Woensdag: Opluchting! In het ziekenhuis wordt staar geconstateerd. Daar hoeft niet meteen iets aan te gebeuren; ik zie nog prima met mijn andere oog én met bril en heb verder nog geen klachten.
's Avonds merk ik pas dat het me meer dwars heeft gezeten dan ik zelf in de gaten had. Hou mezelf altijd voor dat je zorgen maken voordat je zeker weet wat er aan de hand is, geen zin heeft. En laat ik paniek en andere gevoelens niet echt naar boven komen.
Maar bij de online training merk ik dat ik met meer energie en motivatie de training doorloop: the criminal practice training. Hoop informatie over corruptie en fraude en wat je moet doen als je daar iets van merkt in je werk. 

Donderdag: De ochtend begint met een bezoekje aan de notaris die 2 hele mooie pakketjes maakt van mijn Engelse bachelor diploma van de PABO. Flink veel stempels en handtekeningen, een rood zegel en een mooi lint eraan. Als dat geen indruk maakt........
Dan door naar mijn stamschool, met de kids naar een voorstelling en de lessen draaien. En dan snel door de huisarts die me in 10 minuten goedkeurt. Top, heb ook geen medische geschiedenis, mijn bloeddruk is netjes, dus ook hij stempelt en tekent alles af.

Morgen alles inscannen en opsturen naar het medical team in Engeland. En hopelijk komt dan eindelijk de definitieve 'go' en kan de vlucht geboekt worden. Ik moet daar over 3 weken beginnen........ hoop daarvoor nog een paar dagen te kunnen ontspannen zodat ik niet het vliegtuig instuiter.
Voor nu even paar uurtjes ontspannen met een wijntje, pasta maken, en genieten van mijn warme douche. Dat doe ik nu even heel bewust; het is namelijk maar afwachten of ik daar wel warm water heb. Het kan zomaar zijn dat ik een douche heb met koud water. Nu weet ik dat het daar warm is en dus koud misschien wel prima is..... maar haren wassen met koud water heb ik wat twijfels over én warm water voelt echt heerlijk! Misschien kan ik af en toe een hotelletje of een guesthouse boeken om daar even van te genieten. Heb al een adresje in Kigala doorgestuurd gekregen: een Nederlandse ex-volunteer die daar een paar jaar in het onderwijs heeft gewerkt is nu met haar Rwandese partner een guesthouse gestart. 

Hier in Nederland kun je duidelijk de overgang van het seizoen merken, van zomer naar nazomer én herfst. De buitenlucht voelt en ruikt anders, het wordt vroeger donker, de lichten gaan sneller aan. Geeft ook weer een knus gevoel en ik word me steeds bewuster dat ik de seizoenen hier even niet zal meemaken. Er komt wat meer ruimte voor even daar bij stil staan, ook al is het geregel nog niet achter de rug. Moet nog steeds diverse checklisten af qua shoppen, verzekeringen én inpakken.
Dochter speurt Zalando af, schoonzoon gaat achter een laptop aan. Ik probeer te bedenken hoe ik mijn avonden daar zal gaan vullen: heb zelfs bedacht om mijn gitaar mee te nemen........ wel een heel gedoe met inchecken, maar misschien kom ik dan eindelijk eens aan het opnieuw oppakken van gitaarspelen toe. Zou wel leuk zijn! 

Vrijdag: dagje werken op mijn stamschool. Toch fijn als je de kinderen kent, de gesprekken met de collega's (ga jullie missen!) en de weg weet in de methodes en materialen. 's Avonds geprobeerd de medische formulieren te uploaden naar Engeland, grrr, lukt niet! Gemaild naar VSO en nu maar weer wachten op reactie. 

Zaterdag: op tijd boodschappen, jongste dochter viert morgen haar 20e verjaardag! Nieuwe bril gehaald en nog even naar de kapper. Benieuwd hoe dat gaat in Rwanda........ 's Middags weer volop in de training gedoken: the iceberg of culture, power and empowerment. Vond de volgende omschrijving over cultuurschok: een gevoel van ontworteling, soms zelfs van frustratie en verwerping, van opstand en angst; of op een positieve noot een staat van verwondering, van fascinatie (ga wel voor deze laatste). Kortom, een tegelijkertijd emotionele en intellectuele ervaring die voortkomt bij al wie in contact komt met het/de vreemde (Margalit Cohen-Emerique). Er zijn 5 fases: van honeymoon naar desintergratie (verwarring), reïntegratie (hier valt een keuzemoment in: terugkeren of oplossen, de autonomie-fase en als laatste de onafhaneklijkheidsfase. Goed om je er bewust van te zijn; zal ze ook vast allemaal moeten doorlopen, hopelijk duren die lastige fases niet te lang.  En dan als je fase 5 hebt ervaren, is er ook nog fase 6: de Reverse Culture Shock als je weer terugkeert naar je thuisland. Het hebben/ontwikkelen van culturele competenties helpt je en dan gaat het om je bewust zijn van het belang van communicatie, in staat zijn tot zelfkritiek (kennis van je eigen cultuur en de vooronderstellingen van je eigen denken en handelen), een teamspeler kunnen zijn, in staat zijn tot conflictbeheersing, geloven in het opzetten van partnerschap, je plan kunnen trekken, creatief en inventief kunnen zijn en out of the box denken. Heel pakket dus, ik ga gewoon mijn best doen. 

DHL bezorgt de medische zaken én ik shop op internet verder voor kleding en werk weer mijn checklisten verder af. Doe het voornamelijk nog op de automatische piloot en dat is wel raar....... Zou dat zijn omdat ik nog steeds de definitieve 'go' nog niet heb én er dus nog niet echt naar toe kan leven? Heel af en toe sijpelt het wat door: ik sta, als het goed is, over 3 weken in Kigali! 

Zondag: beetje uitslapen, lekker ontbijten met de bananenpannekoekjes van Ilse en dan weer achter de laptop. Verder met  mijn checklisten, kleding en andere zaken besteld en nog wat reacties plaatsen op de training. Moet nog een test doen, maar die moet je in 1x afronden. Tussendoor stoppen kan, maar dan moet je de volgende keer weer opnieuw beginnen. Omdat Ilse haar verjaardag viert en we het huishouden nog willen doen, besluit ik deze uit te stellen tot morgenavond. Het wordt een gezellige verjaardag en ik laat de voorbereidingen even los. 's Avonds nog even Expeditie Robinson kijken en dan gooi ik mijn medische formulieren op de mail naar Engeland. Heel benieuwd wanneer ik daar iets van te horen krijg. Blog bijwerken én op tijd naar bed. Sta voor morgen nog nergens ingepland; dat wordt de Horizon óf er wordt morgenochtend nog gebeld dat er ergens een zieke collega is. 

Maandag: om 07.00 uur een appje of ik naar een groep 3/4 wil gaan op een school in Marknesse. Dat doe ik natuurlijk. Maar eigenlijk was het niet nodig want de zij-instromer die in deze groep werkt, heeft alle instructielessen voorbereid en draait de klas alsof ze er al jaren werkt in plaats van 2 weken. Top! Dus, ik assisteer, geen probleem. Ben om 16.00 uur al weer thuis.
Kijk eerst een documentaire van Simon Reeves die reist in Myanmar. Myanmar was het 1e land waar ik voor solliciteerde. Met in mijn achterhoofd dat het naast Thailand ligt en dus soort van bekend terrein. Na het kijken van de documentaire denk ik dat niet meer! Het is daar in sommige gebieden nog heel heftig met etnische zuiveringen van de Rohingya ,aangestuurd door een radicale boedhistische monnikengroep. Mijn solliciatie is daar niet gelukt, aangezien ze vonden dat ik nog te weinig internationale ervaring heb. Dit land maakt wel een positieve democratische groei door, maar het leger heeft op veel vlakken nog de touwtjes in handen. Er gaan wel 2 mede-cursisten van de online training naar toe, deze hebben inderdaad al veel meer internationale ervaring, indrukwekkende verhalen heb ik van ze gelezen; ga proberen ze te blijven volgen, want ik vind het ook een fascinerend land. Mijn plan om de test vanavond te doen,mislukt. Ik blijk er niet bij te kunnen en heb de moderator een mailtje gestuurd. Hopelijk kan het dan morgen. In plaats daarvan verdiep ik me in alle online informatie over Rwanda; uitleg over de in-country training die ik daar eerst nog krijg (duurt 2 weken), over de cultuur én er wordt verwacht dat ik de online taalcursus nog volg voordat ik in Rwanda arriveer. Help!! Ik dacht dat ik er nu bijna was met alle voorbereidingen. De taaltraining in Rwanda gaat er vanuit dat ik deze basis al heb als ze verder gaan met trainen........ Lees ook dat ze taaltraining blijven betalen als je besluit om die wekelijks vol te houden: dat is wel mijn plan! Benieuwd of het ook echt gaat zoals er wordt gezegd.
Helaas nog geen bericht van het medical team.......

Dinsdag: dagje op mijn eigen school, ondersteunen en handleidingen goed achterlaten voor collega’s.  Volgende week mijn afscheid van school.....voelt raar........ Nog steeds geen “go” van het medical team in Engeland (hoop maar dat ze mijn mail wel hebben ontvangen), goede referentiebrief ontvangen en die is nu door naar Rwanda voor de 2e “go”. Kan nog steeds mijn test niet doen, hoor nog niets van de ICT moderator....

Morgen weer een checklist regeldag. 

..