Weekend
Zondag wat omgehangen. Vanuit Nederland een USB ontvangen met 7 seizoenen Chicago Fire, heerlijk om bij te relaxen. En alvast wat werk gedaan.

Maandag
Thuis gewerkt. Trainingsessie voorbereid, allerlei andere klussen gedaan. Tot mijn grote verbazing is SLF Esther vandaag al begonnen in haar nieuwe baan. Gewoon, zonder het te melden aan mij of aan mijn manager. Mijn SLFs waren wel op de hoogte en vinden dat dan heel gewoon. Echt verkeerde timing: nu missen we een trainer deze week en al haar werk heeft ze gewoon laten vallen.
Dat kan natuurlijk niet!
Dus ben ik vandaag voornamelijk bezig met haar ervan te overtuigen dat ze nog steeds voor VSO werkt, zolang ze haar ontslagbrief nog niet heeft geschreven. En dat ze haar werk goed moet achterlaten en nog steeds haar verantwoordelijkheid moet nemen totdat alles netjes is afgerond.

Dinsdag
Vandaag de hele dag met het team flipcharts zitten maken voor alle trainingssessies. In het Engels voor de Engelse leraren, in het Kinyarwanda voor de Math teachers. Er wordt goed en geconcentreerd gewerkt. En toch kost het ons tot 15.00 uur ’s middags, wat een werk!
Aan het eind van de middag komt Elie. Hij moet inchecken in Akagera voor onze joint planning meeting morgen. Plan was dat hij van alles zou printen voor ons beiden (poging 2) , maar nu blijkt op het sub office in Kayonza de cartridge leeg. Verdorie! Hij baalt en ik ook!
Met flinke bakken thee deel ik met hem wat ik van David heb gehoord. Heb het niet goed ingeschat: VSO staff lijkt hem wel wat. De condities zijn anders, zegt hij. Dat snap ik. Maar ben van plan hem nog eens een keer verder uit te horen. Welk beeld heeft hij ervan?
Helaas heeft hij zelf nog steeds niet officieel gehoord dat er volgende week al een nieuwe DTA komt. Dus adviseer ik hem om vanavond gewoon aan David te vragen of daar al nieuws over is. Baal een beetje dat David richting mij wel steeds beter gaat communiceren, maar hij zou dat ook naar Elie moeten doen. Waarom toch dat onderscheid tussen international en national? Ik weet het antwoord wel, ze zijn zich daar helemaal niet bewust van. En we proberen om mijn Office versie met hem te delen, ik mag deze namelijk delen met 5 anderen. Helaas krijgt zijn computer het op de één of andere manier niet gedownload. Wie nog een tip heeft? Het is supergezellig, maar uiteindelijk moet hij toch gaan inchecken in Akagare ,wat betekent dat hij een rit omhoog moet maken met een moto van 10 minuten. Hilarisch! Hij wil zijn laptop niet dichtklappen omdat deze nog steeds aan het downloaden is. Dus……… rent hij naar de hoofdweg om een moto op te pikken. Komt met de moto terug. En gaat dan met zijn laptop half open op de moto zitten zodat deze nog steeds kan downloaden. In het pikkedonker! Haha, hoe verzin je het?

Woensdag
Joint planning meeting vandaag met de 3 teams. Productieve meeting, met 1 minpuntje. Mijn team blijkt vergeten te zijn om de cijfers voor de monitoring en evaluatie van januari in hun tablets te zetten. En ik……… heb hier de training nog niet voor gehad en heb steeds erop vertrouwd dat zij doen wat ze moeten doen. Niet dus…….. en dan volgt er een blaming en shaming sessie. Althans, zo ervaar ik dat. Ten overstaan van iedereen krijgen ze op hun kop en zoiets is niet in 2 zinnen afgedaan. Vervolgens waagt een SLF van een ander team het ook nog eens om ze de spiegel voor te houden, wat ik echt héél misplaatst en ongepast vindt. Van mijn manager, vooruit. Maar deze SLF is zeker niet de aangewezen persoon om dat vervolgens nog eens te herhalen. Dus…… na de meeting heb ik nog een 1 op 1 gesprek met David. Volgens mij kan dit ook anders. Kom er helaas niet doorheen, hij biedt wel zijn excuses aan, maar dit blaming en shaming gedoe zijn ze hier zo gewend, dat vinden ze heel normaal. Moet ook hier David aansporen om te vertellen wat Elie gaat doen. Hij vertelt wel dat er een nieuwe DTA start maandag in Nyagatare en gaat vervolgens over naar een ander punt. Ik irriteer me mateloos en breek in. Doe wel alsof ik van niks weet en vraag: What about Elie? Nu moet hij wel een antwoord geven. Het Nyagatare team wil eigenlijk Elie gewoon houden en het Kayonza team is blij. Snap ik!!

Donderdag
1^e trainingsdag met de Math teachers. Ben al om 06.30 uur in Akagera, samen met Bigabo. Wat strubbelingen met het team gisteravond, die klagen dat ze het zo vroeg niet gaan halen. En dat het toch genoeg is als er maar 1 is om materialen te ontvangen. Ze vergeten dat er nog 2 trainingsruimten klaargezet moeten worden en dat het hotel hier altijd te laat mee is. Maar Bigabo neemt zijn verantwoordelijkheid en is, met mij, om 06.30 uur paraat! Top!
En maar goed ook, want het hotel heeft pas gisteren gehoord dat wij er moeten trainen. Er is dus gebakkelei over welke ruimtes we kunnen gebruiken, want er is ook nog een flinke groep van USAID. We belanden uiteindelijk in onze gebruikelijke ruimte én er gaat een groep in de gym. Alle apparaten staan aan de kant. Laten 60 stoelen brengen, maken halve cirkels van 6 stoelen en eigenlijk blijkt deze ruimte perfect. Alle flipcharts kunnen aan de muur. De driver die materialen komt brengen is keurig om 7 uur ter plekke. Arme jongen, ze hebben hem gisteravond pas om 22.00 uur gebeld dat hij bij ons spullen moest afleveren (stond verkeerd gepland). En dus heeft hij vannacht niet geslapen, hij moest eerst naar Kigali rijden (3 uur), daar spullen ophalen en dan weer naar ons (weer 3 uur).
Hij moet wachten tot 11.00 uur zodat ik hem de presentielijsten weer kan meegeven. Zonder slaap, eten of drinken. Uiteindelijk lukt het me om een fles water voor hem te krijgen, maar dat is het dan ook.
De training zelf verloopt goed! Geweldige dag! Zeer serieuze teachers, betrokken, doen lekker mee met de warmers en het bouwen van de toren. Deze teachers zijn allemaal van plan om hele goede SSLs te worden.

En er is weer gedoe met onze poort. De poortdeur werkt niet meer. Kon er gisteren al niet uit, maar door mijn sleutels aan Augustin te geven, die aan de andere kant stond, lukte dat nog. Gisteravond wilde Alex erin, maar nu werkte onze truc niet. Nog met zijn, nog met mijn sleutel. Uiteindelijk is hij maar over de muur geklommen. Het is een lange jonge vent, dus dat lukt hem met gemak. Ik ga dat echter niet redden. Hij probeert de landlady te bellen, maar die neemt niet op. Vanmorgen vroeg weer hetzelfde euvel. Augustin brengt me op een idee, hij haalt de knip van de grote autopoort. Oh verdraaid, waarom heb ik dat niet eerder bedacht. Ik heb, als enige, een sleutel van het grote hangslot. Dus maak ik deze open, besluit samen met Alex deze voor het zicht te sluiten, maar in feite is hij gewoon open. Alex probeert vandaag weer contact te krijgen met Jeanne, de landlady.
Bij thuiskomst is er nog niets opgelost. Dus spreek ik af dat ik de poort weer op slot doe om 21.00 uur. Dan is iedereen meestal wel binnen. Tien minuten nadat ik dat heb gedaan, klopt buurman Francois op mijn deur. Ik herken hem helemaal niet! Hij is hoofd van het health center hier en als hij ’s ochtends de compound verlaat ziet hij er uit als een echte leidinggevende: goed in de kleren, grote glimmende gouden horloge, duur uitziende bril, leren jasje . Iemand om tegenop te kijken. Nu staat er iemand bij mijn deur in zijn hemd en trainingsbroek. Zonder alle tierenlantijnen blijft er niet veel van hem over en ik heb echt moeite om te bedenken dat dit dezelfde persoon is. Zijn familie staat nu buiten de poort. Dus maak ik hem weer open en laat zijn vrouw en dochter binnen. My husband and baby (van 10), zegt hij. Die zijn hier nooit ’s nachts, nu net wel. Francissi, als nachtwaker, besluit om dan ook maar binnen de poort te blijven. Want ik wil deze wel op slot hebben.
Ik ga morgen om 06.15 uur weer weg, als eerste. Dan laat ik hem weer open. Iedereen tevreden.

En nog een verhaal over Augustin. Ik ben super tevreden met hem. Hem hem vorige week uitgeleend aan collega Selina. Dat flink belangrijk gemaakt en hij heeft het super gedaan. Nu heeft hij mij ’s avond nog weer een keer naar Akagera gereden zodat ik met Selina kon eten. Dat is echter een privé-ritje en dus moest hij bedenken hoeveel dat dan moest kosten. Haha, eerst zegt hij 8000 (ritje heen = 500, weet ik toevallig). Dus niet, Augustin. Dan zegt hij 4000, maar ziet aan mijn gezichtsuitdrukking dat ik daar niet tevreden mee ben. 2000 dan? Daar ga ik mee akkoord, 500 heen en 500 terug én hij moet van zijn huis afkomen, wat helemaal aan de andere kant van Kabarore is. En dan zegt hij, bij het weggaan, ik wil het ook wel gratis doen, hoor!
Dat is heel lief, maar dat wil ik dan weer niet . Vandaag met hem besproken dat hij mij 8000 schuldig is en dus is dat dan nu 6000. Oei, lastig vindt hij dat. Hij heeft zo graag geld in het handje……… Jammer jongen, eerst je schuld weer aflossen. Hahah, hij vraagt het me de volgende dag weer. Hoe zit het met dat andere geld? Van die privé rit. En dus leg ik het nog een keer uit: je bent me 8000 schuldig, nu min die 2000 = 6000. Oh ja, even vergeten……. Ga het maar op mijn muur plakken, zodat het visueel voor hem wordt. Eerst afbetalen, en dat kan met priveritjes naar de markt of centrum.

Vrijdag
Weer om 06.15 uur vertrekken. Augustin is te laat, ik bel hem en hij klinkt nog erg slaperig. Kom eraan, zegt hij. Zie hem 10 minuten later mijn straat inrijden en afslaan naar de benzinepomp. Dat gaat niet zo heel snel. Maar hij biedt keurig zijn excuus aan: Sorry for being late!
Bigabo is al weer ter plekke. De ruimtes zijn klaar, nu wachten op de materialen. Deze driver komt pas om half acht……. Maar alles is meegekomen. Half uur voordat we willen beginnen, blijkt het hotel bedacht te hebben dat de gym weer leeg moest. Alle stoelen zijn er al weer uitgehaald. We moeten nu naar de grote conferentie zaal. Echt waardeloos. Dit is een hele grote ruimte, met glas aan 3 zijden. De stoelen staan opgesteld in rijen en die vloer loopt vanaf het podium omhoog naar achteren. Als spreker moet je ook op het hele grote podium staan, wat ik dus weiger. Ik leg het ook uit als ik mijn sessie draai. Ik ga alleen even op het podium staan om mijn flipchart met leerdoelen voor te lezen. En daarna daal ik af naar de vloer. Ik ben niet de president, ik ben gewoon lerares, net als jullie allemaal.
Wat een verschil tussen deze Engelse leraren en de Mathematic teachers van gisteren. De Mathematic teachers zijn veel zelfverzekerder! De Engelse teachers moeten een vak geven wat ze zelf nog nauwelijks beheersen….. en dat straalt er vanaf. Moet er erg aan trekken en veel grapjes tussendoor om ze op hun gemak te krijgen. Het helpt als ik zeg dat Engels ook niet mijn moedertaal is. Maar het zijn allemaal echt lieve mensen en willen heel graag. Eigenlijk wil je iedereen wel bij het handje nemen en ze elke dag coachen en koesteren.
Petje af voor nieuwe SLF Emanuel die gisteren ineens plots verscheen. Hij is hierheen gereisd, heeft een huisje of kamer? gezocht en sluit gewoon aan. Komt niet van hier, maar van een ander district. Wat echt super is om te zien, is dat hij gelijk in het team wordt opgenomen. Er wordt geknuffeld alsof ze elkaar al heel lang kennen, hij wordt letterlijk bij het handje genomen en overal mee naar toe gesleept. Geen aftasten, de kat uit de boom kijken of je afvragen of hij wel in het team past. Je zit er gelijk helemaal tussen. Hij is leraar geweest op een primary school. Ik heb hem gisteren de notes laten zien waar wij onze training uithalen en gevraagd of hij het ziet zitten om vandaag een sessie te doen. Wil hem niet de hele dag maar laten zitten en kijken. Hij is erin gedoken, heb nog aangegeven dat als hij het niet ziet zitten, hij ook nee kan zeggen (alhoewel ze dat vaak héél lastig vinden). Maar hij vindt het geen probleem. Geef hem mijn notes mee naar huis zodat hij het ’s avonds nog eens kan bekijken. En hij doet het prima!

De grootste uitdaging van vandaag was om de teachers op Edmodo te krijgen, het platform voor online Communities of Pratice. Als eerste verschijnt bijna de helft zonder de BLF telefoon: gestolen, kwijt, hij doet het niet meer, batterij leeg of de headteacher gebruikt deze telefoon (wat niet mag!). Als tweede hebben heel veel teachers geen idee hoe internet of een netwerk gebruiken werkt. Echt leken op dit gebied. Met veel geduld begeleiden we ze door het proces van google account aanmaken, Edmodo app downloaden, je registeren als student! (huh, maar ik ben toch een teacher?). Als ze eindelijk door dit proces zijn kan ik ze laten zien wat de bedoeling is. Je kunt vragen aan elkaar stellen en met elkaar praten (werkt net als Whatsapp), je kunt vakliteratuur erop zetten en je kunt zien wie er in de groep zitten. Als ik ze laat zien dat ik ook in de groep zit, zijn ze laaiend enthousiast. Ehm ja, ik zit nu in 12 van deze platforms waarop 190 leraren actief kunnen zijn. Bij elke post, krijg ik bericht op mijn email! Ga gauw kijken hoe ik dat uit kan zetten, anders word ik knettergek!
Een toren bouwen van papier en afplakband met deze leraren is helemaal een uitdaging! Ze hebben werkelijk geen idee hoe ze dat moeten aanpakken. Dus loop ik rond en geef stiekem hier en daar een aanwijzing. Don’t tell anyone!

Echt fijn om weer even les te kunnen geven. Ben tegenwoordig meer teamleider en andere collega’s aan het supporteren. Mijn team wordt ook groter vanaf nu: een extra SLF en ik krijg een SNECO. Een Special Needs Education Coördinator. Rechtstreeks van de universiteit, masters in Special Educational Needs. Heb nog niet helemaal duidelijk hoe het werk van diegene eruit ziet, maar hij/zij valt wel binnen mijn team.

Het is superslecht weer als ik weer naar beneden moet. Arme Augustin, hij moet me komen halen en wil dat ook, maar het is echt geen doen. We glijden en glibberen rustig naar beneden, ik in mijn regenpak en hij gewoon in zijn jasje en dus is hij kletsnat! Ik moet eigenlijk naar de markt, heb niets meer in huis en Gerjanne komt 2 nachten logeren. Maar ik kan hier echt niet doorheen lopen, het zicht is heel slecht door de regen. Morgen maar kijken of er nog wat verkoop is op de markt. En anders moeten we op een houtje bijten, vrees ik. Er zit een nieuw slot op de poort, nu nog even afwachten wanneer ik een sleutel krijg…………..

Note:“the views expressed in this blog are the author’s own and do not necessarily reflect those of VSO”