Aan deze blog ben ik al 3 keer begonnen, blijkbaar is het toch een heel proces om te komen van anders vasthouden naar echt loslaten. Mijn plan om in 2021 terug te gaan naar Rwanda, heb ik moeten laten varen.

Om verschillende redenen die vooral bij mij persoonlijk spelen. Ik weet van mezelf dat ik als ik ergens voor ga, ik me alleen maar voor 100% in kan zetten. Nu de scholen weer begonnen zijn en ik op een nieuwe school met nieuwe collega's en een nieuwe groep 7/8 sta, merk ik dat mijn aandacht daar naar toe moet. Ik werk nu 2 dagen, wat niet veel lijkt. Maar met 2 dagen ben ik er niet, er moet voorbereid worden, dingen uitgezocht, wat cursussen erbij gepakt (moet wel blijven ontwikkelen natuurlijk). En voor de financiën ga ik er straks, na de opstart, nog invaldagen bij pakken.
Half iets doen, heeft nog nooit gewerkt bij mij. En 100% Rwanda en 100% nieuwe school betekent voor 200% aan de slag en dat kost teveel energie en geen tijd meer voor andere dingen.

Verder spelen ook financiële zaken mee: mijn huis moet her en der aangepakt worden, kan dat niet langer meer uitstellen. En dus moet er geld in het laatje. Medisch gezien heb ik, vanwege mijn VSO avontuur, o.a. een staaroperatie uitgesteld maar ook daar merk ik dat het moet gaan gebeuren. Krijg er nu echt last van en ben nog wat andere ongemakken aan het oplossen, hopelijk gaat dat lukken.

Het is ook lastig om vooruit te kijken. In Rwanda lopen de coronagevallen ook weer op. Mijn team was voorzichtig in het veld gaan werken, bijeenkomsten met leraren om samen met hen de toolkits te bestuderen en bijeenkomsten met schoolhoofden om van elkaar te leren en zich voor te bereiden op de opening van de scholen. Die opening is weer uitgesteld. Waar eerder gezegd werd, scholen blijven dicht tot september, zijn ze nu nog steeds gesloten. En een termijn wordt niet genoemd. De coronagevallen lopen in Rwanda op, tot nu toe zijn er 16 mensen overleden (niet te vergelijken met hier), en de maatregelen worden weer strenger. Met als gevolg dat mijn team weer vanuit huis moet gaan begeleiden omdat in Gatsibo coronagevallen zijn geconstateerd.

Met Juan, mijn collega in Spanje, de afgelopen weken druk bezig geweest om het welzijn van de nationale Rwandase collega's te behartigen. Hun onkostenvergoeding was al aan de lage kant, zij krijgen het zelfde als de internationale volunteers, maar daar gaat nog belasting van af. De kosten van levensonderhoud zijn de laatste jaren gestegen, maar de vergoeding is niet mee gestegen. Nu, in deze Coronaperiode, vliegen de prijzen van voedsel en huisvesting weer omhoog. Omdat de grote sponsor vanuit Engeland genoodzaakt is het budget aan te scherpen, heeft het management bedacht om een verzekeringsfonds voor de tablets op te zetten. Wat op zich een goed idee is, maar om dit fonds te vullen wordt er maandelijks een flink bedrag ingehouden op de vergoeding die al niet toereikend was. Verschillende voorstellen geschreven, nu afwachten of er iets mee wordt gedaan. Mijn Rwandese collega's maken zich ondertussen grote zorgen: er wordt al gezocht naar een andere baan (wat niet mee zal vallen) of ze gaan een lening aan bij de bank om hun gezin en/of familie te onderhouden.

Het online platform, wat we aan het opzetten zijn, vordert gestaag.

Leentje, Maaike en Gerjanne zijn inmiddels terug in Rwanda. Leentje heeft een baan op een Montessori school in Kigali weten te bemachtigen. Bij haar 1e poging om naar Rwanda te vliegen, is ze door de Belgische douane tegengehouden. Ze moest reizen op een toeristenvisum (werkvisum kan pas in Rwanda worden geregeld), de Belgische autoriteiten vonden dat haar reis daarom niet noodzakelijk was. Arme Leentje, alles ingecheckt, bijna bij de gate en dan teruggestuurd worden. Een week later heeft ze het vanuit Amsterdam met KLM opnieuw geprobeerd en dat is gelukt! Zo fijn voor haar, de baan was reden 1. In de tijd dat ze de vorige keer in Rwanda was, is ze namelijk verliefd geworden op een Rwandees en dat was reden 2. Of andersom!
Op dezelfde vlucht zat ook Gerjanne, die inmiddels twee weken succesvol training voor Unicef heeft gegeven en sinds afgelopen vrijdag weer in haar eigen huis zit. Wat nog weer heel erg spannend was of dat wel zou lukken, want bussen in en uit Kigali zijn afgelopen week weer verboden. Maar gelukkig kon ze met bekenden mee in de auto.
En Maaike is een week later ook terug gevlogen naar Kigali, naar haar Engelse vriend én haar nieuwe baan op een internationale school.
Zo blij voor alledrie! Heel veel geluk daar!

Het valt me niet mee om dit allemaal los te laten.......
Heb het steeds wat uit lopen stellen, maar gisteren kreeg ik per mail mijn exit procedure toegestuurd, eind september loopt mijn contract af. In een "normale situatie" was dat ook het eind geweest van mijn jaar onbetaald verlof.
Tijd om VSO Rwanda, mijn team, David en Theo, en Elie op de hoogte te gaan brengen.......

En dan kan de focus echt op hier: hier mijn draai weer vinden, in een ritme komen. Me richten op de dingen die vast staan voor nu, voor mij. Pas als die stabiliteit op verschillende vlakken weer terug is, verder kijken naar andere mogelijkheden.
Over op welke termijn dat zal zijn, is niet te voorspellen.......