Even een berichtje tussendoor.

Afgelopen weekend is 1 geval van Corona ontdekt in Rwanda. De regering handelt adequaat en snel. Vanaf zondag zijn kerken gesloten en vanaf vandaag zitten scholen dicht. Geen meetingen meer, bruiloften en evenementen zijn afgelast. Begrafenissen mogen maar in kleine kring. Goed en vaak handen wassen of sanitizer gebruiken als er geen zeep is. Bussen rijden nog, maar mogen niet overvol geladen worden.

Ik zit dus thuis, geen veldwerk voor ons en ik mag, in ieder geval, deze week ook mijn team niet ontmoeten.
Allemaal prima!

Met alle goede bedoelingen heeft Philbert gister een Whatsapp groep aangemaakt en alle DEMs gevraagd hun teams daaraan toe te voegen. Ook prima! Alleen met 256 mensen in een groep, die allemaal hallo willen zeggen en informatie erop gooien, schiet het zijn doel voorbij. Dus...….. heb ik hem gisteravond al een berichtje gedaan dat hij de groepsinstelling kan veranderen, zodat alleen de beheerders kunnen posten. Zodat iedereen duidelijke en betrouwbare informatie krijgt.
Dat lijkt hem een goed plan, maar eerst moet iedereen in de groep zitten, zegt hij. En dan kijkt hij hoe het gaat en dan beslist hij of hij het gaat veranderen. Ok, zit wat in.
Echter, nu na een dag is het nog steeds niet veranderd. Inmiddels heeft Hannah, mijn collega in Rwamagana, dit ook aangegeven bij haar manager en die heeft het al even geprobeerd te veranderen. Maar ook weer terug verandert, omdat hij het eerst met Philbert en alle andere stafmedewerkers moet overleggen.
De hallo's vliegen me dus om de oren en de discussie daarover ook. Hallo zeggen is belangrijk in de Rwandese cultuur. Las een hele mooie uitleg en ik doe hem in het Engels, want dan is hij nog mooier....

Each time a person passes by you and you say "hello" imagine that person turning into a candle. The more positivity, love and light you reflect, the more light is mirrored your way. Sharing beautiful hellos is the quickest way to earn spiritual brownie points. You should start seeing hellos as small declararions of faith. Every time you say hello to a stranger, your heart acknowledges over and over again that we are all family.
Prachtig toch!

Alleen schiet het nu zijn doel voorbij. International Volunteers verlaten nu één voor één de groep.
Ik heb opnieuw Philbert een berichtje gedaan, dus wacht nog even met het verlaten. De hello's zijn op zich prima (zolang ze het niet alle 256 gaan doen) maar alle andere berichten (in feite roddels) over corona vergroten hier de paniek.

Ik zit thuis en doe wat werk op mijn laptop. Kan gewoon het centrum in, maar het is wel ontzettend rustig op straat. Bij de winkeltjes staat water en zeep en bij elk winkeltje was ik keurig mijn handen. Dat ik het 5 minuten daarvoor in het winkeltje ernaast ook al heb gedaan, vergeet ik voor het gemak maar even. Niet mijn handen wassen betekent dat degene van het winkeltje in paniek raak.

Ik moet Bigabo coachen die hoofdpijn heeft en niet naar Kigali durft te reizen om zich te laten behandelen. Ik kan goed met hem werken, maar in dit soort situaties is hij echt een dragonder. Bij minste of geringste laat hij zich checken op malaria en tot nu toe is dat nog steeds niet het geval geweest. Nu is het hoofdpijn en ik weet bijna zeker dat het van de stress is. Ze maken zich zo druk! Ik spiegel hem voor dat hij geen koorts heeft, niet hoest en geen loopneus heeft. Hij is aan het panieken. Gewoon hoofdpijnmedicijn slikken, veel water drinken en rustig blijven. Eventueel contact opnemen met de VSO staf die 24 uur per dag bereikbaar zijn. Weet bijna zeker dat ze hem het zelfde gaan zeggen.

Vandaag op de terugweg kom ik Corinne tegen, 1 van mijn Peace Corps meiden. En dit is niet blij!!
Het Peach Corps roept wereldwijd iedereen met onmiddelijke ingang terug naar Amerika! Bizar! Vanuit 1 van de veiligste landen op dit moment ( er zijn hier nu 5 gevallen van Corona en die maken het vooralsnog goed) roepen ze je naar één van de epicentra van corona. Dat gaat klauwen vol met geld kosten en levert door al het reizen van iedereen alleen maar meer risico op verspreiding op.
Ze is al aan het pakken, weet nog niet zeker wanneer en hoe ze gaan vertrekken, maar ze verwacht met 2-3 dagen weg te zijn.
Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ik wil haar het liefst even flink vasthouden en knuffelen en dat zeg ik haar ook, maar midden op straat en met alle maatregelen is dat nu niet wijs. Ook al heeft ze een dikke knuffel nu echt nodig! In plaats daarvan gaat ze wijn kopen, zegt ze.
Alle meiden zijn te neer geslagen en wanhopig!
Ze willen helemaal niet naar Amerika! Ze waren juist blij daar vandaan te zijn.
De impact op de Rwandezen is dan ook groot. Als ook de Muzungus weggaan, dan is het vast heel erg!

Overigens liet Mary Beth me van het weekend al weten dat ze onderweg was naar Amerika. Uit eigen keus.
Zij was bang dat ze straks Amerika niet meer in mocht van Trump. Zij was vanaf het 1e geval van corona in China al in paniek.

Ik mag toch hopen dat VSO zijn hoofd koel houdt en ons niet massaal terughaalt. Echt, nogmaals, het is hier op dit moment veiliger dan bij jullie. En dat geldt voor al mijn internationale collega's. Velen hebben hun huis verhuurd en geen baan. Die komen in grote problemen als ze terug moeten.
Vooralsnog vertrouw ik erop dat met alle maatregelen coronavirus snel op zijn retour is. In de tussentijd blijven waar je bent en rustig door ademen.

Wordt vervolgd, vrees ik.