Op tijd er uit, we willen om 08.00 uur ontbijten en dan op weg.

Ik heb gisteravond Elie geappt dat de plannen verandert zijn en dat we iets hebben geboekt op de weg van Kayonza naar Kaborondo.

Vanmorgen reageerde hij: Akegera Neighbours is my neighbour. The owner is my friend….. Haha! Toeval bestaat niet, he!

Later leg ik hem nog wel uit dat als wij neighbour zeggen dat je dan naast elkaar woont. Haha, hij zegt dan dat als je aan dezelfde wet woont, ook al is het 25 minuten lopen dat het je dan neighbour bent.

Maar de owner is wel een vriend van hem.

We krijgen businstructies en blijkbaar brengt die bus ons rechtstreeks op ons nieuwe stekkie.

We laten 3 tassen achter bij Tea House. We verwachten daar woensdag weer terug te komen.

De taxi brengt ons naar Remera buspark en we boeken de bus bij Stella. We kopen 3 stoelen, ook één voor onze bagage. Hier krijg je altijd kaartjes op naam, dus op die van ons staat: Mike, Monic en bag. Luggage was te moeilijk.

De busjes zien er pico bello uit, redelijk nieuw. Er is geen laadruimte, dus een stoel kopen voor je bagage is heel normaal.

Als we een uur onderweg zijn, appt Elie. In welke bus zit je? Dus ik app de maatschappij en kenteken door. Hij keurt het goed. En dan zegt hij: ik denk dat je nu vlakbij Rwamagana bent, weet je nog!

Haha, Pietje Precies! Elie rekent altijd precies uit hoe lang je onderweg bent en hoe laat je er dan bent. En het klopt exact of je nu met de bus, de motor of lopend gaat.

Rwamagana was de plek waar Elie op de terugreis van Kigali naar onze woonplaatsen uit de bus stapte om een fles water te kopen. Dat duurde beetje lang en de bus ging alweer rijden…… en ik werd wat ongerust. Toen hij bijna het plein af was, riep ik door de bus: ho, ho, ho. Wat iedereen hilarisch vond en ook ging doen. En Elie gewoon in de rijdende bus sprong.

Na Kayonza wordt het de kunst om de busdriver ons bij de goede plek af te zetten. Elie appt: You say Turasigara ku Kagera Neighbours. Ik hoor mezelf dat niet door de bus roepen, dus vraag ik mijn buurman om hulp. Die vraagt de man die voor hem zit weer om hulp. Ondertussen houdt Mieke op Google Maps de route bij.

De beide mannen hebben niet helemaal door waar we naar toe willen, die horen Akagera en dat is het safaripark. Wat hier in de buurt ligt. We rijden dus Akagera Neighbours voorbij. Joekel van een bord langs de weg.

Dus stappen we maar uit op Kaborondo buspark. En onmiddellijk staan er 10 motordrivers om ons heen. Die hebben we waarschijnlijk zo meteen wel nodig, maar ik app eerst Elie. Ik ben er met 5 minuten, zegt hij. Ondertussen maken we lol met de motordrivers. Twee spreken er een beetje Engels. Dus kan ik uitleggen dat ik eerst my friend ga appen. Ze wachten, we testen ondertussen even hun landenkennis. Waar denken ze dat wij vandaan komen: Amerika, UK, Portugal, Turkije, Finland. We proberen het met Amsterdam en Ajax, dat kennen ze wel, maar het land niet. Een van hen zegt, bel je friend even want Rwandese mensen komen nooit op tijd. Ja, maar deze wel!! En ja hoor! Ineens staat hij naast me met dochtertje Dorcas. Zo blij! Ik spring hem om de nek., wat niet echt hoort, maar dat kan me even niet boeien. Ze kunnen er wel om lachen. We moeten met de motor naar Neighbours. Mieke en ik hadden al overlegd welke motordrivers we gingen uitkiezen. Dus op weg.

Het is nog geen 5 minuten, denk ik. We installeren ons. Simpele kamer, maar alles is er én een gloeiendhete douche als je de boiler even 3 minuten van tevoren aanzet.

Daarna gaan we lopend naar Elie’s huis, Pacifique zijn vrouw is met de lunch bezig. We moeten een paar keer schuilen voor de regen waardoor we er zeker een uur over doen in plaats van 25 minuten. Ik vergeet Mieke eigenlijk een beetje want Elie en ik zijn onze herinneringen aan het ophalen. Het is als vanouds, samen lopen en praten. Elie checkt gelukkig wel af en toe hoe het met haar gaat.

Vanaf dit stuk in de tekst wordt het voor mij toch wat lastig om het op papier te zetten (voel de tranen alweer op komen) maar ik doe een poging.

We hebben een geweldige lunch met alles erop en eraan. Rijst, bonen, groentes, vlees met tomatensaus, eieren, ifiriti en uien. We scheppen ons bord natuurlijk niet vol. Wat maakt dat Elie, als we bijna klaar zijn met eten , zegt dat het buffet open is voor de 2e en 3e ronde. We doen een 2e, maar gaan echt geen 3e doen!

Daarna deel ik mijn kadootjes uit en spelen we het mikadospel dat ik heb meegenomen als kado.

En dan gebeurt er iets onverwachts. Ze hebben een kado voor mij en ik krijg een oprechte en prachtige speech van Elie.

Toen ik halsoverkop terug moest naar Nederland vanwege COVID, wilde ik persé afscheid van Elie nemen. Mijn FOO wilde dat niet, daar was geen tijd voor. Maar die hebben we genegeerd en Elie was op de motor precies op de plek en de tijd die ik met hem had afgesproken. Dat afscheid duurde nog geen 5 minuten. Maar dat was prima. Ik heb hem toen het bankpasje van mijn Rwandese rekening gegeven. Ik kon het geld dat daarop stond niet meer pinnen. Dus heb ik gezegd: jij krijgt mijn bankpasje en je gaat zsm het geld eraf halen. Dat is voor jou en je gezin. En over 2-3 weken nog een keer kijken of er geld opstaat en ook dat eraf halen. VSO stortte daar mijn vergoeding op. Ik had geen idee hoeveel het zou zijn maar op dat moment was alles onzeker. Hoe lang gaat dit duren, kan het project wel door én kan hij dan zijn baan wel houden én wordt het leven niet onbetaalbaar met alle prijzen die omhoog gingen.

Ik wist zeker dat Elie het geld goed zou gaan inzetten.

En dat heeft hij gedaan: er bleek 500 euro op te staan. In Kinyarwanda zeggen ze hier een half miljoen tegen. Het voelt zoals het klinkt!

Daarmee kon hij zijn leningen aflossen, voldoende eten kopen tijdens COVID en een wat groter huis huren en die huur 10 maanden lang betalen van mijn geld.

Let op: het is nog steeds een klein huis voor 5 personen. Niets geen luxe gewoon de basis.

Tijdens zijn speech komen de emoties. De kids kijken heel serieus en Elie zegt ineens tussen neus en lippen door: Look at Pacifique, this is how she feels. Dat doe ik dus. Ik zie dat ze geëmotioneerd is en daar ga ik dus ook. Ik zeg nog: Elie, je maakt me aan het huilen. Hij kan het zo goed onder woorden brengen, vanaf onze eerste ontmoeting tot het afscheid. Ik heb al eerder gezegd dat vriendschap tussen man en vrouw niet kan hier. Maar dat is wel wat wij hebben: een gelijkwaardige hechte vriendschap die we beiden al vanaf het begin voelden.

Ondertussen maakt Mieke foto’s met mijn telefoon en filmt Felicien (zijn pleegzoon) de hele speech met de camera van Mieke. Een film van 15 minuten…

Pacifique heeft een kitenge voor me uitgezocht als kado. Een flinke lap Afrikaanse stof waar je kleding van kunt laten maken. Groots gebaar.

Uiteraard hou ik ook een speech, die het niet haalt bij die van Elie. Maar dat hoeft ook niet. Ik ben enorm blij en dankbaar voor de vriendschap met hem en de uitstraling die het heeft op zijn gezin.

Ik kom hier niet voor het toerisme maar om een cirkeltje rond te maken én mijn mensen te ontmoeten. Vandaag is dat voor meer dan 1000% gelukt.

De hele familie begeleidt ons, zoals het hoort hier, naar het busstation vanwaar we met de motor weer teruggaan naar Neighbours. Ik druk ze allebei op het hart dat ze, als ze me nodig hebben, me dat moeten laten weten. Dat ik er voor ze ben.

Ik ga ook geen afscheid nemen: we zeggen we meet again, somehow, somewhere. Mensen die in je hart zitten, blijven daar, always.

Op de motor vloeien natuurlijk wel mijn tranen. Ik hoop maar dat de driver niet teveel in de spiegel kijkt……