Zondag 12 januari
Eindelijk, eindelijk, eindelijk……… na alles gechecked te hebben en wat nog miste voor mezelf duidelijk te hebben, kan ik om 15.30 uur de lijst met data naar mijn manager sturen. Heb hier weer de hele dag aan zitten werken, voelde al vanaf donderdag dat ik eigenlijk over mijn grenzen ging, maar kon echt de ruimte niet vinden om er even niet mee bezig te zijn. Terwijl mijn SLFs ’s morgens vanaf 6 uur al weer bezig waren elke dag en in sommige gevallen tot midden in de nacht, moest ook ik er gewoon 200% voor gaan. Weet dat Elie er ook een paar nachten aan heeft doorgewerkt, dus ook ik gewoon tot het gaatje. En dat komt er na het insturen dan ook echt even uit. Tranen over mijn wangen! Gewoon van pure vermoeidheid én ontlading, denk ik.
Vanmiddag al een berichtje dat de meeting van morgen niet doorgaat, vanwege een bezoek van VSO Zambia. Was nog even sprake dat ik er ook naar toe moest, maar ook dat gaat niet door. Dus kan ik morgen de tijd nemen om mijn rapporten te schrijven én alle andere klussen die ik op een lijstje aan het bijhouden was, omdat ik er geen tijd voor had.
Om echt even te ontspannen, kijk ik lekker op de bank de 1^e aflevering van Wie is de Mol? En de nieuwe serie Hoogvliegers. Zo blij dat ik VPN heb geïnstalleerd én geregistreerd bij NPO Start. Daar heb ik maandelijks wel wat geld voor over om airtime hier te kopen.

David heeft beloofd om morgen vanaf het VSO kantoor in Kigali mijn tas met pakket van thuis mee te nemen deze kant op. Kids hebben van alles opgestuurd naar Sjanne, die 2 weken in Nederland was. Fijn dat ze heeft aangeboden om vanuit Nederland wat mee te nemen. Afgelopen vrijdag heeft ze een knalroze rugtas bij Albertine afgeleverd. En zegt ze, er zelf nog wat extra’s in gestopt.
Kijk uit naar morgen maar hou slag om de arm. Er kan nog van alles misgaan namelijk. David vergeet het ………. Albertine is niet op kantoor …………. de VSO car gaat toch niet deze kant op …………….. of ze hebben geen tijd om het morgen af te leveren, maar doen dat een andere dag op de terugweg…………. Probeer op alles voorbereid te zijn.

Maandag
Dit dagje had ik echt even nodig…… wel aan het werk, maar zonder druk op de ketel.
Mailtje naar Roos, die me vorige week al had gemaild. Roos is een ex-volunteer, heeft in diverse landen als volunteer gewerkt (niet alleen voor VSO), waarvan 4 jaar hier in Rwanda, van 2012-2016. VSO Nederland doet een pilot, waarbij een ex-volunteer gekoppeld wordt aan een volunteer. Een soort van coaching op afstand, beginnend voor vertrek, tijdens (1x in de 3 maanden of zo) én na terugkeer (omdat het voor velen lastig is om je draai in Nederland weer te vinden). Durf van mezelf te zeggen dat ik het niet echt nodig heb, op dit moment. Mede omdat mijn start goed was met Louise in de buurt. En van tevoren al contact had met Sjanne, Maaike en Gerjanne, dankzij Maria van VSO Nederland. Mijn even eruit stappen om te relaxen in ViaViaKigali met Astrid als ex-volunteer is ook iets om af en toe even te sparren. Maar…….. je weet natuurlijk ook niet wat je misschien nog tegen gaat komen en sparren met iemand die dezelfde ervaring heeft, is altijd leuk!
En werk graag mee aan de pilot omdat het voor toekomstige volunteers overal in Afrika en Azië natuurlijk heel fijn is om zo’n back-up te hebben. Goed initiatief!
Mailtje naar Faith, de communication advisor van VSO. Ze is erg enthousiast over wat ik haar heb gestuurd en met name over de foto’s. Zij wil graag dat ik die als jpeg.bestanden aanlever. Waarschijnlijk kom ik die straks een keer tegen op Twitter, LinkedIn etc. als publiciteit voor BLF.

De wijzigingen voor het databestand stromen ook geregeld weer binnen, net als de data die we nog misten. Dus die werk ik tussentijds wat bij.
Eindelijk, eindelijk, eindelijk………….. zomaar een uurtje gelezen op de bank!

En een planning gemaakt voor de rest van de week, wat de hele dag als ballonnetje in de lucht bleef hangen. Namelijk weer eens afhankelijk van bevestiging van datums waardoor ik niet echt een duidelijke planning kon maken. Op het programma deze week: een District partnership meeting over BLF extension, een dag naar Nyagatare om Elie en zijn team te ondersteunen, en 2 dagen schoolvisits. Om 17.00 uur neem ik toch maar contact op met David, waarvan ik weet dat hij de hele dag weer druk is met het bezoek van VSO Zambia en stafmedewerkers. Heeft hij al een datum van de partnership meeting? Nee, nog niet, hij informeert daar de hele dag al naar. Plan maar gewoon in, zegt hij. Nog geen 10 minuten later, zegt hij, dat hij bevestiging heeft voor vrijdag. Mooi! Gauw Elie gevraagd of donderdag hem past. Ja, dat is goed. Volgende stap: Theo bellen om hotel te boeken voor een overnachting en te regelen dat we daar een dag kunnen werken inclusief lunch. Had al aangegeven dat ik het geen probleem vindt om ’s morgens vroeg naar Nyagatare te reizen én ’s middags weer terug. Maar zowel Elie als David als Theo geven aan dat dat veel te vermoeiend is. Dus laat ik het aan Theo over, hij moet maar bepalen wanneer ik dan heen en terug reis.
En daarna Bigabo berichtje gedaan of ik morgen met hem mee kan op zijn schoolvisits.

Vraag ook aan David of hij mijn tas nog mee heeft genomen…………………? En wat ik al dacht: hij is het vergeten……… Ik stuur hem 2 huilende gezichtjes. Maar, zegt hij, Theo reist morgen terug naar Kigali en neemt de tas woensdag weer mee naar Gatsibo. Ik had het natuurlijk gewoon gelijk bij Theo neer moeten leggen, die is veel beter in dit geregel. Dus ook nog maar weer een berichtje naar Theo, of ik hem moet helpen herinneren én informeer nog even Albertine dat Theo hem komt halen, omdat David het vergeten is. Ze stuurt me gelijk een excuus: ze is het zelf ook vergeten…….
We gaan het zien of het morgen lukt!

s’Avonds nog uitgebreid Facetimen met Marloes die met Bart, Gijs en Marlou een paar dagen op wintersport is. Ik ben van plan om in april 2 weken polshoogte te gaan nemen in Nederland.
Ze hebben hier in april 2 weken vakantie, 1 officiële dag voor de herdenking van de Genocide en Pasen valt erin. Was eigenlijk niet van plan om binnen het jaar terug te gaan, maar het lijkt er toch van te komen. Volgende week dien ik mijn verlofaanvraag in bij David, hij weet dit al, maar het moet nu officieel. Ik heb al een paar keer gevraagd naar mijn contract: dat heb ik in het begin al getekend, Papa Diouf ook, maar het district moet de laatste handtekening zetten. David is er al 2x achteraan geweest, ik ben al eens een keer met Theo langsgereden, maar mijn contract heb ik nog steeds niet. En…. Nu weet ik waarom én ook waarom ik maar geen klik krijg met de DEO.
Het blijkt dat de DEO namelijk mijn contract is kwijtgeraakt……. Wat me niet verbaast, want het kantoor staat vol met opgestapelde dossiermappen en losse dossiers. Echter, hierdoor is de DEO in een zeer lastig parket geraakt. Want……… nu moet ze aangeven bij de DDE (haar baas) en bij VSO dat ze het kwijt is. En dat betekent in haar ogen groot gezichtsverlies, zowel bij haar baas als bij VSO. En bij mij, de internationale DTA. En dus doet ze gewoon alsof ik er niet ben! In Nederland zouden we zeggen: Oh vervelend, ik draai hem even opnieuw uit, laat iedereen even opnieuw tekenen en klaar! Hier vreest ze voor haar status én voor haar baan. Ze is dus al weken aan het overleggen met David hoe dit nu toch moet. Wat kunnen ze het zichzelf hier toch moeilijk maken!

Dinsdag
Eindelijk, eindelijk, eindelijk…….. een dagje op de motor naar scholen. Na weken!
Augustin is op tijd en fit! Ik stuur hem steeds een berichtje met daarin een verwijzing naar nuchter zijn. Elke keer op een andere manier, als herinnering.
We vertrekken om 07.00 uur, de lucht is strakblauw, de zon schijnt, we hebben wéér een andere motor. Moet nog wel een jasje aan want de wind is nog koud. Een half uur vliegen we over de hoofdweg, grotendeels langs Lake Muhazi. En tjonge, wat geniet ik van dit ritje na al die weken thuis werken en meetings. Dan omhoog de binnenlanden in. We bezoeken 2 scholen en hebben daar een groupsmeeting met de reken- en Engelse leraren. Voor het gemak nog even van P1 t/m P5. Omdat er ook nog veel leraren niet zijn (ziek of in een meeting elders) duren de bijeenkomsten niet zo lang. Om 12.00 uur zijn we al klaar. Bigabo vertelt dat op de volgende heuvel zijn nieuwste school wordt gebouwd, die is bijna klaar. We bellen de headteacher om te vragen of we daar even langs kunnen. Maar daar is niemand op het moment; leerlingen komen pas volgende week en de leraren zijn er ook nog niet. Ze wachten op dit moment op de leerlingentafels- en banken, die moeten nog geleverd worden. Bij het weggaan van deze school sta ik eerst een hele tijd te kijken naar het verbluffende uitzicht op Lake Muhazi, zo gezien vanaf mijn heuveltop. Wat een prachtig plaatje, schitterende kleuren door het mooie weer en Lake Muhazi kronkelend door het landschap. Deze rivier/meer loopt helemaal door tot aan Kigali. En ik zie nog iets bijzonders: een paar heuvels verder is er een heel groot stuk landschap dat veel lichter van kleur is. Bij navraag aan Bigabo blijkt dat de First Lady daar bloemen kweekt die ze exporteert naar Europa. Hij weet helaas niet wat voor bloemen het zijn, maar het is een immens groot landschap. Met deze business steunt ze op de één of andere manier ook de gemeenschap daar om heen. Vervolgens rijden we toch nog een stukje verder, want Bigabo is behalve SLF óók boer, samen met zijn familie. Ze hebben een groot stuk land, waar ze o.a. mais op verbouwen. En als we daar zijn, blijkt midden in dit maisveld een school te staan, Mustard Seed ……… Deze hoort inderdaad ook bij de Mustard Seed in mijn straat….. de familie van Bigabo steunt deze school met het geven van Engelse lessen en ze voorzien van maaltijden en water. Deze kinderen zijn weer zo verschillend van de scholen waar we net waren. Beleefd, praten keurig Engels, zien er heel verzorgd uit.

Thuis geniet ik nog even van de rust, eet mijn lunch, maak mijn boodschappenlijstje en sta op het punt naar de markt te gaan als David me belt………. Terug naar de harde werkelijkheid! Of we nog even willen uitzoeken welke vakken de leraren nog meer geven, behalve Engels en rekenen……….
Voor morgen 12.00 uur! Dat dit een onmogelijke taak is, mag duidelijk zijn. Compromis, mijn SLFs gaan alle 230 SLLs vanavond nog bellen om die gegevens te achterhalen. Sommige leraren blijken wel 4 of meer vakken te geven, ik typ het braaf in, maar tegelijkertijd bedenk ik dat dit voor het databestand niet handig is. Doordat ze alle vakken in 1 kolom willen hebben, hebben ze straks niet meer de mogelijkheid om daarop te selecteren of te sorteren. Van de andere 1300 leraren moet dat dan maar de komende weken, als we tenminste die tijd ervoor krijgen. Ga morgen toch navragen naar het doel. Voordat we iets doen waar ze later niets mee kunnen. Maar misschien denk ik te moeilijk ,kan ook.
Tot overmaat van ramp is Jean de Dieu onbereikbaar en heeft hij ook nog steeds zijn 6 scholen niet bij mij ingeleverd. Volgens David is dit heel erg ongebruikelijk voor deze SLF. Ik deel mijn zorgen over zijn leefstijl, altijd maar doorgaan. Nu hij niet bereikbaar is, gaan er bij David wat alarmbellen rinkelen. Dit is deze week al een paar keer gebeurd, zegt hij. Ik stuur Damascene en Bigabo er achter aan. Probeer hem te bereiken en probeer te achterhalen voor welke uitdaging hij staat. Wellicht moeten we hem gaan helpen morgen? Heeft hij gezondheidsproblemen, die signalen zijn er ook. Vergt zijn studie teveel van hem? Maar als ik ergens naar vraag, krijg ik altijd het standaard antwoord: I am fine. Wellicht kunnen zij beter met hem hierover communiceren, in het Kinyarwanda (Engels is moeilijk voor hem) én hoeft hij het niet tegen een vrouw te vertellen. David gaat hem ook nog bellen. Ondertussen heb ik hem sms-jes en Whatsappjes gedaan op beide nummers, dat ik hem dringend probeer te bereiken. Hij reageert 2 uur later, ik ben er! Ik ga hem nu niet verder bevragen naar zijn omstandigheden, laat dat nu aan David en de beide andere mannen. Vraag of het klopt dat ik nog steeds 6 van zijn scholen mis én dat hij nu ook nog achter vakken aan moet bellen. Hij antwoordt: ik ga je nu een update van mijn lijst sturen. Om 21.00 uur nog steeds geen lijst. Ik ga er nu niet tot midden in de nacht op wachten. Ga zo mijn bedje in én morgen om 06.00 uur check ik of er al informatie is. Zo ja, hup eruit en aan de slag. Zo nee, pit ik nog een uurtje door en dan aan het werk.

Woensdag
Maar 1 woord voor deze dag: data-collectie, arghh!!
Ben de dag wel rustig begonnen, vanaf 09.00 uur weer achter de computer én ’s avonds om 23.00 kan ik eindelijk bijgewerkte datalijst versturen.
Moet halverwege de dag nog weer een keer achter Jean de Dieu aan, volgens mij heeft hij de opdracht van het verzamelen van alle vakken die leraren geven niet opgepikt. En dat klopt, compleet gemist. Ga ik nu doen, zegt hij. En gelukkig komt deze opdracht wel snel mijn kant op.

In mijn compound komt Betty binnenlopen, een Congolese vluchtelinge. Ze heeft een bachelor degree gehaald maar verkoopt nu gedroogde visjes om aan de kost te komen. Het is voor haar heel moeilijk om werk te krijgen op bachelor niveau. Volgens haar heten deze visjes Zanzibar. Denk dat het hetzelfde is als wat Gerjanne sambasa noemt én waar Mutoba een heerlijk recept voor heeft. Hebben we helaas niet kunnen uitproberen tijdens mijn logeerpartij. Heb het al vaker op de markt zien liggen, maar er me nog niet aan gewaagd. Ze legt me uit hoe ik het moet klaarmaken. En volgens haar blijft dit 3 weken goed. In mijn beleving is dit gedroogde anjovis? Ze geeft me haar telefoonnummer voor als het niet lukt. Dan komt ze het me leren! Ik probeer het ’s avond gelijk uit, zoals ze het heeft uitgelegd. Het is wel aardig, maar niet bijzonder. Denk toch dat ik haar binnenkort ga bellen of ze komt koken! Misschien kan ik de Peace Corps meiden erbij vragen. Hebben we een maaltijd om te delen, een recept erbij en wie weet kan ik Betty vaker vragen om me iets te leren koken. Voor haar een bron van inkomen, voor mij gemak na mijn werk. Moet het eerst wel wat minder hectisch worden.

Het is de bedoeling dat ik morgen in Nyagatare werk. Daar hoort een overnachting bij omdat heen en weer reizen best vermoeiend is. Theo zou mij moeten vertellen wanneer ik moet reizen, maar ik heb zelf halverwege de dag al besloten dat ik dat niet ga doen. Eerst die data weg, ga niet stressen omdat ik ook nog moet reizen. Ik reis morgenochtend vroeg wel.
Dus stuur ik hem dat bericht en met de boodschap dat ik dan liever na het werk blijf overnachten en de volgende ochtend weer vroeg terug reis. Geen reactie. Hij is ook aan het reizen.
Theo zou mijn tas meenemen vanuit Kigali, maar…. hij doet me een berichtje dat hij met het openbaar vervoer moet en dan de tas liever niet meeneemt. Wat ik snap, maar ben wel beetje teleurgesteld omdat ik nu nog langer moet wachten.
Om 17.00 uur krijg ik een reactie op mijn mail. Hotel is geboekt, je kunt er nu nog naar toe reizen. Ik reageer dat ik dat echt niet meer ga doen nu.

Donderdag
Mis net de bus van 08.00 uur, verdorie. Nu moet ik wachten tot 8.30 uur en ben ik om 09.30 uur in Nyagatare. Voor Elie geen probleem, die begint gewoon alvast aan ander werk. Eenmaal in het hotel blijkt Theo er ook te zijn. Hij heeft voor vandaag een kamer geboekt dus ik kan blijven slapen. Eh verdorie….. ik heb vanochtend even met wat spullen om te overnachten in mijn handen gestaan (zal ik dat toch maar meenemen?). Maar het ook weer aan de kant gegooid. Maar ga het wel doen, toiletspullen liggen altijd in de badkamers hier. En ik ga toch eerst langs huis, dus dan kleed ik me wel even om voordat ik naar de meeting ga. Kan die warme douche en niet zelf koken, even niet weerstaan. Werk superfijn met Elie, ik leer hem hoe hij Powerpoint presentaties kan maken (hij heeft wel een hele oude versie) en hij vertelt me weer van alles over het ontstaan van BLF en de ontwikkeling daarvan. Hij had graag gezien dat ik er ook vanaf het begin bij geweest was, het was nogal een uitdaging allemaal. Maar we staan nu ook weer voor een uitdaging: we krijgen er allebei een SLF bij, Elie weer naar zijn oude district én een hoop nieuwe dingen komend jaar. Daarna bereiden we allebei onze review meetings voor onze teams voor. Elie besluit om lang te blijven zodat we samen kunnen dineren (en hij dus niet hoeft te koken) en dan daarna naar huis op de moto en lekker slapen. Bellen nog even met FOO Theo of dat akkoord is. Die is zeer verbaasd dat we allebei nog steeds aan het werk zijn. Maar hij vindt het goed, ook Elie mag blijven eten. Tijdens het werk hebben we wel veel last van muskieten. Het hotel is midden in de stad maar ook hier zitten we op een overdekt terras met onze laptops. Met name Elie wordt nogal belaagd en hij heeft het koud in zijn t-shirtje. Hij is vergeten een sweater met lange mouwen en capuchon mee te nemen, dus leen ik hem mijn jasje. Hij gaat ook echt helemaal in het jasje zitten, capuchon op: donkere man in een donker jasje, als je hem tegen zou komen in het donker, ga je een blokje om, denk ik. Of je ziet hem niet! Kan ook! Als hij ’s avonds met zijn motordriver naar huis gaat, ruilen we om. Ik weer mijn jasje en ik leen hem nu mijn sweater. Komt dinsdag in Kigali wel weer mijn kant op. Maar mijn jasje is ook mijn regenjack, dus die wil ik liever bij me houden.

Elie ontdekt ineens op ons terras een minister. En even later volgen er nog een paar. Het zegt mij natuurlijk allemaal niets, maar Elie weet even niet meer waar hij moet kijken. Mijn hele hotel zit vol met ministers!

Ah en eindelijk, eindelijk, eindelijk…….. komt mijn tas vandaag naar Kabarore. David reist vandaag met de VSO car van Kigali naar mijn stek. Thanks aan Theo voor de tip! Dus David krijgt een 2^e kans. Als ik hem aan de telefoon heb om het dat te vertellen, gaat hij gelijk naar Albertine die hem de tas overhandigd. Morgen is hij er!! Hij is stiknieuwsgierig naar wat er in zit. Heb hem gewaarschuwd, als je hem open maakt, plopt er waarschijnlijk van alles uit en krijg jij het er niet meer in….. Succes!

Vrijdag
Om 05.30 uur eruit, om 06.00 uur ontbijt. Ik heb geluk, kan aanschuiven aan het ministers ontbijtbuffet, waar heel lekkere dingen staan. En…… nog geen minister te zien, dus heb ik 1^e keus. Maar niet veel tijd, want mijn bus vertrekt om 06.30 uur. Elie heeft gisteren even gebeld met weer één van zijn oud-studenten die daar werkt om te checken hoe laat de bussen vertrokken. De oud student belooft om mij te supporteren op het busstation. Niet echt nodig, heb deze trip al vaker gedaan, er is geen kip te bekennen, alles ligt nog op 1 oor waarschijnlijk, ‘óók de oud student haha! Ik zit al lang en breed in de bus, waar welgeteld 2 vrouwen in zitten, als hij aankomt op het buspark. Dus zwaai ik maar naar hem om te laten zien dat ik hem heb gespot.

Ben om 07.45 uur thuis, gauw even mijn tas ompakken en omkleden, om 08.15 uur staat Augustin voor mijn poort. Heb een meeting in Akagera Hotel; BLF extension partnership meeting. Had gister een enthousiast verhaal van Elie over de meeting in zijn district. Heb gelijk verteld dat ik niet zo’n hoge verwachtingen heb van de onze. En inderdaad…………
David deelt met mij zijn verhaal, hij heeft de hele week SMSjes, telefoontjes en Whatsapp berichtjes gedaan naar de DEO. Werd niet op gereageerd en telefoontjes niet opgepakt. Hij is gisteren afgereisd en arriveerde om 16.00 uur op haar kantoor. Reactie van de DEO: ik ben deze meeting compleet vergeten, we gaan hem uitstellen. Reactie van David: Nee, gaan we niet doen! We gaan nu samen zitten en ik ga je helpen om alle deelnemers nu persoonlijk uit te nodigen. Om 19.00 uur was de klus geklaard. Als toppunt zegt ze doodleuk dat ze er zelf niet zal zijn, hier ook ministers op bezoek, daar moet alles voor wijken. Maar echt……. Ze is er nooit op meetings! Er zijn dus ook geen DDE, geen Vice Major of andere hogeren van onze partners in de meeting. We missen zeker 40 headteachers en van de 14 onderwijsinspecteurs is er maar 1 (en die is er altijd!!). Dit district heeft echt een probleem. Hoe kunnen we van headteachers verwachten dat ze volledig gaan voor BLF als het District er niet voor gaat? Mijn SLFs worden er wat moedeloos van. Ik deel mijn zorgen met Selina die met onze headteachers werkt en tegen dezelfde desinteresse aanloopt. Ze besluit het hogerop aan te gaan kaarten om te kijken wat we kunnen inzetten om dit om te turnen. Ik heb ondertussen allerlei ideeën: misschien moet ik 1 dag of ochtend op het Districtkantoor gaan werken? Gewoon om BLF in de picture te houden? Een week voor elke meeting de DEO persoonlijk bezoeken met mijn manager of een SLF? BLF terugtrekken uit dit district? Wat helemaal niet kan, maar misschien als wake up call? Selina gaat over 3 maanden weg en ik hoor niets over iemand die haar werk gaat overnemen………… In dit district moeten alle posities ingevuld zijn, anders komen we er helemaal niet doorheen…….. Wordt vervolgd…….

Doordat er ministers op bezoek zijn in onze districten zijm ook het leger en de politie volop aanwezig. Het duurt even voordat ik me realiseer dat het één met het ander te maken heeft. Het beeld is ineens zo anders als je steeds leger- en politietrucks ziet. Dit zijn grote trucks met in de laadbak stoelen gemonteerd zodat aan weerskanten van de laadbaak de militairen en politie-agenten in vol ornaat én gewapend zitten. Met zeer grote snelheid gaan ze over de wegen, onverantwoord! In het centrum waar de winkels zitten, worden door beiden controles gedaan. Waarbij ik niet interessant ben.

Ondertussen heb ik mijn eigen problemen: het grote hangslot van mijn voordeur doet het niet meer, het water is al een paar dagen verdwenen, pinda’s en eieren zijn niet meer te verkrijgen, zo zat van mijn melk die echt binnen een paar uur soms al weer zuur is, elektriciteit heeft powerdips…….
Dus acties!
Met Augustin vanmiddag op zoek geweest naar een nieuw groot hangslot, want als ik in Kigali ben, moet ik echt een hangslot aan de buitenkant, gelukt!
Het waterprobleem laat ik even: gisteravond warme douche gehad, heb nog wat flessen staan, mama Ali gaat vast morgen weer jerrycans laten bezorgen voor de was en het poetsen én dan kan ik het toilet even goed doorspoelen én ik ben de komende week 5 dagen in Kigali. Af en toe loopt er iemand met een schroevendraaier of iemand met een hamer naar mijn watertank, dus wordt aan gewerkt, denk ik?
In plaats van pinda’s en eieren stort ik me op het stuk Rotterdamse oude kaas dat Sjanne als verrassing in de roze tas heeft gestopt, zó lekker!!
Ga mijn melkvoorziening anders regelen. Als ik namelijk een halve liter houdbare melk koop, kost me dat 500 Rwfr, die ik vervolgens even kan gebruiken maar soms aan het eind van dezelfde dag of de volgende ochtend al weer weg kan gooien. Mijn koelkastsyteem, een pan met koud water, werkt niet én het regenseizoen is aan zijn eind. Merk dat het steeds droger én dus ook warmer aan het worden is. Als ik een hele liter verse melk koop, kost me dat 250 Rwfr. Dus heb ik net een thermosfles van 1 liter gekocht (investering van 7000 Rwfr) , ga steeds 1 liter verse melk kopen , kook die én dan in de thermosfles, volgens de verpakking blijft het dan 20 uur heet. En net besloten om toch ook nog een thermosfles van een halve liter te kopen (4000 Rwfr) om ook bij nood de halve houdbare liter daarin te bewaren.
Powerdips van de elektriciteit zijn te doen, duren tot nu toe maar 10-15 minuten. Goed zorgen dat mijn WakaWaka en extra powerbanks opgeladen blijven.

En eindelijk, eindelijk, eindelijk ………. lijkt erop dat ik nu een rustig weekend heb, waar ik nu ook echt aan toe ben!