Het is 17.42 en ik zit in de safarijeep, op weg naar de uitgang. We hebben een uur door het park geracet om op tijd de uitgang te halen. En nu willen ze nog de luipaard en de leeuw zien te spotten in de laatste 10 minuten!

Dat lukt niet, maar we hadden een onverwachte en ongelofelijke dag!

Ik snap nog steeds niet hoe dit nu weer kan, hoeveel geluk kun je hebben? Ook Mieke is er helemaal daas van.

De emoties van gisteren zitten er nog als ik wakker word. Maar ik heb niet veel tijd want het is nu half zes en om zes uur hebben we ontbijt. Want om 06.30 uur vertrekken we met de Safaricar.

Onverwacht!

Gistermiddag bij terugkomst van Elie heeft Alexi (van ons stekkie) een plannetje bedacht. Hij wil heel graag met wat mensen van het team naar Akagera park. Hij is zelf nog nooit geweest! Ook de anderen gaan nooit, simpelweg omdat het veel te duur is. Rwandezen hebben voor de entree wel een goedkoper tarief, maar alles eromheen (gids, auto, COVIDtest, lunch) maakt het onbetaalbaar voor ze.

Maar als wij meegaan kunnen we de kosten delen. We vragen even bedenktijd. Maar we zijn nu zo dichtbij (24 km) en vinden het ook slim van hem.

We gaan wel onderhandelen, want hij wil alles door twee delen ipv door 7. Dat doen we dus niet. Wij betalen onze eigen entree voor toeristen én de rest delen we door 7.

Hij gaat akkoord. Dat hoort wel bij Rwanda, ze proberen even maar als je beetje tegengas geeft, laten ze het los.

Dus…… we eten snel een simpel ontbijt, samen met Alexi, Bosco, Silver, Delphine en Anacleth. Daarna vertrekken we en pikken onderweg onze gids, Amour, op.

En vervolgens hebben we een ongelofelijke dag!! Even heel kort het verhaal van het park. Voor de genocide had het park een oppervlakte van 10% van Rwanda . Na de genocide hebben ze een groot stuk van het park teruggegeven aan de mensen die waren gevlucht. Zij kwamen terug met hun vee. Toen kwam er gedoe omdat het door elkaar ging lopen. Het vee kwam terecht tussen de wilde dieren en andersom. Dat hebben ze aangepakt door er een 120 km lang hek omheen te zetten aan de westkant. Heel simpel, gewoon met stroomdraad. Aan de oostkant is de rivier tussen Rwanda en Tanzania de grens. Er is nog veel met over te vertellen, maar dan wordt de blog echt te lang. Het park wordt nu goed beheerd in samenwerking met de lokale community.

We moeten eerst een COVID test doen. Een sneltest die ze een beetje rondroeren in een neusgat. Iedereen wordt negatief bevonden en dus mogen we het park in.

Eerst langs de receptie om te betalen én toiletbezoek. En wie komen we daar tegen…….. precies, Chase! Mijn buurjongen uit het vliegtuig. Het schoot vanmorgen al door mijn hoofd, zal je zien dat hij daar ook is vandaag. Had ik al iets gezegd over toeval?

Mieke en ik kopen eerst take away cappuccino’s voor iedereen. Wat erg wordt gewaardeerd.

Na een halve dag rondrijden in het park hebben we al veel dieren gezien: zebra’s impala’s, apen, heel veel mooie vogels, buffels, nijlpaarden. We lunchen op een kampeerplek met het eten dat we hebben meegebracht. Prachtig uitzicht.

Na de lunch rijden we zo ver mogelijk door naar het noorden. Daar is het landschap anders dan in het zuiden. Amour vraagt wat ons lievelingsdier is: voor Mieke is dat de giraf en voor mij de olifant.

Dus die gaan we zoeken. De giraf komen we als eerste tegen, wat een statige dieren zijn dat toch.

Daarna gebeurt er niets meer. We rijden nog verder naar het noorden en komen de eerste auto’s die teruggaan al tegen. Voor 18.00 uur moet iedereen het park uit zijn. De uitgang aan de noordkant kunnen we niet gebruiken, daar is teveel water gevallen. Dus moeten we helemaal door het park terug. Denk dat we al zeker 10 auto’s zijn tegengekomen en met elke driver wordt even gecommuniceerd. De elfde auto is van Chase. Die vraagt of we ook olifanten hebben gezien. Nee, dus. Zij rijden verder en wij rijden door. Nog geen 2 minuten daarna ontdekt Delphine een olifant!! Dan is het eerste wat een gids altijd doet de andere gidsen texten of bellen. Er is echter geen netwerk op dat moment, dus keert River om en we sjesen achter de auto van Chase aan. Ik heb die rit gefilmd, we gingen ontzettend hard.

Die bereiken we én samen draaien we weer om op zoek naar olifanten.

Met succes! Ik heb weer prachtige foto’s en filmpjes van ze, ben weer zó blij!

Daarna moeten we zo snel we kunnen terug naar de ingang om 18.00 uur te halen. Maar onderweg komen we nog 5 witte neushoorns tegen én even verderop komt er een hele grote giraf rustig op ons aflopen. Dat kost tijd en die neemt Amour.

Daarna moeten we nog een hele afstand overbruggen naar de uitgang. Amour spoort steeds River aan om de snelheid op te voeren. En vertelt ondertussen zijn ervaringen als gids. Elie appt nog hoe onze dag was en ik maak een foto van een dansende Alexi en Bosco op de achterbank van de jeep. En een foto en filmpje van de olifanten én vertel dat ik de volgende keer hem mee ga nemen. Hij moet dit toch 1x in zijn leven hebben gezien, het is zijn achtertuin!

En dan zijn we weer bij het begin van deze

blog aangekomen. We komen weer bij de receptie en mogen nog 5 minuten gebruiken voor het toilet. Om 17.59 uur rijden we dan het park uit.

We nemen afscheid van Amour nadat ik, ook namens Mieke, even “speech”. We klappen voor ieders aandeel in deze trip en geven ze “Flowers”. Mieke en ik krijgen een klap en zang aubade.

We nodigen ze allemaal uit om samen nog wat te drinken.

Daar hoort ook nog een heel geweldig verhaal bij, maar dat ga ik nu niet delen.

Kort: dit team had een hele andere reden nog voor het bezoeken van dit park.

Het is nu 22.59 uur en ik ga er een eind aan breien.

Slotconclusie: ik snap dat dit Elie’s vrienden zijn. Het zijn ontzettend lieve en bijzondere mensen met een groot hart en prachtige dromen die ze samen stapje voor stapje aan het realiseren zijn.

Wordt vervolgd.