Lang verhaal! Sorry, had tijd over ……was een wegtypweek door omstandigheden….

Maandag: Vertrek naar Gatsibo. Uitchecken om 09.00 uur, naar kantoor, documenten invullen. Theo probeert op mijn verzoek onderweg vanuit Kigali nog een simcard te regelen. Bij MTM , maar dat vereist ook weer papierwerk. En een handtekening van Papa Douf (de grote baas). Dat lukt nu dus niet. Hij gaat kijken of er op het kantoor van Gatsibo nog simcards liggen. Na 2 uur rijden vraag ik maar eens hoe de planning eruit ziet. Ergens lunch, spullen naar mijn huis brengen en dan weer naar kantoor. Ok, ik moet ook naar de markt moet om vanavond eten te kunnen koken? Er wordt even overlegd en met 10 minuten sta ik met Theo op een markt. Hij vraagt eerst 3x of ik wel geld heb meegenomen. We doen eerst een rondje en dan kopen we: rijst, (5 kilo!), uien, tomaten, sperziebonen, paprika, bananen, passiefruit, zout en tomatenpuree. En olie om in te bakken. Super! Eten voor vanavond geregeld. Bij het verlaten van de markt schopt Theo een meisje dat bij een kraampje zit. Zijn jongste zus. Leuk om hun begroeting te zien. Hij heeft zijn armen vol met een deel van mijn boodschappen en zuslief hangt om zijn nek. En weer door richting Gatsibo.
Het landschap is prachtig! Ook al heeft David gezegd dat het “flat”(vlak) is, het is mij wel duidelijk dat zijn “flat” héél anders is dan mijn “flat”. Maar zolang ze niet in Nederland zijn geweest om te zien wat mijn “flat” is, blijven ze dit “flat” noemen. Whatever!
We rijden een stuk richting de grens met Tanzania om Ellie op te pikken. Ellie is een nationale volunteer die nu als DTA gaat werken in het district boven mij. Kijk, dat is het mooie aan dit project: doorstroming van een nationale volunteer naar een functie van een internationale volunteer. Hij moet megaveel spullen mee en de pick-up zit al vol met die van mij. Dus……..binden ze alles vast bovenop (vergeten foto te maken). Dan naar mijn woonplaats. Maken eerst nog een stop bij het Gatsibo District Office (provinciehuis) waar ze me voorstellen aan Claudine, District Education Officer. Ik zal haar vaak spreken, zeggen ze. David legt uit dat ze heel belangrijk is voor het project, er veel niet was gelukt als ze niet had meegewerkt. Ze krijgt veel complimenten maar het boeit haar niet veel. Blijft, na mij een hand gegeven te hebben, ongeïnteresseerd op haar telefoon kijken. Benieuwd in hoeverre ik echt met haar te maken krijg en hoe dat dan zal zijn. En vlakbij dit grote kantoor aan de hoofdweg blijkt mijn huis te zijn. Groot! Woonkamer, eetkamer, een echte keuken met aanrecht, gootsteen en kastjes, 4 slaapkamers waarvan 1 met mijn bed. En 1 met een bed dat nog uit elkaar ligt. Maar Theo zegt dat ze dat in elkaar kunnen zetten en hij zorgt voor een matras zodat ik logees kan ontvangen. De badkamer is heel simpel en oogt niet zo denderend. Maar vind het allemaal boven verwachting. Als ik weer naar buiten loop, staan er 6 beklede eetkamerstoelen en 2 bankstellen (2- en 3 zits) en 2 grote sofastoelen te wachten. Bedenk even dat deze hier op een fiets naar toe zijn gebracht….. We laden mijn spullen uit en die sla ik op in mijn slaapkamer. Die sluiten we af en laten de voordeur open zodat ze de meubels naar binnen kunnen dragen. Wij gaan lunchen, het is inmiddels half vijf …….! Op weer een prachtige plek, te vinden op Google, Hotel Akagera. Paradijsje! En ik schijn hier elke vrijdag te zijn voor de wekelijkse meeting. Aan het eind van wat ik kan zien, de laatste heuvels, is de grens met Oeganda. Ik heb in de auto foto’s gemaakt van de mannen. Of ik een selfie wil? En nee, dat wil ik niet omdat ik daar altijd idioot op sta als ik die zelf maak. Heb gezegd dat ze van mij best foto’s mogen maken, als ik het niet door heb. En dus bedenkt David tijdens de lunch dat een meisje van de bediening met zijn telefoon foto’s moet maken. Haha, en hij denkt dat ik dat niet doorheb….we zijn de enige gasten, er staan 5 jongens/meiden in de bediening, heb hem zien smoezen met haar en ze loopt steeds rondjes om ons heen met zijn telefoon. Weer terug in mijn huis, alleen. De rest moet door om Ellie naar zijn nieuwe plek te brengen. Mijn meubels staan nog steeds buiten… En nu? In mijn huis is de buurvrouw/meisje? bezig met schoonmaken. Ik regel met Marloes in Nederland mijn telefoonbundel. Heb nog geen simcard, kan wel bellen maar niet whatsappen. Na een aantal telefoontjes heeft ze het voor elkaar! Handig, zo’n regeltante.
Inmiddels is het donker. Schoonmaken duurt nog wel even. Ik rommel wat in mijn slaapkamer, bed klaarmaken, kleren in de kast etc. Er is in de buurt geen lopend water op het moment en de grote tank naast mijn huis is ook leeg. Krijg 3 grote jerrycans gevuld met water in huis. Vraag met gebarentaal aan de schoonmaakster of ze lucifers heeft. Ik moet het water koken namelijk. Ze haalt het snel in het huis achter/naast mij. Schoonmaakster gaat weg en nog steeds staan het bankstel en de stoelen buiten. En net als ik denk dat ze dan gewoon maar buiten moeten blijven staan, klopt Caspar op de deur. Spreekt geen woord Engels, maar kom achter zijn naam door Hallo te zeggen en dat ik Monique heet: Muraho, nitwa Monique. Waarop hij zegt: Nitwa Caspar. Hij loopt wat te dralen, verplaatst stoelen, gaat weer weg, komt weer terug, verschuift weer wat. Zijn aanpak is volstrekt onlogisch, maar na 1 uur en met hulp van Fransissi (die welgeteld 2 dingen heeft meegetild) zijn mijn huiskamer en mijn eetkamer klaar. Blij mee! Er bleek ook nog een zespersoons eettafel bij te horen. Na nog wat foto’s te sturen naar Louise, Gerjanne en Theo over 2 grote insecten in mijn badkamer en wat daar mee te doen, mep ik 1 ervan dood met mijn bezem en blik (de andere is gevlogen). En dan ga ik, bij gebrek aan muskietennet, met lange pyamabroek en shirt met lange mouwen (heel charmant!!!!) en ingesmeerd met anti-malaria stick (die ik als eens per abuis als deo heb gebruikt, whaa dom!) mijn bed in. Nog even lezen en dan slapen……

Dinsdag: Ben alweer op tijd wakker, lees eerst nog wat in bed en ga er dan om 06.45 uur uit. Wassen, aankleden. Ontbijt, bestaande uit thee, banaan en 2 passievruchten. Dan rommel ik wat in huis, deuren open, verder inrichten. Ondertussen contact met Louise die vraagt of ik kom lunchen. Ja, tuurlijk!
De schoonmaakster komt binnen na netjes aankloppen en een Bonjour! Ik Bonjour terug en volg met Mwaramutse (goedemorgen). Daar moet ze om giechelen en dan moet ik mee naar de badkamer. Ze probeert de kranen uit, maar daar gebeurt nog niets. Dan verschijnt ook de loodgieter, die wel een beetje Engels kan. Eerst snap ik hem niet omdat ik verwacht dat hij in Kynarwanda praat. Maar als het hij het herhaalt, hoor ik dat het Engels is en dat hij zegt dat hij de “plummer” is. Draait ook nog maar eens aan de kranen, de wcpot en de doucheslang. Hij ziet dat de afvoer van de wasbak inderdaad kapot is en trekt hem los. En dat is het dan eigenlijk. Ze hebben het geconstateerd en verder zie ik ze niet meer terug. Nou ja, ik red me nog met mijn jerrycans en anders geef ik Theo weer een seintje. Ik hoor inmiddels wel water lopen in de watertank naast mijn huis.
Dan een Whatsapp van Theo of het goed is dat hij even langs komt met mijn motordriver. Ja, tuurlijk! En hij staat 5 minuten later al voor mijn neus. Mijn motordriver heet Auguste en was ook de motordriver van Minke. Das fijn, daar was ze heel blij mee.
Theo stelt voor dat ik even met Auguste naar het huis van Louise rij om te kijken hoe ik daar moet komen. Goed idee! Hup, mijn helm op (gedoe met mijn bril, denk dat ik die voorlopig maar niet opdoe tijdens motorrijden). En daar gaan we! Hij rijdt rustig, nu zijn deze wegen nog goed begaanbaar. Dat zal naar de scholen wel heel anders zijn, denk ik. Maar om hier aan te wennen, is dit prima. Binnen 5 minuten zijn we bij Louise, verrassing! Ik kijk even rond in haar huis (dat van haar is heel simpel, dat vindt ze prima, maar ik heb het beter en stiekem vind ik dat heel fijn) en dan weer terug naar mijn huis. Waar Theo heeft opgepast. Ze gaan op jacht naar een simkaart. Staan half uurtje later weer voor mijn huis. De simkaart is te groot, Theo neemt het risico (lisk, zegt hij) en met een schaar van mij knipt hij heel secuur de randjes weg. Paar keer passen en dan heeft hij het voor elkaar. En ja, ik heb MTN Rwanda. Maar…. kan er nog niks mee. Er moet eerst tegoed op worden gestort en dat moet weer geregeld worden vanuit Kigali. Dus weer mijn eigen Sim erin. Ik besluit dan maar elk uur even te checken of ik berichtjes heb.
Om 12.30 uur loop ik richting het centrum waar ik met Louise heb afgesproken. Loopje van 10 minuten. Daar introduceert ze me in een aantal winkeltjes en bij het busstation en we bezoeken de markt. Er zijn her en der mensen die Engels spreken. Dat maakt dat Louise is gestopt met het Kinyarwanda leren. Haar placement is maar 8 maanden en ze gaat in december weg. Haar hoofd staat op weggaan en het vinden van een nieuw placement ergens. We maken lunch bij haar, omelet met rauwkost, fruit en koffie. Heerlijk! Ze geeft me ook nog een zak koffie mee.
En veel gekletst. Het is een bijzonder mens, hoor! Al heel lang geen contact meer met haar kinderen, na haar scheiding zijn de nog kleine kinderen bij hun vader gebleven, ze is jarenlang in hun buurt gebleven en later gezorgd dat ze te traceren is via Facebook en Linkedin etc Het verhaal erachter vertelt ze niet uit zichzelf, zie dat het haar raakt, maar ook dat ze het heeft geaccepteerd. Haar ouders zijn 3 jaar geleden overleden en een jaar later overleed haar hond. Dat maakt dat ze het besluit heeft genomen om voor VSO te gaan werken. Ze heeft in 1975 ook met VSO gewerkt in Nepal, dat stond toen ook echt nog in de kinderschoenen en daar is ze 2 jaar geweest. Ze wil het nu nog eens doen, nu ze nog redelijk fit is.
Ik leer heel van haar, ze vertelt heel veel. Kan het nooit allemaal onthouden maar we hebben al afgesproken dat ik gewoon opnieuw vraag, ook al heeft ze het al een keer verteld. Ik ben echt een geluksvogel; met mijn huis, met Theo en David die regelmatig checken hoe het met me gaat, en met Louise en Gerjanne. Net als ik naar huis wil en onderweg een watertap wil kopen, zie ik een berichtje van David. Dat hij onderweg is van het kantoor in Kayonze en even langs komt. Ik app terug: dat is goed, ik ben nu bij Louise, met 20 minuten thuis. Stap bij Louise de poort uit en dan staan Augustien en David al met de pick-up voor de poort. Timing! Dus stappen Louise en ik allebei in, halen we met de auto een 20 liter watertap én kan Louise mijn huis even bekijken. Ze is blij voor mij, maar blijft wel vinden dat het niet effectief is dat we geen huis delen (mee eens!) en dat het verschil tussen BLF en haar project eigenlijk ook vreemd is, aangezien het allebei VSO is. Ik geloof zeker dat er allerlei argumenten zijn waarom het is zoals het is. David doet verschillende pogingen om het uit te leggen maar hij is niet degene die hier verandering in kan aanbrengen. Louise gaat in haar eindgesprek de feedback wel neerleggen. Dat is ook prima, natuurlijk.
Nog maar een keer naar Marloes bellen om weer een bundel aan te vragen: moet morgen wel klaar zijn, veel te duur. Tip van Louise, zet zelf even tegoed erop, even met mijn motordriver langs het kraampje van MTN. Ga ik morgen doen.

Dan contact met Tharcille, één van mijn nationale volunteers, over het schoolbezoek van morgen.
We vertrekken om 08.00 uur, ze heeft via haar motordriver de mijne al ingelicht én gaan KARENGE PS (Primary School) bezoeken. Geen idee hoe ver dat is. Ze suggereert nog dat ik de toolkits kan inzetten en warming ups voor de kinderen kan gaan doen. Dat is op zich goed bedacht, echter ik weet nog heel weinig over de toolkits en waar ze zijn gebleven na vertrek van de vorige DTA. Dus dat kan ik niet zo 1-2-3 inzetten. Ik vertrouw morgen wel op mijn improvisatievermogen, eerst maar eens ervaren.
Kook mijn 1^e maaltijd, bombardeer de avond tot oplaadmoment van alle apparatuur die ik nodig heb, tik het verhaal van vandaag, maak mijn rugzak klaar voor morgen (ook al gekregen van BLF), luister en zing gedownloade playlisten van Spotify. Over half uurtje gaat mijn lampje uit, dan is het 21.00 uur. Dan mijn muskietenoverlevingsoutfit weer aan, smeren en dan nog wat lezen in bed. Hoop weer op een goede nachtrust.

Woensdag: na weer redelijk geslapen te hebben, start ik met het opstarten van de dag. Echter, dikke kink in de kabel. Mega vrouwenprobleem (sorry, heren) én mijn wc is verstopt. Ik bespaar jullie de details. Na wat ruggespraak met Louise besluit ik toch maar mijn schoolvisit te cancelen. Ik kan nu echt niet op een motor de binnenlanden in en met hele vieze wc’s op de scholen. Doe Tharcille, Theo en David een appje dat ik mijn schoolvisit cancel ivm vrouwenissues. Geen idee hoe ze dat gaan opvatten……. En meld Theo dat mijn wc is verstopt en dat het een behoorlijke bende is.
Even later verschijnt de cleaning lady (nog weer vergeten haar naam te vragen), ruimt de zooi in de wc supernetjes op, brengt nieuwe jerrycans met water én dweilt nog weer even mijn hele woonkamer, keuken én brengt het afval weg. Ik vraag Theo per app of hij haar wil vragen 1x in de week te dweilen en mijn was te doen. Louise heeft een tijdje een cleaning lady gehad en betaalde haar 500 Rwfr per keer (dat is dus 0,50 ct, gaat nergens over). Vraag hem wel om met haar te overleggen of ze dat een goede prijs vindt, als het meer moet zijn, kan dat natuurlijk ook. Louise begeleidt kleuterscholen en heeft alleen s’ morgens schoolvisits. Ik ben veel langer weg en verwacht lange dagen te maken. Trainingen zijn ook regelmatig in het weekend, dus iemand die mijn was, de badkamer en het dweilwerk doet, zou heel fijn zijn. Hij heeft het haar gevraagd, zegt hij, maar nog niet gehoord wat ze ervan vindt.

Tharcille reageert met geen probleem, misschien morgen. Ik vraag haar of ze na haar schoolvisit misschien langs wil komen bij mij thuis.
Even later staan ook Theo en David in mijn huis. Met een muskietennet. Net al even geprobeerd, er zit een spijker in het plafond, maar ik kan er niet bij. Straks maar eens proberen met bed wegschuiven; stoel op salontafel en kijken of ik er dan bij kan. Hier hoort nog een ander verhaal bij. Van de kids van de Horizon heb ik een muskietennet gekregen met van elk kind een naamlintje bovenin, die collega Mariska heel zorgvuldig heeft vastgenaaid. Ik weet het aantal niet precies, maar het komt in de buurt van 100. Wat een werk! Ik had zó graag dit muskietennet boven mijn bed gehad, maar kreeg het met geen mogelijkheid meer in een koffer of backpack. Misschien kan iemand die op bezoek komt, het nog eens voor me meenemen. Dan ruil ik het onmiddellijk om!

Alle begrip voor mijn ongemak, gelukkig. Theo heeft ook de loodgieter gebeld en na een lang gesprek belooft hij dat hij het vandaag nog in orde maakt. David helpt nog even herinneren dat de waterkraan in de keuken ook nog moet. Eerst moet de watertank naast mijn huis weer worden gevuld én dan gaat hij aan de slag. En inderdaad, ik hoor na een uur allerlei geklop en gehamer.
Nu loopt hij langs en zegt dat het ok! is. Murakoze! Nu moet ik nog checken of hij de wc bedoelt óf dat er nu ook water is. De keuken werkt nog niet, daar zie ik hem aan kranen draaien. En even later staat de cleaning lady weer in mijn huis om hun waterballet weer op te dweilen.
Ik benut mijn tijd met het in elkaar zetten van het cadeau van de kids: een IXXI aan mijn muur met foto’s van ons allemaal. Gaaf!

David heeft me het schema gemaild voor oktober. Ik heb 5 volunteers die elke dag een andere school bezoeken. Ik vraag hem of hij een kaart heeft van de locaties, ongeveer. Al die namen zeggen me natuurlijk niets. In zijn mail noemt hij mij Maria, aargghhh. Ik heb ze al verteld dat ik daar niet van hou. Het is beter dan Cornelia, maar toch. Vraag hem of het een grapje was of dat hij zich heeft vergist. Hij is zich van geen kwaad bewust. Theo heeft dikke lol én noemt bij mij het weggaan nu natuurlijk ook Maria. Grapjassen! En ja hoor, beide hebben al foto’s van me gemaakt. Dat dacht ik al. Maar geen probleem, vind het ook leuk om foto’s van mezelf te hebben van dit avontuur, als het maar geen door mezelf gemaakte selfies zijn…

Om de dag toch te benutten, stort ik me op het lezen van de toolkit 1 en 2 die het trainingsprogramma vormen voor de national volunteers. Kijken hoe beslagen ik ten ijs kan komen.

Lijkt een pittige baan; veel reizen naar de scholen (ik heb er 93!), netwerken op verschillende niveau’s , trainingen maken en geven, veel meetings op verschillende niveau’s, 5 nationale volunteers aansturen, zorgen voor financiën, data verzamelen en rapporteren, uren bijhouden.
Ik kan er niet helemaal uit opmaken wat er nu wel/niet precies bij mijn taak hoort, maar heb de structuur nu hopelijk wel beetje door. (En anders switch ik wel, no worries) De toolkits zien er verder goed uit. Nu zorgen voor een beginpunt: dus moet ik volgende week echt met mijn nationale volunteers iets plannen (1 op 1 of als team). Ben echt heel benieuwd waar die op dit moment staan in dit project.

Louise komt langs met soep, pindakaas, zak melk en rijstcrackers! We drinken thee, proberen samen mijn muskietennet op te hangen. Bed aan de kant, de salontafel met een stoel erop en ja dan kan ik erbij! Maar de spijker in het plafond zit muurvast tegen het plafond, krijg de lus er niet overheen. Probeer er nog met een mes tussen te wrikken, de loodgieter heeft ook geen geschikt gereedschap. Ik waag er maar weer een appje aan. Ehm, Theo?
En ze heeft de tablet mee van haar VSO-project, heeft er 2000 Rwfr aan internettegoed op gezet.
Ik mag hem, voor hoe lang ik hem nodig heb, gebruiken om mijn mail te checken en wat je allemaal nog meer moet doen op internet. Dat scheelt mij inderdaad veel geld! Alleen Whatsapp kan er niet op….. en dus check ik gewoon regelmatig. Als ze me echt dringend nodig hebben, bellen ze me maar. Dat kan altijd.

De loodgieter loopt de hele dag in en uit. Maar heb nu wel water in mijn badkamer!
Benieuwd wanneer de keuken volgt…… red me voorlopig wel met mijn gekochte watertank voor eten en drinken. En de was en afwas met de jerrycans.

Theo komt nog weer even checken hoe het met de badkamer is. Ik heb nu wel waterleiding, de wasbak is gemaakt en er komt morgen een nieuwe doucheslang, maar …… er is geen waterdruk. Het watersysteem ligt plat, het moet dus uit de tank naast mijn huis komen en die is voor de hele buurt. Dus is het waterniveau steeds erg laag. Nogmaals, ik red me. En elke verbetering is welkom. Ondertussen communiceert hij met de landlady (geen lord dus), die graag even met me wil praten. Maar helaas kan ze geen Engels verstaan. En ik praat, denk ik, nog niet goed genoeg Frans. (Maar komt goed, Fred)
Theo hangt mijn muskietennet nog even op, met brute kracht krijgt hij de spijker natuurlijk wel los van het plafond. En dan moet ik mee naar de auto, want daar zit Jean de Dieu in, 1 van mijn nationale volunteers. Weer zo’n goedlachse Rwandees. Er volgt een hartelijke begroeting en ook beetje onhandig, een omhelzing (heel gewoon hier, ook als je elkaar nog niet kent) of een hand? Nou ja, we bakken er half om half iets van, haha. Volgens hem ontmoeten wij elkaar morgen? Ik vraag nog naar de details: we appen. Eh ja, Theo, ik heb nog steeds geen tegoed voor mijn Rwandese nummer en Whatsapp. En ik hoop echt dat ik morgen wel het huis uit kan, maar garandeer nog niets.
Theo is echt een troubleshooter, checkt regelmatig, veel grapjes, je kan niet anders dan vrolijk van dit joch worden. Ik ga binnenkort maar eens vragen hoe oud hij is ,ik schat in de twintig maar leeftijd schatten bij Rwandezen is heel lastig. Ben benieuwd.

Ga zo mijn soepje van Louise eten, heb nog gekookte rijst, dat kan er wel in voor de vulling. Dan nog wat verder mijn toolkit in, lezen, puzzelen en weer vroeg naar bed. Kan nu iets charmanter naar bed, niet dat iemand daar iets aan heeft, maar het is dan in ieder geval minder warm. Alle hoop op morgen! Wil aan de slag!

Toch nog een klop op mijn deur. Tharcille, met een SUPERschattig babyjongetje van 9 maanden, Blight. Zo leuk dat ze toch nog even langs is gekomen. We kletsen wat over het BLF project, over haar werk en de foto’s aan de wand. Ze vraagt waar mijn security guard is: die is er dus niet en dat lijkt toch wel een issue. Sorry Theo, ga je toch nog maar weer appen…..

Theo leest mijn app, zegt dat de guard er is. Vraag of we dan even elkaar kunnen ontmoeten? Ja hoor, klop op de deur en voor mij staat Fransissi. Die kende ik natuurlijk al. Alleen heeft niemand me verteld dat hij de avond/nacht quard is, zucht. En hij heeft Theo aan de telefoon. Ik was er al vanuit gegaan dat er een nachtguard was, hoorde gisteravond wel steeds muziek van een mobiel buiten. Mijn gevoel was dus toch goed, maar als iedereen er naar gaat vragen (Louise, Tharcille) dan ga je toch twijfelen. Wederom snelle actie, Theo. Nu mijn beltegoed nog……….. oh, en een waterfilter én laarzen.
Ik blijk op een compound te wonen, een klein omheind stuk land met 3 bewoners. Ikzelf, (heb echt het grootste en mooiste huis, hoor) heb al bedacht dat meetings met mijn team gewoon in mijn huis kunnen, dat scheelt iets afhuren en dan komt het huis ook tot zijn recht. En 2 Rwandese jongens. Alex, die zich vanmiddag even voor kwam stellen, woont pal achter mij en werkt op het District office. En dan is er nog een jongen, die ik nog niet heb ontmoet, woont in het andere gedeelte van het huis(je) waar Alex woont en werkt op het Health Office. Hopelijk tref ik hem morgen.

Donderdag: kan helaas nog niet aan het werk, nog geen verbetering. Balen!
Ik vraag Tharcille of ze mij de boeken van de Toolkits kan brengen. Dat doet ze voordat ze op schoolvisit gaat. Ze heeft alleen die van Engels meegenomen, die van rekenen zijn in het Kinyarwanda. Vraag David of hij die van rekenen kan brengen. Ik hoop toch echt wel dat ik morgen naar de wekelijkse meeting kan. Een voordeel, het is een hotel dus goede wc’s én niet zo heel ver. Als de weg ernaar toe niet zo megasteil zou zijn, zou ik kunnen lopen. Denk dat het met de motor nog geen 5 minuten is. App hem later nog of hij ook de REB guide to inclusive education kan brengen. Die kom ik tegen tijdens het doorlezen van de Engelse Toolkitboeken.
Drukte om het huis. Omdat ik nog geen water in de keuken heb, wordt er nu om het huis gehakt om leidingen aan te leggen/te vervangen? Voordeel van het huisvesten van een internationale volunteer: opknapbeurt! Noot achteraan: vanaf 11.30 uur gebeurt er niets meer. Alles ligt opengehakt, buizen liggen klaar……. Zal ook vast weer een reden hebben, maar die weet ik natuurlijk niet….. wacht het wel gewoon af. Wat in het vat zit, verzuurt niet, denk ik dan maar weer.

Zet lekker bakje koffie met mijn meegenomen campingsize pergolator geval (zie foto). Zo klaar! En precies genoeg voor een grote mok: melk van Louise erin. Voila!

Hou via de mail contact met het medical team; ik hou ze op de hoogte van de ontwikkelingen. Heb het idee dat het nu wat beter gaat. Dus morgen naar de meeting in Akagera Hotel; begint om 09.00 uur, duurt 2-3 uur en er is lunch! En er zijn mensen, die mis ik vandaag toch een beetje.

Mijn papieren vuilniszak is vol. Heb door de omstandigheden nog niet alles kunnen kopen, dus heb de papieren zak van de markt gebruikt. Maar wat nu? Wat ga ik daar mee doen? Moet dat ergens in gekieperd, moet ik dat gewoon buiten neerzetten, moet het op een speciale dag? Theo snapt het probleem niet. “Yr cleaner will take it away” appt hij. Ja, lieve schat, dus de cleaning lady is nu ineens ook mijn cleaner? En betaal ik haar dan? Of hoort dat bij de accommodatie? Ruikt ze dat mijn vuilniszak(je) vol zit? Vragen, vragen ,vragen. Oplossing? Wachten, wachten, wachten. Heb ook haar vandaag maar weinig gezien. Het is vast een speciale dag vandaag…….

Ik onderschep de 3^e bewoner, die heel verlegen zegt dat hij geen Engels kan en dat hij Philip heet, wat hij beide dus wél in het Engels zegt. Dus… alleen verlegen? Misschien, over een tijdje, kan ik hem Engels leren en hij mij nog meer Kinyarwanda…. Als mijn werk het toelaat en hij dat natuurlijk ziet zitten. Ik roep ook maar wat.

Het is nu half acht, net geprobeerd Netflix op de tablet van Louise te kijken. Kom een heel eind, maar dan moet ik een app downloaden om het op een tablet te kunnen kijken. Dat doe ik maar niet , ik weet niet hoeveel tegoed dat gaat kosten. Tien tegen 1 dat ik dan morgen weer niet bij mijn mail kan.

En ja! Dan springt de elektriciteit uit…….. check even of dat bij de buren ook zo is. En ja, daar ook. Dus, geen paniek……. Doe mijn kaarsjes aan, telefoon aan de powerbank én mijn wakawaka moet ook aan het werk. Bedenk me net dat dat ding ook oplaadt op zonne-energie. Moet ik hem wel buiten leggen natuurlijk, slim! Maar hij was verder nog vol, geen zorgen.

Dat wordt nóg vroeger naar bed! En vroeger wakker, vrees ik. Nu al steeds 6 uur, wat nog te doen is als je om 21.00 uur erin kruipt. Hoef morgen pas om 09.00 uur bij de meeting te zijn…….
Drie kwartier later…… ik loop met de wakawaka in huis rond om nog de laatste klusjes te doen, als ik zie dat bij de buren weer licht brandt. Huh? Hoe kan Alex nou licht hebben? Draai me om, oh….bij mij brandt het ook. Dat heb je dus niet in de gaten als je rondloopt met een lamp.

Vrijdag: weekly meeting in Hotel Akagera. Mijn motodriver heb ik gisteravond gebeld. Maar …… hij is dus niet op tijd en na 10 minuten bel ik hem maar. Dan is hij er met 10 minuten (laat Theo er ook nog even achteraan bellen, het moet wel serieus!). En dan beginnen we aan het ritje naar boven. Oei…….. na 3 minuten voel ik mijn bovenbenen al. Hoe kun je in vredesnaam ontspannen zitten als je het gevoel hebt dat je je vast moet houden. Want dat gevoel heb ik namelijk! En ergens gehoord/gelezen dat het niet de bedoeling is dat je de motodriver vasthoudt, dus hou ik me vast aan de achterkant van de zitting, super ongemakkelijk. Halverwege zegt Auguste dat ik naar voren moet schuiven omdat we behoorlijk moeten klimmen en ik met mijn gewicht dus naar voren moet en niet naar achteren. Dat doe ik dan dus maar. Ik denk 3x: nu trekt dat ding het niet en moeten we verder lopen. Maar we redden het toch. Dat belooft wat als we echt het binnenland in moeten…..
Mijn team ligt dus dubbel als ik na dit ritje het terras op strompel: ik heb niets gedaan, gewoon gezeten, maar wel moe! Na 15 minuten op de motor!
Vandaag zijn er 3 teamleden aanwezig: Tharcille, Damascene en J de Dieu. De andere 2 moeten op scholen zijn voor assessments. Iedereen doet eerst mondeling verslag van hun schoolvisits deze week. Wat gaat goed, wat zijn de uitdagingen? Dat zijn er veel!! Geen stoelen, geen boeken, slechte schoolleiders, teachers die niet opdagen, ongemotiveerde teachers. Klassen die het hele jaar geen Engels hebben gehad, en nu de laatste 2 maanden pas beginnen. Damascene vertelt over een school in een vluchtelingenkamp waar in P2 (groep 4) 400 leerlingen en P3 (groep 5) 450 leerlingen zitten, er zijn 200 leerlingboeken en ze gebruiken er maar 100. Er is geen library en geen kantoor, dat hebben ze alleen op de moederschool. Ga ik dit allemaal oplossen? Nee, dus, is ook niet mijn taak, maar dit zijn dus wel de omstandigheden waarin het werk moet gebeuren. Mijn job is mijn team motiveren en enthousiast houden (zij hebben echte een hele zware taak) en samen met hen de teachers in de scholen observeren, voorzien van positieve feedback en suggesties, leerkringen begeleiden, signaleren en rapporteren. Dit verslag was wel redelijk nuttig. Ook al zijn wij niet degene die de oplossingen kunnen bieden. Daarna moet elk teamlid een formulier invullen met cijfers van de bezoeken van deze week: hoeveel scholen zijn er bezocht, hoelang ben je er geweest, hoeveel Engels leraren gezien en hoeveel leraren rekenen, hoeveel observaties Engels en rekenen heb je gedaan in elke school, hoeveel leraren waren er van elk bij de groepsmeeting, hoeveel leerkringen waren er gepland en welke heb je bijgewoond, hoeveel meetings heb je gehad met headteachers, met DoS of Dep, met SBM en met de Maths SSL en Eng SSL (wie of wat dat zijn, is me nog een raadsel).
Dat moet dan allemaal worden opgeteld. En dan……… moet er van die individuele formulieren een gezamenlijke worden ingevuld van die week (dus weer alles optellen!) en ik moet dan zorgen dat iedereen dat formulier tekent, dat ik er een foto van maak én dat ik het inlever bij David, de Program Line Manager. Elke week weer!! Dit bovenstaande stuk heeft 2 uur gekost…… ok, het ging nu over 2 weken omdat er vorige week geen weekly meeting was, want toen zaten we in Kigali. Maar dan nog!
Optellen van hun 3 totalen duurden erg lang, is dat onzekerheid? Misschien doe ik dat zelf wel de volgende keer, beetje tempo erin houden. En daarna was het de bedoeling dat ik de komende week voor mezelf, samen met hen, in plan. Dat ben ik vergeten. Dus doe ik dat weer thuis even met de Whatsapp: welke school is het dichtst bij en op welke dag is dat? Ik moet die afstanden maar een beetje opbouwen gezien de toestand waarin ik eventjes verkeerde na 15 minuten omhoog rijden.
Maandag, dinsdag en woensdag ingepland, donderdag nodig om bij te komen (vrees ik) en dan vrijdag weer weekly meeting. De lunch was heerlijk!

Ga vanavond met Louise nog weer even shoppen voor mijn huis: afvalbakken, vaatdoeken, dweilen, alles wat ik deze week heb gemist en eetbaar eten (ook om mee te nemen). Ook een uitdaging om dat uit te vinden! En eindelijk tegoed op mijn Simcard, dan kan ik deze blog posten…. En mijn foto’s.

En dan is het weekend! Het is hier verder niet bruisend, heel rustige plek. Beetje boodschappen nog, hou een kasboekje bij om wat zicht te krijgen op het geld hier, huis wat poetsen en de was. Als er water is tenminste…… Misschien kan ik een film kijken met mijn tegoed, heb geen idee hoeveel ik ermee kan. Ga het gewoon ondervinden.

Fijn weekend allemaal!
Tot apps, mails, Facebooks (foto’s staan daar ook) en blogs!

Noot: the views expressed in this blog are the author’s own and do not necessarily reflect those of VSO.