Deze blog schrijf ik liggend in mijn bed in Guesthouse Gerjanne (ideetje, Gerjanne?)

Toch weer memory lane want de vorige keer heb ik mijn Kerst en Oud&Nieuw bij haar doorgebracht. Ze heeft nu een ander huis maar het voelt gelijk weer als toen.

Het bed met de klamboe en beestjes op de muur roept ook herinneringen op aan mijn eigen bed met klamboe in Kabarore.

Maar laat ik bij vanochtend beginnen. Gerjanne stuurde gisteravond een hele lijst met “instructies”. Die zijn we vanmorgen gelijk op gaan volgen.

Stap 1. 08.30 uur in de taxi zitten. Gelukt! Guido bestelt de volgende keer wel een grotere taxi, zei hij, want we slepen nogal grote tassen mee en het is beetje gepuzzel waar ze te laten.

Stap 2. De taxi moet ons afzetten voor het kantoor van Omega, bagage eruit zodat ze kunnen bekijken hoeveel stoelen er nodig zijn. En we moeten ons melden bij de oudere man die in het midden zit.

Deze meneer heeft zich aan de familie een keer voorgesteld als de papa van Gerjanne , dus zo spreek ik hem ook aan.

“Hallo Rwandese papa van Gerjanne”. Ah Monica, zegt hij. Mieke staat bij de tassen te wachten. Met de buschauffeur bepalen ze dat er 2 stoelen nodig zijn voor onze bagage. Dus kopen we 4 kaartjes.

We mogen zelfs de stoelen uitkiezen. 17 en 18 naast elkaar of 1 en 2 achter elkaar. Die kiezen we! Dan zit je voorin en heb je goed uitzicht.

We zitten ruim voor vertrek in de bus, dus die opdracht hebben we ook voltooid.

We vertrekken goed op tijd en gaan onderweg naar de pitstop. Dat is 2,5 uur verderop. Gaat soepeltjes allemaal. Mieke zit lekker voorin op stoel 1. En dat is ze natuurlijk ook. Ik zit ook prima op stoel 2!

We zijn als 1e bus bij de pitstop waar je wat kunt eten én even naar het toilet. Nou ja, even kunt hangen boven het gat in de grond. Tjonge, dat was lang geleden. Op de scholen moest ik soms echt wel plassen. En dan moet je echt gaan, gat of geen gat. Anders krijg je blaasontsteking en dat wil je echt niet. Die instructie had ik al gehad van Louise tijdens de vorige keer in Rwanda.

Ik blijk nog steeds goed te kunnen mikken én Gerjanne had ons de tip om wc papier mee te nemen gegeven. Stap 3: Dus dit vinkje was ook binnen.

Hierna moeten we nog 3,5 uur verder. Naast mij zit een moeder met 2 kleine jongetjes. Wat een lieve kids! Ze hebben geen kik gegeven, zo’n 4 uur lang. Het grootste mannetje heeft een sta-plek. Af en toe hou ik even mijn hand in zijn buurt zodat hij niet omkukelt bij de scherpe bochten. Hij heeft soms zijn hand op mijn been.Toen het klapstoeltje naast Mieke weer vrij was, heeft hij daar heerlijk op gelegen. Soms op de rug en soms op de buik. Af en toe zingt of neuriet hij iets. Helemaal tevreden met de situatie. Mieke geeft hem 2x een koekje wat hij lekker opknabbelt.

Ze stappen iets eerder uit de bus en moeder zegt, zeg maar bye. En dat doet hij keurig. Buiten de bus draagt moeder het kleinere joch en ons manneke de tas van moeder.

Wij moeten opletten want we moeten op 2 plekken (stap 4 en 5) aan Gerjanne doorgeven dat we daar zijn. Zo kan zij inschatten wanneer ze Mutoyoba naar de weg moet sturen om ons te ontvangen.

Dus dat doen we braaf! Check en check.

En dan de laatste instructie (stap 6) als we het bord Shangazi zien, moeten we heel hard roepen: Dusigare I Shangazi. Of hard op het raam kloppen. Nu zitten we naast de buschauffeur, dus dat hard roepen vinden we ietwat overdreven. Mieke zegt gewoon stop en ik klop voor de zekerheid toch maar op het raam. Het lukt! De bus stopt.

Ik heb vanuit de bus al oogcontact met Mutoyoba.

We klimmen uit de bus en schudden hem de hand op zijn Rwandees. Daarna klimt hij door het achterste raam de bus in en tilt de 4 zware tassen door het raam buiten en klimt er dan zelf ook weer uit.

Vervolgens wordt bekeken met hoeveel motoren we de rit naar Gerjanne moeten maken. Er gaan 3 tassen op 1 motor, gewoon stapelen en vastsjorren, moet kunnen. Mieke achterop bij een andere motor. Mutoyoba heeft mijn backpack voor op zijn motor en mij achterop. Ik heb een rugzak op mijn rug en hou zelf nog mijn andere rugzakje vast.

De weg naar Gerjanne is niet makkelijk!! Het gaat omhoog en er zitten veel stenen en gaten in de weg. Nog een geluk dat hij wel droog is.

Maar het is wel leuk om al even met Mutoyoba te kletsen, hij begint zelf heel sociaal met een paar vragen.

Als we bijna bij Gerjanne zijn, knapt de spanband van de bagage en kukelen alle tassen er af.

Mutoyoba zet mij af en gaat dan terug om te helpen.

De “papa” van Gerjanne vraagt of we goed zijn aangekomen. Dus Gerjanne stuurt een foto van een zwaaiende mij en hij stuurt een selfie terug, zwaaiend. Haha, attent!

Gerjanne en ik hebben elkaar anderhalve week geleden nog gezien! Maar het voelt als veel langer geleden.

Er is ook al een andere bezoeker. Een Nederlander die hier 40 jaar geleden 2,5 jaar heeft gewerkt in een landbouwproject. En nu met een auto en driver/gids Rwanda rondrijdt om vrienden te bezoeken. Hij wil morgen naar Manfred Seth (wie mijn vorige Rwanda blog heeft gevold, weet wie dat is) én is ook nieuwsgierig naar wat Gerjanne hier doet.

Hij blijft 2 nachtjes in de gastenkamer die bij het huis hoort. Leuk om ieders ervaring in Rwanda uit te wisselen!

Tot slot: tijdens de busreis app ik een hele tijd met Astrid. Ze vraagt heel erg geïnteresseerd naar Leopold en onze ervaringen met hem. Ze stuurt een profielschets en die gaat, volgens ons, gewoon over Leopold. Ik ben iets te enthousiast want hij spreekt niet zo goed Frans, zegt hij. Maar verder herkent hij zichzelf er wel in.

Het idee is dat hij komend jaar een interne betaalde opleiding doet én dan het jaar daarna adviseur is voor 13 scholen waar kinderen zijn met speciale intellectuele behoeften. Wat een interessante baan!

Ze, Astrid en haar partner Charles, willen hem wel ontmoeten! Dus, geef ik Leopold het Whatsapp nummer van Astrid zodat er een afspraak gemaakt kan worden.

Wordt vervolgd!