Vanmorgen vroeg uit veren om 06.00 uur. Het is de vorige twee keer niet gelukt om de vissersbootjes van Lake Kivu te zien. Maar nu gaan we er naar toe!

Zalingo is vorige week al een keer naar het meer gewandeld en trof toen geen vissersbootjes. Het meer gaat elke maand ook een paar dagen dicht en dat was toen het geval.

Maar nu vertrekken we met zijn drieën om 06.30 om er naar toe te wandelen en de vissersboten binnen te zien komen. Ombeni is al eerder vertrokken, want we willen vanavond sambaza (hele kleine visjes) eten. En dus wil hij er op tijd zijn om die te kopen.

Het lukt ons om binnen het uur bij het meer te zijn. Onderweg prachtig zicht op het meer vanaf de hoge stukken.

En gelukkig, er komen nog vissersboten aan! Het was niet zo’n goede nacht om te vissen. De boten die ik heb gezien, hebben 1 teiltje met visjes. En het liefst verkopen ze dat in één keer.

Het duurt een tijdje onderhandelen met verschillende vissers, maar dan koopt Ombeni vis. Wel wat meer dan Gerjanne eigenlijk nodig heeft voor het avondeten, maar vooruit.

Zalingo koopt nog een zakje met iets grotere visjes, die noemen ze hier tilapia.

Nadat we daar een hele tijd zijn geweest, vervolgen we met zijn drieën onze wandeling en gaan we op weg naar Manfred Seth. Voor wie de blog al langere tijd volgt, toen ik hier woonde en werkte, kent zijn verhaal. Voor de nieuwere lezers nog een keer kort. Manfred Seth is een Duitse man en een verre nazaat van Richard Kandt. Kandt was één van de eerste witte mensen die in Rwanda kwam. Hij staat in de geschiedenisboeken van Rwanda. Er is een Richard Kandt museum in Kigali én Manfred Seth woont nu grotendeels in het huis van Kandt, hier in Shangi. Een prachtige plek! Ik heb het al eens vergelijken met de filmscenes van Out of Africa. Zalingo mocht er vorige week niet naar binnen. Maar Gerjanne heeft Manfred gisteren al gevraagd of we langs kunnen komen en dat was helemaal prima. We rekken onze aankomst met ergens onderweg nog een keer stilstaan en kletsen (Zalingo blijft betrokken bij Twiga dukina!) , maar dan zijn we om half 9 toch bij Manfred.

Zalingo is heel blij om er eindelijk te zijn! Die had het verhaal van Landry natuurlijk al meegekregen en nu is hij er zelf.

Ze zitten beiden al snel gezellig in het Frans te praten. Maar dat moet toch maar Engels worden, want zo kunnen Gerjanne en ik het niet volgen.

Ik heb het verhaal al 2x keer gehoord, maar kan er elke keer nog echt geïnteresseerd naar luisteren.

Manfred komt tot de conclusie dat hij meer Afrikaans is dan Zalingo, want hij is al 57 jaar in Afrika (hij heeft echt in heel veel Afrikaanse landen gewoond en gewerkt) en Zalingo is 40.

Na zijn verhaal maken we nog een wandeling over het landgoed. Zalingo wil heel graag terugkomen en aan het water zitten met zijn gitaar om songs te schrijven. Ik wil wel mee om gewoon daar te zitten en dan uren rond te kijken én naar zijn liedjes te luisteren.

Manfred is nog steeds bezig om het te verkopen, hij is ook echt de laatste nazaat. Het is dus maar afwachten of deze plek een volgende keer in Rwanda weer te bezoeken is. Ik prijs me gelukkig met vandaag.

We komen nog weer op zijn veranda om in het gastenboek te schrijven én dan laat hij ons ook nog heel even in zijn huis kijken. Ook leuk!

Hij gaat nog rozen stekken voor Gerjanne voor in de tuin. Die kan ze over een week of vier op komen halen.

En dan moeten we echt terug gaan lopen! Dat is zeker weer een uur lopen en het is inmiddels flink warmer geworden.

‘s Middags de laatste middag met de kids. Isaac is er niet, die is druk met de bruiloft van Kabodiko morgen. Daarover morgen meer. Dus neem ik één van de activiteiten voor mijn rekening, het schommelen met de tafel van drie. De middag verloopt prima!

We maken aan het eind nog een paar video’s van de Zalingo songs. Om iedereen goed aan het zingen te krijgen, vertel ik dat ik de video’s aan mijn klas ga laten zien én die willen natuurlijk kinderen zie die goed meedoen. Nou, dat is gelukt!

En dan volgt toch het moment van afscheid nemen van mij en Zalingo. We staan samen bij de poort. Zalingo zegt later dat hij in de ogen van de kinderen emoties zag bij dit ‘goodbye’ zeggen.

Het is altijd een lastig moment, voor mij én voor de kinderen……..