Deze blog komt vanaf mijn bank in Nederland, hoe onwerkelijk.

Probeer vanaf hier mijn indrukken van gisteren en vandaag nog even weg te schrijven, voordat ik er geen woorden meer aan kan geven. Want zit sinds mijn komst hier al meteen in een totaal andere werkelijkheid die vooralsnog een nog onbekende werkelijkheid lijkt.

Ik ben er om 05.00 uur weer uit en pak mijn koffers in. Ondertussen werk ik wat eten voor de vuist weg: pinda's, biscuits, banaan. Ben te rusteloos om even te zitten en te ontbijten. Om half acht zijn mijn koffers ingepakt en doe ik nog wat laatste dingen op mijn laptop. Dan staat Damascene als eerste in mijn poort en even later Tharcille. Die pakken gelijk door: alle BLF zaken wordt weggereden door hun motordrivers naar het huis van Tharcille. Daarna komen ook Bigabo en Emanuel. Jean de Dieu heeft het niet het veld in kunnen benut om naar zijn familie te reizen.

Er staat natuurlijk van alles in mijn keuken aan potten, pannen, serviesbadkamerspullen etc. Geef aan dat als ze iets zien wat ze willen, ze dat mee kunnen nemen. Laat mijn geneesmiddelen voorraad en kantoorspullen ook hier. Probeer met zo weinig mogelijk terug te reizen.
Dat is niet aan dovemansoren gezegd, ik kan nog net het schemerlampje voor mama Ali redden.
Af en toe even zeggen dat ze ook eerlijk moeten delen. Binnen een uur is al het spul mijn huis uit en al het eten wat ik dinsdag op de markt had gehaald verdeeld of al opgegeten. En dan moeten we wachten op FOO Theogene en driver Augustin die vanuit Kigali me komt halen.
Mama Ali is niet in de buurt, het schemerlampje geef ik aan Queenie die samen met Arie met grote ogen staat te kijken wat er allemaal gebeurd. Ik wil haar in ieder geval nog 1 keer haar 2000 geven, omdat dit zo onverwacht is. Geef het geld daarom aan Tharcille en haar telefoonnummer. Zij regelt het verder.
Kan geen afscheid nemen van mijn motordriver Augustin. Kon het gisteren niet aan hem vertellen, was te druk en had aan mijn SLFs gevraagd of ze hem wilden bellen. Hebben ze niet gedaan. Dus belt Bigabo hem nog even. Hij is met zijn vader naar het ziekenhuis en zó teleurgesteld dat hij nu geen afscheid kan nemen. Waarom hebben jullie het me niet gezegd?
Hij belt me 3 keer om afscheid te nemen! Heb er zelf ook een rotgevoel van.

's Nachts ook nog in de weer geweest met collega Tess uit Australië. Die is in paniek, emotioneel en heeft nu toch besloten dat ze terug naar huis wil. Ze is net een week in haar huis in Kayonza, zit nog helemaal in de gewenningsfase en na een gesprek met Papa Diouf die aangeeft dat het werk de komende weken stil ligt, besloten heeft dat ze weg wil. Geen werk hebben maakt dat je de structuur niet hebt, je relaties niet kunt bouwen en doelloos bent. Goed besluit, denk ik.
Maar wel lastig en stressvol! Om 02.00 uur 's nachts is er ook voor haar een ticket, dat geeft wat rust. Maar haar paspoort is nog bij immigratie en die zijn gesloten? Arme Tess, die heeft het niet gemakkelijk.
Tijdens wachten op de VSO car, maken mijn SLFs nog wat foto's en ik app met Elie en Tess. Ik wil persé afscheid nemen van Elie en om het goed op elkaar af te stemmen, blijven we appen. Laat Theogene weten dat ik afscheid wil nemen van Elie. Nee, geen meeting, zegt hij. En geen onnodig reizen. Hij kan hoog of laag springen, het gaat wel gebeuren! Ik snap dat hij geen tijd wil verliezen. Maar als Elie en ik het goed op elkaar afstemmen, kan het in vijf minuten.

Als Theo en Augustin er zijn, vliegt Theo het huis door. Snelle check en dan afsluiten en weg.
Wat een vreemd gevoel dat ik hier nu voor het laatst rij! De waterlanders komen alweer omhoog, maar ik wil beide mannen niet in verlegenheid brengen. Dat lukt totdat Theogene zich omdraait en zegt: let's cry together! Ik wuif hem weg en in stilte rijden we verder. Meldt Elie dat we onderweg zijn en waar we steeds rijden. Ik hoor Theo bellen met Elie in het Kinyarwanda en app hem. Wat Theo ook zegt, if he is telling you we can't meet, just ignore! I want to say goodbye because you are important to me.

En wat een timing! Wij rijden met de car achteruit door de carport van Tess en Elie rijdt met zijn motordriver ook de poort binnen. Hij stapt af en zegt: welke begroeting gaan we doen? En voor nu negeer ik even de Rwandese cultuur en beleefdheden en zeg: ik wil nu gewoon een dikke knuffel! Dus dat doen we.
Daarna geef ik hem mijn Rwandese bankpasje. Heb namelijk bedacht dat daar een aardig bedrag nog staat en ik heb in alle hectiek niet de gelegenheid gehad om dat eraf te halen. Ik kan er ook niets mee verder. Omwisselen gaat qua tijd niet meer lukken ,dat moet in Kigali en die tijd hebben we niet. Eerst bedacht dat ik dan misschien een flinke aanbetaling op de motor van Augustin kan doen. Maar het geld zo aan hem geven, is een groot risico. En kan niet meer naar de bank met hem om dat te regelen. Het geld aan Bigabo geven dan en hem vragen het te regelen? Ook dat risico vind ik te groot. De enige die ik echt vertrouw en waarvan ik weet dat het geld een goede bestemming gaat krijgen, is Elie. Dus geef ik hem mijn bankpasje en vertel dat hij dat zometeen moet regelen. Want ik weet niet hoe snel mijn bankaccount gesloten wordt. Hoeveel staat er dan op? Ik heb echt geen idee! Rond de 200000 denk ik. Hij is zeer verbaasd en dankbaar, alleen al voor het gebaar.
Tess staat ondertussen buiten te huilen en ga haar ondersteunen. Dat wordt dus dikke knuffel en meebrullen.
Ze is compleet van slag van de stress en onzekerheid of dit wel gaat lukken omdat ze haar paspoort nog niet heeft.

Laatste knuffel voor Elie en dan de car in.
Tess heeft het echt heel zwaar, belt met wat mensen thuis en raakt compleet overstuur. Theogene coacht geweldig: Tess, dit is aan niemand te wijten. Dit zijn de omstandigheden en het enige wat we kunnen doen, is die omstandigheden accepteren. En de keuzes die je maakt, omarmen. Je schuldig erover voelen is onnodig. This is how life goes.
Top, Theo! Ze wordt gaandeweg wat kalmer maar ik ben inmiddels ook zo geraakt door alles dat ik mijn tranen nog maar weer eens laat lopen. Gelukkig heeft zij dan weer zakdoekjes bij zich.

Augustin laat zich niet van de wijs brengen en loodst ons zo snel mogelijk naar Kigali. Naar de immigratie om het paspoort van Tess op te halen. Dat lukt! Ondertussen zien we daar ook Sean die vanmorgen rond 11 uur hoorde dat ook hij naar huis kan. Zelfde reden als bij Tess. Het werk ligt voorlopig stil en niemand kan zeggen voor hoelang.
Dan door naar het vliegveld. Parkeren in een straat verderop omdat voor parkeren bij het vliegveld veel geld kost. Augustin vertilt zich bijna aan mijn backpack. Laatste foto met Theogene. Alle bagage moet buiten op een plateau worden gelegd en dan wordt er met een hond gecontroleerd. Op het vliegveld loopt personeel met plastic handschoenen en maskertjes. Selina is er en ik zie ook Joan. Later blijkt dat we met zijn 10-en met dezelfde vlucht vertrekken.
Er volgt een soort van check; ik moet 4 vragen beantwoorden en mijn temperatuur wordt gemeten. Alles goed. Bij de wachtrij pikt de security mij eruit. Ben jij Cornelia? Ja? Naar Nederland? Ja? Loop maar door. Alle controles verder door en dan wat eten en drinken en het door laten dringen.

Dan boarden, het vliegtuig in en vertrekken naar Doha in Qatar. We zitten met zijn 3en bij elkaar als Dutchies wat fijn is om elkaars verhalen te horen, emoties te delen en ook lol te hebben. Maaike laat haar vriend achter, net als Maria. Joan heeft inmiddels al een baan op een internationale school in Kigali en komt in augustus terug. Maaike wil natuurlijk ook terug en was al aan het solliciteren. De vriend van Maria heeft een Rwandees-Franse nationaliteit en vliegt morgen op zijn Franse paspoort. Selina, Sarah en Sean vliegen naar London. Sean moet in Londen opnieuw bekijken hoe hij zijn pensioen gaat invullen. Sarah gaat haar baan als docente weer oppikken. Selina hoopt in augustus in Vietnam op een internationale school te beginnen. Haar broer blijft trouwens nu achter in Kigali, haar familie was op bezoek. Haar ouders zijn dinsdag al hals over kop teruggevlogen. Maar haar broer heeft nog steeds geen vlucht, spannend. Maria zou hierna een volunteerjob in Griekenland gaan oppikken, maar dat is nu onzeker. Tess heeft geen idee wat ze gaat doen in Australië en voor mij is het ook nog niet duidelijk hoe de komende maanden gaan worden. Ga het dag voor dag doen, heb ik al bedacht. Altijd goede strategie.

Het vliegtuig zit vol met expats en NGO vrijwilligers, met allemaal eigen verhaal.
Overigens weet iemand in het vliegtuig me te vertellen dat de Peace Corps meiden vastzitten in Kigali! Konden geen vlucht krijgen tot nu toe. Als ik in Nederland ben, check ik bij Sally. Klopt, zegt ze. Maar we vliegen vanmiddag met een privévliegtuig.

In Doha gaan we uit elkaar. De Engelsen kunnen gelijk door, Maria vertrekt naar Frankfurt. Tess en wij Dutchies hebben 8 uur wachttijd. Ben ik voor het eerst van mijn leven in het Midden-Oosten. Brengen het door met wat eten en drinken, kletsen en gewoon stil zitten en niets zeggen. Dan kan Tess weg, die moet nog 14 uur door. Helaas moet zij in quarantaine bij thuiskomst. Ze heeft dat bij haar ouders gepland (haar huis is verhuurd aan iemand) in Canberra. Maar Sjanne weet te vertellen dat ze bij aankomst in Sydney in quarantaine moet en niet door mag naar Canberra. Heb het haar niet meer geappt, omdat ze anders de hele reis in de stress zou zitten. Ze komt daar vannacht na middernacht aan.
In Doha zijn de meest vreemde maskers te zien. Sommige mensen lijken we een ruimtevaarder.

Op Schiphol gaat het vlot, geen gekke dingen. We knuffelen toch gewoon onze families en nemen afscheid van elkaar. Sjanne naar Rotterdam, Maaike naar Leiden en ik naar de Noordoostpolder. Marloes en Ilse hebben me opgehaald.

Het is nu de kunst om én als DTA op afstand nog het linkje met Rwanda te houden én te gaan ontdekken hoe het nu is om in Nederland te zijn. Het voelt als heel snel als normaal. Maar dat is het natuurlijk niet. Gewoon en raar, hetzelfde én anders. Hoe match ik mijn beeld uit de media met de nu dagelijkse werkelijkheid.
Ik hoef niet in quarantaine maar wel zoveel mogelijk thuis blijven en de voorschriften opvolgen.

Volgende week exit uit Rwanda maar online en via de mail proberen te regelen, uit vogelen hoe en of ik hier weer ingeschreven kan worden en hoe ik aan het werk kan. Lastig nu de scholen dicht zitten en het land toch is ontregelt nu ...….. Wordt het een tussenstap? Ga ik straks weer terug? Mijn verzekeringen, belastingen, andere regelingen? Allemaal vragen, waar ik nu toch geen antwoord op krijg.

Ik zit meteen al in de werkelijkheid die nog een nieuwe werkelijkheid moet hebben.

Gewoon én raar, hetzelfde én anders...….. Was ik echt 6 maanden in Rwanda?