Heerlijk geslapen, voor de 3e keer in onze “eigen” kamer. Geen wekker gezet, maar natuurlijk zijn we gewoon om 6 uur wakker.

Dan maar lezen.

Douchen, met helaas koud water maar wel lekker om wakker te worden. En ontbijtje buiten op het terras.

Vanaf 10.15 uur ga ik de mannen maar eens “pushen”. Want anders weet ik niet of het ze gaat lukken. Iets met ze afspreken was altijd al lastig, dus begin ik eerst met goedemorgen, hoe gaat het? Wij zijn er klaar voor om jullie te zien.

Theo reageert als eerste. We zijn welkom bij hem thuis. Arghhh, dat was nou net niet de bedoeling. Maar ik snap hem al, ik zag vanmorgen op zijn Whatsappstatus dat zijn vrouw jarig is vandaag.

Dus feliciteer ik hem en zeg dat wij niet naar zijn huis kunnen komen omdat er hier ook meer bezoek komt. Ik stuur hem een foto van onszelf, dat we aan het wachten zijn. Ergens hoop ik dat hij toch kans ziet om te komen, maar als er een officiële verjaardag wordt gevierd, is dat heel lastig. Hij had dat natuurlijk ook gisteren al kunnen zeggen………..

Maar goed, ik neem wel genoegen met zijn opmerking dat hij graag lijfelijk hier had willen zijn maar dat zijn hart wel bij ons is.

David antwoordt na een uurtje. Die heb ik ook eerst goedemorgen gewenst en later een foto. Hij vraagt of we op dezelfde plek zijn als ik hem eerder had gezegd.

Dat zijn we! Ik kom eraan, zegt hij!

Top! Een half uurtje later probeert er een auto het terrein op te komen. Maar de helling is nogal steil en hij glijdt terug. Ik denk David te herkennen aan zijn profiel. De auto probeert het nog 2 keer en dan lukt het. Als diegene uit de auto stapt, twijfel ik even of het hem wel is. Hij loopt naar binnen en gelijk weer naar buiten. Ja hoor, het is hem!

Vervolgens volgt er een enorm lange knuffel! Denk even dat hij me niet meer los gaat laten. Maar Mieke moet ook geknuffeld en die krijgt ze dan ook!

We gaan zitten en de bediening krijgt al gelijk de opdracht om ons op de foto te zetten. Dat moet dan wel met mijn telefoon, want die van hem kan ze niet van goede kwaliteit leveren. Ik moet enorm lachen, want dit is David ten voeten uit. Gelijk instructies uitdelen.

We kletsen lang bij. Hij ziet er goed uit, zijn huidige baan is een stuk minder stressen dan die van VSO. Hij heeft nu 4 kinderen, de oudste is 12 en de jongste 2,5. Hij heeft zijn oudste dochter belooft dat ze met mij mag videobellen. Maar ze zit nu nog op school en komt tussen de middag thuis voor lunch.

Toen ik tijdens COVID vanuit Nederland werkte, had ik soms een ZOOM meeting met David die natuurlijk ook vanuit huis moest werken. Haha, dan sprong dit dametje steeds in beeld en wilde met me praten.

We bespreken van alles. Onze reis, VSO, BLF, zijn plannen. Volgens David is één van de redenen dat BLF moest stoppen, gekomen is doordat de Engelse regering Oekraïne is gaan steunen….

Hij had het 5 jaar geleden met Mieke al over zijn droom om een eigen NGO te hebben met werkgebied inclusiviteit en gender in het onderwijs. Drie jaar geleden heb ik dat ook te horen gekregen en nu heeft hij die droom nog steeds. Gaandeweg proberen we die droom te trechteren. Groot dromen is helemaal prima, maar het begint natuurlijk met het zetten van kleine stappen. En het lijkt er op dat hij die maar steeds niet zet. Hij ziet het al helemaal zitten, hij een NGO en wij als adviseurs én trainingen geven. Is ook niet nieuw, dat heeft hij al eerder gevraagd.

Alles kan, maar dan moet je met concrete plannen komen én die 1e stap gaan zetten. Dat is jouw verantwoordelijkheid!

Begin eerst maar met je NGO te registeren en een kleinschalig actieplan, vinden wij.

Het is ook jouw verantwoordelijkheid om contact met ons te houden.

Het steekt hem een beetje dat ik wel bij Elie thuis ben geweest en niet bij hem. Dat zie ik wel. Sorry David, de band met Elie is voor mij toch beetje anders, maar dat gaat hij niet snappen, denk ik.

De videocall met zijn dochter lukt niet, dus bellen we gewoon maar even. Ze praat goed Engels en stelt ook leuke vragen. De trots straalt van papa af.

De rest van de middag besteed ik aan lezen en mijn backpack en rugzak herpakken.

Om 17.00 uur staat de taxi klaar. Ik vlieg om 20.25 uur. En sta morgen om 07.00 uur weer op Schiphol.

Update: ik had bijna moeten blijven! Op mijn ticket staat Monique en dat staat niet in mijn paspoort…….. Ai, dat was niet handig, iedereen in de war. Dus wachten, moest eerst uitgezocht worden. Maar mag toch mee.

Mats&Finn en hun ouders zijn hier ook, we zitten bij elkaar in het vliegtuig.

Het laatste woord van deze blog wijd ik aan Mieke.

Mieke heeft mij 3 jaar geleden opgepikt door internet. Ze kwam mijn blog tegen, reageerde daar op en ging het volgen. Toen ik terugkwam naar Nederland en Gerjanne ook, vanwege COVID, hebben we met zijn 3en afgesproken. In de jaren daarna elkaar, steeds met zijn 3en, nog 2 keer gezien. Kletsen, lunchen, wandelen.

Eigenlijk kennen we elkaar dus niet echt, maar dit samen doen was zó logisch.

En het ging van een leien dakje!

We hadden weinig woorden nodig, in de basis staan we er hetzelfde in.

Lieve Mieke, ontzettend bedankt voor twee geweldige weken samen reizen!!

Bedankt voor je gezelschap, samen de slappe lach, je inspiratie én vooral bedankt voor je zakdoekjes!!!

Ik wens je de komende 4 weken ongelofelijk veel plezier in Rwanda en knuffel al onze gezamenlijke bekenden ook namens mij.

Hou onze Rwanda ladies app ‘up to date’ want dan reis ik gewoon ook de komende 4 weken nog met je mee.

Blijf gezond en geniet!