé’s! Lea gebruikt nu een tafel als djembé. Ik moet maar eens polsen hoeveel puf Zalingo heeft om er nog 2 te maken. Betaald uiteraard, zegt Alexi.

Misschien kan Zalingo dan ook mee in de meivakantie? En Mieke?

We gaan zien wat er terecht gaat komen van deze plannen. Samen erover dromen is in ieder geval leuk.

Na het ontbijt reken ik af. Ik hoor bij de familie, zeggen ze. De prijs slaat dus nergens op, ik ben voor 3 nachten en al het eten 100 euro kwijt. Al het gereis en eten onderweg heeft Alexi betaald.

Daarna lopen beide mannen met me mee naar de busstop. Plan is om me in een bus te stoppen, maar al snel stopt er een USAID auto en die geven me een lift naar Kayonza. Kwestie van connecties. De mannen hierin blijken Justus te kennen, het hoofd personeel van VSO Rwanda in mijn tijd. Dus dat is alweer heel toevallig én heel leuk!! Ik moet hem de groeten doen.

Ik verwacht niet dat ik die tegen ga komen, maar als dat gebeurt………groeten van Philippe en John.

In Kayonza zit ik al heel snel in de bus naar Kigal die 15 min later vertrekt. Alexi appt dat ik mijn jas vergeten ben! Ah kak! Daar baal ik wel enorm van! Dat jasje hoort bij mij en bij Rwanda, dat gaat al mee vanaf mijn 1e keer.

Hij moet het dan maar bewaren tot de volgende keer.

De busreis gaat vlot, ik ben om 13.00 uur al weer in Tea House. Met weer de kamer met zicht op de tuin. Mijn eigen terrasje om te zitten. Alleen heb ik nu een tafel met 2 stoelen ipv lekkere hangzitjes. Moet toch ook af en toe wat te zeuren hebben……..

Ik spring eerst onder de douche, dan voor bijna de laatste keer samosa’s en cappucino. Was wat kleren in de wasbak.

Vermaak me de rest van de middag prima met mijn e-reader en muziek luisteren!