De dag begon rustig, beetje yoga, buiten lezen, mijn Airtime eindelijk kunnen kopen, naar de markt voor verse groente en fruit, wat werk op de laptop....

En dan komt er, eind van de middag, gelijktijdig een mailtje van de ambassade en een berichtje van Sjanne. De ambassade vraagt om goed na te denken hoe noodzakelijk het is dat je in Rwanda verblijft. Omdat de mogelijkheden om Rwanda te verlaten, afnemen.
Sjanne vertelt dat ze vandaag besloten heeft om eerder naar huis te gaan. Ze zou eind mei vertrekken, maar nu is onzeker of je dan wel kunt vliegen. Ze is zit in een risicogroep doordat ze medicijnen slikt. Ze loopt het risico dat ze niet terug kan en dat haar medicijnen hier dan niet beschikbaar zijn. VSO Rwanda heeft degenen waarvan het contract bijna afloopt, benadert en geeft de mogelijkheid om te vertrekken.
Beide berichten slaan bij mij in als een bom en ik voel me ineens genoodzaakt een beslissing te nemen.
Gevoel, verstand, verstand, gevoel. Het overspoelt me!

Ik app met Sjanne, ik app met Gerjanne en mijn gevoel zegt: als ik nu moet beslissen, heb ik geen andere keuze dan te gaan.
Wat me gelijk een enorme huilbui bezorgt. Want kan ik wachten met een besluit nemen?

Afwegingen:
Bang voor Corona? Nee. Dus….. blijven.
Bij de bevalling zijn? Ja. Dus …….nu gaan……
Niet bij de bevalling kunnen zijn? Kom ik wel overheen, als het moet. Maar wanneer kun je dan wel vertrekken? Een maand later, maanden later? Geen optie (ook financieel niet)……… Dus…… nu gaan.
Het werk hier ligt op zijn kont en zal zeker 6 weken duren. Eerst 2 weken scholen dicht. Als ze dan open zouden mogen, is het hier 2 weken vakantie (Pasen en Memorial Genocide week). Daarna moeten de examens ingehaald worden, want die zouden nu zijn. Dat betekent zeker 6 weken geen werk. Dat ga ik niet trekken.
Zes weken niets kunnen doen, behalve hier zitten, boeken lezen, yoga, filmpjes kijken.
Niet kunnen reizen, want alles ligt stil. Deze tijd doorbrengen in Kigali bij Via Via of iets dergelijks is te lang én ga ik financieel niet trekken. Dat betekent dus: 6 weken sociaal isolement? Dat gaat niet. Dus…… gaan.
BLF in de steek laten? En hier komen dan nog meer waterlanders………….. ik was nog niet klaar! Dus……blijven.
Wat als BLF door deze omstandigheden het financieel niet meer rond krijgt? En ik ben dan nog hier en kan niet weg? Dus……… gaan.
Kan ik, na al deze heisa, weer terug naar Rwanda? Wil ik dat dan nog? Kan dat financieel dan wel? Blijven, weggaan, weggaan, blijven……..

De wijzer slaat nu door naar gaan………

Gerjanne en Sjanne geven aan dat nu vertrekken misschien wel de verstandigste keuze is. Ik voel het niet als een keuze meer, maar als geen keuze hebben. Zit ik dan maandag al in het vliegtuig met Sjanne? Onvoorstelbaar!

Ik app Maria van VSO Nederland. Ze belt me gelijk, zo fijn! Ook zij heeft natuurlijk de antwoorden niet. Het zijn allemaal onzekerheden……. Maar het even erover praten, lucht even op. VSO Nederland heeft op dit moment niet het standpunt om mensen terug te halen. Maar als iemand terug wil, faciliteren ze dat.

Stuur mijn DEM David alvast een SMSje om hem erop voor te bereiden dat de kans groot is dat ik naar huis ga, moet. Dat hij me even niet moet bellen, want als ik erover moet praten, stromen die waterlanders weer. Zijn reactie: Nooooo don’t cry please, an option will be found for you.

Morgenochtend moet ik eerst maar bellen met Justus of Beatrice. Gloria is hoogzwanger en regelt nu al deze onverwachte vertrekken. Voordat ze voor mij aan het werk moet, wil ik eerst met Justus of Beatrice praten. En hopelijk gaat dat zonder janken……..