In de bus van Kayonza naar Kabarore komen veel herinneringen aan al die ritten terug. Onderweg zie ik ook verbeteringen, nieuwe huizen en gebouwen, nieuwe buspleinen en haltes en er zijn lantaarnpalen geplaatst langs de weg (die het nog niet doen..)

De busdriver heeft zijn tijd verprutst in Kayonza. Het duurde heel lang voor hij zijn bus vol had. Ondertussen bewoog hij richting uitgang, maar er waren nog steeds discussies wie er mee mocht in de bus. Dat lijkt wel erger geworden. Elkaar aftroeven met geld, terwijl tarieven gewoon vaststaan. Het duurde 45 min voordat we eindelijk vertrokken. En ik gok dat hij die tijd weer in moest halen want hij ging veel harder dan mocht. Haalde best te vaak ietwat onverantwoord in en na de zoveelste inhaalactie probeerde hij een andere bus in te halen die dat niet pikte en ook harder ging rijden. Daar reden we dan met zijn tweeën. Onze bus moest bakzeil zeilen en weer achter de andere bus gaan rijden. Ik had al een paar keer hoofdschuddend gekeken.

Er kwam een opmerking: This bus is the best. En daar heb ik op gereageerd: I don’t need the best, I need a safe drive.

Leek erop dat hij daarna wat rustiger ging , maar kan ook suggestie zijn.

Tijdens stops schuiven de jongens die wat willen verkopen soms de ramen open. En dan hoor ik ineens mijn naam: Monica Hello! Huh, wie weet mijn naam?

Een van de jongens was zo slim om mijn naam op de bagagelabel van mijn rugzak te lezen. Haha, goed gedaan. Ik koop natuurlijk niets, maar hij krijgt wel applaus en “flowers”. Wat hij ook prima vond.

Ik heb onderweg contact met Damascene. We zijn er over 6 minuten, maar hij leest dat niet volgens mij.

De bus rijdt ons busplein voorbij, dat is een gek gevoel?! En draait na het nieuwe hotel aan de weg het nieuwe busplein op. Wow! Het ziet er megastrak uit!

Vooruitgang is natuurlijk goed, maar ik mis mijn oude busplein ook al gelijk. Dat plein is er nog, maar de bedrijvigheid en het sfeertje zijn weg.

We kunnen lopend met onze nieuwe spullen naar het hotel wat ze al begonnen te bouwen toen Mieke hier woonde (5 jaar geleden). En nu is het nog steeds niet af, maar al wel open. En daar is dan ook alles mee gezegd. We hebben een twin room op de hoek op de 2e verdieping.

Even een opsomming: er zijn goede handdoeken en mooie gordijnen, punt.

Verder is de wc lek, loopt het water in de douche niet weg, hebben we licht zo fel als een schijnwerper, de boxspring zit nog in plastic, geen bedlampjes, koud douchewater, het echoot in de gang en qua geluid klinkt het alsof we geen ramen hebben. Elke vrachtwagen dendert door de kamer inclusief de benzinelucht. Kortom, DRAMA.

Later krijgen we nog de slappe lach omdat Mieke een hele strook klittenband ontdekt in haar bed en we geen idee hebben wat daar de functie van is.

Denk dat we voor geen meter slapen!

Terug naar Damascene. Na het inchecken willen gelijk even langs de winkeltjes. Die zitten naast het hotel, maar Damascene staat al voor onze neus!

Ooit twee muzungu’s zien gillen en springen op straat om daarna een Rwandees plat te knuffelen? Kabarore heeft het gezien!

We kletsen wat bij op straat en willen dan even de winkeltjes langs. Op zoek naar Anna, waar ik altijd even ging kletsen in haar winkeltje. Ze woonde achter mij, maar was altijd in het winkeltje.

Het winkeltje is weg! Er staan 2 take-away coffee tentjes en sommige winkeltjes zijn groter geworden.

Maar we hebben Damascene, die met het Whatsapp nummer wat ik nog had, gaat rondvragen. Ze is er nog, heeft nu een winkeltje op het nieuwe busplein. Dus… op weg daarnaar toe.

Maar op de hoek staat een motordriver met een grote glimlach op zijn gezicht. Auguste!! Die stond er net nog niet.

Dus weer geknuffel!!

We kletsen even kort, maken foto’s en spreken af dat hij morgen ons gaat brengen naar de school die we gaan bezoeken.

Hij is nu de driver van Damascene. Gelukkig! Meike vraagt gelijk of hij wel op tijd komt. Zijn blik spreekt boekdelen, haha.

Daarna weer op zoek naar Anna. Damascene gaat weer vragen. En komt dan vertellen dat ze een baby heeft gekregen en thuis is om voor de baby te zorgen. Ik vraag waar het winkeltje dan is. Damascene wijst en zegt; haar man is daar wel.

Maar die ken ik ook! En dan zie ik hem al naar ons toe lopen. Dus maken we een praatje en hij vraagt maar meteen of we op bezoek komen thuis.

Dat wordt heel lastig qua tijd en ik wil geen officieel bezoek, want dat duurt echt veel te lang. Dus zeg ik dat ik het ga proberen, maar niets kan beloven. Hij gaat in ieder geval mijn groeten aan Anna doorgeven.

Wij nodigen Damascene uit om met ons te eten en natuurlijk bij te kletsen.

In het kort: BLF zit in de afrondingsfase, eind mei stopt het. Het budget is weg.

Damascene is er druk mee om alles in goede banen te leiden.

Wel leuk is dat Mieke aan het begin stond van alles 5 jaar geleden. En we dus het project helemaal kunnen bespreken.

Zowel Damascene als Tharcille hebben nu onze functie overgenomen.

Als ik Damascene moet geloven wordt ons Gatsibo team als heel bekwaam beschouwd doordat zij 3 internationale volunteers hebben gehad: Mieke, Minke en Monique. Allemaal vanuit Nederland.

BLF staff heeft zelfs gesproken over ons terug halen! Leuk om te horen.

Het platform op Google dat ik met Jessica en Joan heb ingericht tijdens COVID wordt ook nog steeds gebruikt, nu binnen de scholen.

Voordat ik in nog meer technische details ga verzanden, wij zien echt vorderingen door BLF. En zijn ontzettend trots op Damascene en Tharcille. Zij is helaas niet meer in Kabarore, maar in Rwamagana. Dat ligt op de terugweg naar Kigali, even kijken of we uit de bus kunnen stappen om haar een knuffel te geven.

Noot: het is nu 06.00 uur vanmorgen. We hebben op zich nog best redelijk geslapen. Er is nu geen water in het hotel, maar ja, dat hoort ook bij onze beleving van toen.

We gaan straks op pad met Emannuel, een SLF van Mieke. Veel SLFs van BLF werken nu voor Rwanda Equip. We zijn benieuwd en en school bezoeken is ook superleuk!

Om 07.15 uur staat het ontbijt klaar.

Auguste moet hier om 07.45 uur zijn, zou het hem lukken?