Met een slakkengangetje tourt de bus van Omega door NyungweNational Park. Mijn oren klappen dicht en open. Om de zoveel kilometer staan soldaten. Zij moeten de weg bewaken. Het park ligt deels in Rwanda, deels in Burundi. De relatie met het buurland is niet altijd even ontspannen.

Ik zit, dankzij Mieke, nu op stoel 1 en dat geeft prachtig uitzicht. De bus doet niets anders dan klimmen en bochten maken en dalen en bochten maken. Beneden ligt het park en heb ik goed uitzicht op de bergen die af en toe in de mist verdwijnen. Hier moeten we toch ook af en toe uitwijken omdat er aarde, stenen en bomen op de weg zijn geschoven. Maar dat is niets vergeleken bij de ramp die op de andere route is gebeurd. We moeten 7 uur reizen.

Mutoyoba heeft ons samen met een andere motordriver naar de bus gebracht. Onderweg regelt hij er toch nog een derde driver bij voor de tas van Mieke. Die is toch te onhandig voorop de motor.

Het had vannacht toch ook nog wel geregend maar de weg is wel te doen. Af en toe voelde ik wel het achterwiel wegslippen maar deze jongen heeft het prima onder controle.

We hebben Mutoyoba gevraagd te wachten op de bus en te helpen met de bagage. Dat doet hij, bij het instappen lijkt het erop dat er een discussie ontstaat met de buschauffeur over onze bagage. Maar het lukt Mutoyoba om ons op stoel 1 en 2 te krijgen en de bagage naast Mieke. Weer top gedaan! Hij wil weten wanneer we terugkomen en belooft dat hij er dan ook nog steeds is. Dus, dat is weer geregeld, Gerjanne!!

Inmiddels is het 13.00 uur en rijden we Huye uit. Tegen kwart voor 2 stoppen we op de pauzeplek. Gerjanne moet dit even bevestigen maar in vergelijking met 3 jaar geleden is die flink opgeknapt! De samosa’s en brochette lucht is heerlijk. Koop toch maar niets, we moeten nog 2,5 uur. Ik hou het bij wat slokjes water en ons laatste koekje. Broodje hadden we eerder al gegeten. Straks in Tea House eten we wel verder.

SLF Emanuel appte gisteren of ik nog steeds in Rwanda ben. Ik kan niet weggaan zonder dat we elkaar gezien hebben, zegt hij. Idee was om hem vanavond nog langs te laten komen. Maar hij oppert zelf later al dat ik misschien wel moe ben na de busrit. En dat klopt eigenlijk wel……..

Tijdens het laatste stuk app ik nog met David en met Theo. Morgen is hun laatste kans om langs te komen. Ze zeggen beiden dat ze komen, “before midi day”.

Heb ze beiden voorbereid dat de ander er ook zal zijn. Ben heel benieuwd hoe het met ze gaat. Deze beide mannen hebben heel veel samengewerkt! Nu allebei niet meer bij VSO, maar is beetje onzin om apart met ze af te spreken. Ik heb alleen morgen nog maar.

Bij aankomst op het mega busplein van Nyabugogostaan de taxidrivers al bij mijn raam te roepen. Een heeft een speciale taxi, zegt hij. Ehm, dat klinkt een beetje dubieus? Dus daar maak ik een grapje over en de buschauffeur doet mee. De taximeneer verdwijnt. Blijven er nog 6-7 over. Ze proberen het met sister en Auntie. Dat zijn we ook niet, zeggen wij. Maar eerst moet die hele meute uit de bus voordat wij uit kunnen stappen. Mieke is als eerste eruit en kiest: “die ene met dat rode shirt? “ Helemaal prima! Hij ziet er in ieder geval netjes uit. Hij neemt mijn

backpack mee, Mieke heeft een roltas dus dat is makkelijker te vervoeren.

Het duurt even voor we het busplein af zijn . Eerst moet hij nog Google Maps op zijn telefoon zetten én we willen op de meter rijden dus dat vereist ook wat administratie. Maar eenmaal onderweg (is nog 10 km) ontpopt hij zich als stadsgids en wijst alle belangrijke gebouwen die we tegenkomen aan.

Hij vraagt wat we van Rwanda vinden. En of we ook wel eens in Kenia of Tanzania zijn geweest. Dat zijn we: Mieke in Kenia, ik in Tanzania. Hij vraagt naar het verschil met RwandaWe hebben het al vaker gezegd maar wij vinden de Rwandese bevolking echt geweldig. Spontaan, lief en vol humor. Ondanks hun verschrikkelijke geschiedenis.

Volgens Hubert (weet inmiddels zijn naam doordat ik een factuur van de meter heb gekregen) komt dat juist door de genocide. Dat heeft ons geleerd dat we “ peacefull” moeten zijn. Het heeft ze ook sterker en veerkrachtig gemaakt. Ook hij is open over de genocide. Hij is erna geboren, maar merkt nog steeds dat het voor iedereen nog steeds lastig is. Op dit moment wordt er een debat gevoerd of de nieuwe generatie geleerd moet worden over de genocide of juist niet.

Hij levert ons keurig af bij Tea House. We bedenken later pas dat we zijn telefoonnummer hadden moeten vragen…… dom. Altijd handig om dat soort contacten te hebben.

Ik app nog even met Landry om nog wat foto’s te sturen. En die stuurt 2 geweldig mooie foto’s terug! Hij zit nu vlak bij Akagera park op een berg met uitzicht op het park en op Lake Ihema. Hij is zelf ooit 1x het park in geweest om vogels te kijken, zegt hij. Ik maak hem kandidaat voor het groepje met wie ik ooit nog eens het park ga bezoeken. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd en hoe minder kosten. Het is leuker om met Rwandezen dit te doen dan met “verwende” toeristen. Wie weet!

Ik ga zo de binnenkant van mijn ogen bekijken. Laatste nacht met mijn reismaatje…