Ga er maar even voor zitten, dit wordt een lang verhaal!

Vandaag was de dag van de grote finale!

Vandaag trouwt Kabodiko en die had gevraagd of de dansgroep van de zaterdag wil komen optreden.

Daar hebben wij zelf de djembé’ spelertjes aan toegevoegd. Het duurde een tijd voordat we wisten of hij dat wel wilde, maar uiteindelijk vond hij dat een goed idee!

Gisteren hebben Gerjanne en ik een kado bedacht. Het is gebruikelijk om geld en/of voedsel te geven. Eerst was het plan om voedsel te geven, maar daar moest een kado bij. Er was nog een wat grotere fotolijst. Toen wilden we er nog wat geld bij doen met een kaart. Vervolgens bedacht Gerjanne dat we misschien van het geld hartjes konden vouwen én bedacht ik dat we dat dan wel in de fotolijst konden doen. We hebben dus vanmorgen eerst geldhartjes zitten vouwen, bloem ervan geplakt, steel getekend en vlinderstickertjes erbij. In het Kinyarwanda de tekst Let love grow erbij geschreven. Zag er superleuk uit! Vervolgens moest er inpakpapier om, dat hadden we niet, maar wel een kitengke (grote lap stof). Dus die er omheen gevouwen en met een reep stof nog mooi gestrikt. Gokje dat nog geen enkele Rwandees ooit zo’n uniek kado heeft gekregen. Wij zijn er uiterst tevreden over.

Na 10 uur druppelen de 10 dansers en de 8 gekozen djembéspelertjes binnen. Ze zien er netjes uit, hebben “mooie” schoenen mee en hebben er zin in!

Er moet nog veel gebeuren voordat we richting de bruiloft gaan. Bijkomend detail is dat je hier nooit weet wanneer iets begint of eindigt en dat maakt iets organiseren nogal lastig. Maar we beginnen vol goede moed. Eerst moet iedereen er zijn, voordat we kunnen gaan oefenen. Om ervoor te zorgen dat ze niet vies worden, laten we ze binnen spelletjes doen.

Als de dansers er zijn, hebben we er 1 teveel! Er blijkt een tweeling gekomen te zijn, waarvan er één in de dansgroep zit en de ander op de zaterdag altijd komt lezen. Ouders hebben hen allebei gewoon gestuurd. Dat moet dus eerst besproken en uitgelegd te worden. En helaas moet er dus één naar huis.

Terwijl Gerjanne dat regelt, zitten Soraya, Didier en ik nog met de djembéspelertjes binnen en zijn de foto’s op mijn telefoon mega interessant.

Als de dansgroep in de kleren zit, gaan die met Thérèse en Zalingo oefenen.

De djembékids gaan hun voeten wassen en omkleden. Allemaal een groene broek en een rood t-shirt aan. Het ziet er heel kleurig uit én dan kunnen ook zij gaan oefenen.

En dan ineens staat het bruidspaar voor de poort. Verwarring, was dat de bedoeling? Moeten we hier optreden?

Communicatie rondom deze bruiloft (en alle andere Rwandese bruiloften)is niet helder, afspraken en tijden blijven lang onzeker en wijzigen steeds, je moet hier een olifantenhuid én olifantengeduld hebben.

Er is iets misgegaan bij het maken van de foto’s en het bruidspaar heeft spontaan besloten foto’s te gaan maken bij ons.

Dat is natuurlijk een hele happening.

Helemaal geweldig wordt het als Kabodiko een foto wil maken op de schommels. Zijn bruid heeft nog nooit geschommeld!

Als het bruidspaar weer weg is, begint voor ons weer wachten op een seintje van vertrekken naar de trouwlocatie.

Dus gaan we weer naar binnen en doet Gerjanne wat activiteiten in de kring.

En dan komt er een seintje, kom maar!

De djembékrukjes zijn vanmorgen al naar de locatie gebracht. Zalingo en wat andere coaches nemen de djembé’s mee en wij gaan er in twee keurige rijen achteraan. Een rij dansers achter elkaar en een rij djembékids. We blijven natuurlijk wel Nederlandse juffen. Een wandeling door het dorp die veel bekijks trekt. Wat heeft Twiga dukina nu weer bedacht?!

Op locatie begint weer het wachten, en dat duurt vooral lang voor de kids.

Zij moeten buiten wachten namelijk.

Gerjanne en ik moeten binnen zitten als “belangrijke” gasten.

Ik zal de trouwlocatie even beschrijven. Op een open plek met losse aarde is met allerlei zeil een tent/overkapping gemaakt.

Daarin staat een allegaartje van stoelen en wij belanden op twee groene plastic stoelen. Let op: met nogal gammele poten en op aarde dat steeds wegzakt. Ik zak steeds verder weg en moet mezelf op de plek houden door met mijn voet te steunen op de stoel voor mij.

Bij te ver wegzakken verzet ik de stoel een paar keer en als er mensen achterlangs lopen die op mijn rugleuning steun zoeken, zak ik steeds schever weg. Één keer dreig ik echt helemaal om te kieperen omdat Gerjanne bij weglopen op mijn leuning duwt! De buurvrouw en Soraya die achter me zit, vangen me. Hilariteit alom, we zitten al pontificaal in beeld én dan zijn we ook nog Mzungus die van hun stoel vallen.

Er gebeurt van alles, allerlei “toneelstukjes” met vertegenwoordigers van beide families. Op een gegeven moment zijn we de bruidegom kwijt? Die zit niet meer naast zijn bruid en wij hebben dat even gemist. We zitten namelijk gewoon te kletsen, dat kan namelijk als je niet teveel lawaai maakt. De

bruid gaat wisselend op haar en zijn stoel zitten. Is dit een onderdeel van de ceremonie?

Even later zien we hem de “zaal” weer inlopen met een soort “bruidje” aan de hand.

Haha, Gerjanne vertelt net over het krijgen van een koe op je bruiloft, misschien is hij die buiten aan het ontvangen?

Maar dit is geen koe!!

Wat blijkt? Het zijn twee bruiloften! De zus van Kabodiko wordt weggegeven aan haar verloofde (of zoiets) . Er zitten dus geen twee, maar drie families in de zaal!

En het duurt en duurt maar……

Ondertussen maken wij ons druk over de kinderen die nog steeds buiten aan het wachten zijn met de coaches. Die moeten onderhand echt gaar van het wachten zijn en al om 10.00 uur of eerder van huis zijn.

Het is inmiddels al half drie!

Gerjanne stuurt coach Phocas weg om biscuitjes voor ze te gaan halen. Die kunnen ze nog oppeuzelen en dan om 15.00 uur mogen ze eindelijk, eindelijk laten zien wat ze kunnen.

Vanaf dat moment is het ongelofelijk genieten.

Ze doen het megagoed en iedereen wil ze filmen en op de foto zetten.

Daarna start het “buffet”. Alle gasten mogen eten gaan halen. Dat gaat gestructureerd rij voor rij op basis van belangrijkheid. Betekent dat Gerjanne en ik vrij snel aan de beurt zijn, maar de kinderen pas als laatste. En die tent zit stampensvol, dus dat gaat nog heel lang duren en is het maar de vraag of er dan nog eten voor ze is. Het is ook de hele week al onduidelijk of de kinderen wel eten zullen krijgen.

En dus besluiten we samen dat we daar voor gaan liggen! Als wij aan de beurt zijn, ga ik als eerste en trekt het 1e kind met me mee en laten we alle andere kinderen daarbij aansluiten. Wij horen bij elkaar, we zijn hier samen.

Gerjanne sluit de rij én moet echt haar best doen om andere volwassenen de kinderen niet van hun plek te “beroven”. Je komt niet aan onze kanjers!

Als de eerste paar kinderen eten op hun bord krijgen én ik zie dat het loopt, sluit ik met Zalingo aan achteraan deze rij.Didier en Isaac vinden het helemaal geweldig!!

Er zal vast nog lang over nagepraat worden in het dorp, positief of negatief. We hebben ons wel wat Nederlands gedragen namelijk.

Maar onze kinderen hebben vandaag een goed bord eten binnen gekregen.

Daarna is het eigenlijk afgelopen en willen we de kinderen naar huis gaan sturen zodat ze voor het donker thuis zijn.

Maar Kabodiko heeft nog een verrassing.

Voor alle kinderen en ons is er bij zijn huis nog een verrassing: een Fanta voor iedereen. Dat gaan we natuurlijk nog even doen én dan snel met iedereen weer in optocht naar het centrum!

De coaches waren super vandaag! En Zalingo was helemaal geweldig! Hij heeft tijdens de bruiloft, vooral rond de kinderen, veel geregeld.

De kids zijn dan ook helemaal weg van hem en wij ook! Wat een kanjer!!

Gelukkig gaat hij hier weer terugkomen!

Ik duik nu eindelijk mijn bed in met een ongelofelijk dankbaar en trots gevoel!

Trots op Gerjanne die de uitdaging aandurfde om mee te gaan met mijn plan!!

Dankbaar voor Landry die me op het spoor zette van Zalingo.

Dankbaar voor alle sponsors!!!

Dankbaar en trots op Zalingo die het echt niet gemakkelijk heeft gehad met het maken van de djembé’s. Die tijd heeft gemaakt om 2 weken vrijwillig hier te zijn en de hele tijd gewoon doet wat hij heeft beloofd. Die de kids en anderen hier een hele leuke tijd heeft bezorgd! Die 4 geweldige songs heeft geschreven en waar we al effecten van zien in de mindset van sommigen. En die van plan is betrokken te blijven!

Megatrots op alle kids!!

En verbaasd en trots dat het me is gelukt!

Hier kan ik weer een hele tijd op teren……

Nu een paar dagen relaxen aan het Kivu meer (geen blog is het plan). En dan door naar Kigali en later naar Elie.

Hup! Mijn bed in!