Het heeft (en dat doet het nog) geregend van de reacties…… waarvoor DANK!

Flinke steun in de rug, bellen met wat mensen in Nederland en hier. Reacties lezen op mijn blog en Whatsapp.

Rollercoaster aan emoties; redelijk geslapen maar met betraand gezicht wakker worden. Blijkbaar in mijn slaap liggen huilen. Mijn team nog niet geïnformeerd omdat ik het nog steeds niet zeker weet op dit moment. En ik wil ze niet nu al in de stress jagen.
Mijn manager weet het, laat niets van zich horen.
Elie informeert steeds, stuurt me een mooie tekst en weet verder niet zo goed wat hij ermee moet: Als je weggaat, kom je dan wel terug? Moet je echt weg? Wanneer ga je dan?
Collega Emmanuel blijft heel nuchter: “Coronavirus changed everything. For sure, you have to go earlier”. Als hij dan vraagt wanneer ik dan weg zou gaan en ik zeg volgende week zegt hij: Oh my God.

Gisteravond via de app nog afscheid genomen van Sarah, Peace Corps girl hier. Zij is klaar met pakken en is vanmorgen vroeg met een privébus vertrokken. Peace Corps wil ze niet in het openbaar vervoer hebben. Vraag haar hoe headteacher Gilbert er tegenaan kijkt. Die denkt dat we allemaal met een maand weer terug zijn, zegt ze.

Ben er om 7 uur al uit en startklaar achter de laptop.
Wil alle nog liggende klussen afwerken vandaag en zoveel mogelijk al overdragen aan mijn manager en mijn team, zodat zij er in ieder geval mee verder kunnen.

Maaike laat nu ook weten samen met Sjanne te vertrekken. Sjanne geeft aan dat ze er, nu de kogel door de kerk is, erg rustig onder is. Maar ik ben nog niet zover…..
Mijn gevoel zegt dat ik moet gaan. Mijn hoofd probeert nog steeds mogelijkheden te bedenken zodat ik niet hoef te gaan. Erg vermoeiend!

Gerjanne blijft voorlopig nog, zij woont hier. Maar als de organisatie van haar vrienden hier ze terug gaat roepen, gaat zij ook naar Nederland.
App met wat Internationale Volunteers die hier nog niet zo lang zijn. Iedereen is in de war en vraagt zich af wat nu wijsheid is. De Filipijnse ladies kunnen niet terug, want Manilla zit al op slot. Afrikaanse collega’s kunnen eventueel met de bus naar hun homecountries reizen. In Engeland is het chaos en heeft de regering nog geen enkele maatregel getroffen?

Ministerie van Buitenlandse zaken wijzigt net het reisadvies van code geel (gister) naar oranje.
Brussel Airways vliegt vanaf morgen niet meer of sterk verminderd tussen Rwanda en België. Rwanda Air en Turkish Airline hebben nog niets besloten, maar zouden zomaar kunnen volgen, wordt er gezegd. Maandag vliegen Sjanne en Maaike, VSO Rwanda heeft hun vlucht geboekt, maar is dat met KLM?

Maria (VSO Nederland) meldt dat Tanzania, Kenia en Oeganda VSO-ers vraagt om te vertrekken.
Gaat Rwanda dat ook doen?

Om 12.00 uur hak ik de knoop door. Licht Head of People Justus van VSO Rwanda in dat ik denk dat ik zo snel mogelijk moet vertrekken. Hij gaat me terugbellen.
Het is nu 13.00 uur en ik heb het gevoel dat het al 17.00 uur is.

Ik schiet op de automatische piloot. Oh, 13.00 uur, ik moet lunchen. Kijk nu ook steeds mijn huis rond en probeer te bedenken wat ik mee ga nemen, wat ik hier moet laten, aan wie ga ik wat geven? Sta ik dat straks echt in te pakken? Kan ik straks nog persoonlijk afscheid nemen van mensen of moet dat via een appje?

Mijn telefoon wil maar lastig opladen en internet vliegt er steeds uit!!
Ik probeer mezelf te dwingen om die telefoon nu minstens een uur met rust te laten en focus me op mijn boek waar ik zondag in begonnen ben: het waargebeurde verhaal van Susan Travers, eerste en enige vrouw in het vreemdelingenlegioen: Een liefde in Afrika. Het lukt redelijk, merk ik.

Nu mijn bericht naar Justus weg is, kan ik inderdaad ook wat rust vinden. Ik kan het nu loslaten.
Mijn keuze heb ik gemaakt en nu is het aan anderen en het universum om het verder uit te werken……..

Om 15.00 uur hoor ik dat de top van VSO vergadert en morgen laat weten of ze VSO-ers wereldwijd gaat terug roepen. Vijf minuten daarna een bericht van verschillende kanten dat er nog 1 vlucht naar Amsterdam gaat maandag. En dat Brussels Airline nog een vlucht doet als er genoeg mensen boeken. Tegelijkertijd zie ik dat Nederland debatteert over wel/niet lockdown?
Snel een berichtje naar Justus en die reageert ook gelijk: Net hier erover gehad. We willen je houden, maar als je wilt gaan, moet je gaan! Doe snel een berichtje naar Gloria om alles te regelen. Later zegt hij nog: I do understand!!

Volgende stap: mijn team inlichten……….
En die reageren nuchter: het is zoals het is. Wel lieve berichtjes, sommigen komen morgen even doei zeggen.
Foo Theogene belt me gelijk. Moet je echt gaan? Het duurt vast niet lang, grenzen gaan vast snel weer open. Kan ik je echt niet overhalen? Wil niet dat je gaat! Het is zó lastig om uit te leggen dat de situatie Rwanda versus Nederland niet hetzelfde is. En dat ik nu op dit moment voor mijn gevoel geen andere keuze heb!! Na tijdje praten snapt hij het ook wel en schakelt daarna over in de praktische stand. Wanneer ga je? Want dan weet ik of ik voor april de huur van je huis moet betalen. Eh, even wachten! Stel dat er nog een kink in de kabel komt (of een wonder?) en dan heb ik geen huis?.........
Ok, hij wacht nog even op bevestiging.
David heb ik SMSje gedaan of hij me wil bellen. Vooralsnog geen reactie…….

Wacht nu op Gloria en wat er allemaal geregeld moet worden…..